Διαβάζω το έκτο βιβλίο ενός συγγραφέως- συναδέλφου.
Δεν θα αναφέρω τίτλο, για προφανείς λόγους.
Μέσα από μια πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή, ανακαλύπτω γνωμικά που δεν τα ήξερα, αλλά πολύ μου άρεσαν.
Και είμαι ακόμη στη 80η σελίδα…
Θα αναφερθώ σε μερικά:
– Ο λόγος και η πέτρα άμα τα πετάξεις δεν πιάνονται…
– Ο χάρος, φίλους και εχθρούς σ’ ένα τραπέζι σμίγει…
– Ούτε η γη ανθίζει χωρίς νερό, ούτε η ψυχή χωρίς δάκρυα…
– Η θάλασσα και ο αχάριστος ποτέ δεν χορταίνουν…
– Αν σου αρέσει το ουράνιο τόξο, πρέπει πρώτα να αγαπήσεις τη βροχή…
– Ο κακός μοιάζει με το κάρβουνο. Άμα δεν σε κάψει θα σε λερώσει…
– Η δικαιοσύνη είναι σαν το φίδι. Δαγκώνει μόνο τους ξυπόλυτους.
Γνωμικά που κρύβουν φιλοσοφικές έννοιες και ταιριάζουν απόλυτα στην ελληνική σκέψη.
Σίγουρα δημιουργούν αντήχηση μέσα μου.
Θα τα υιοθετήσω, θα τα αναλύσω, θα τα ενστερνιστώ.
Ειδικά αυτό με το ουράνιο τόξο…
Πόσο αληθινό….
