Ήταν ένα τεράστιο, χοντρό, κακομούτσουνο αγγούρι.
Το άνοιξα στη μέση, έβγαλα τα μεγάλα σπόρια και ω του θαύματος, αναδύθηκε μια μυρωδιά, κανονικού αγγουριού, τέτοια που είχα να μυρίσω πολλά χρόνια.
Ήταν από το μποστάνι της φιλενάδας μου.
Και η μυρωδιά μου έφερε στο μυαλό μνήμες.
Τότε που παιδί έπαιζα στο δρόμο έξω από το σπίτι μου με τα αγόρια της γειτονιάς (κορίτσι υπήρχε μόνο ένα και πολύ μικρότερο), αγορίστικα παιχνίδια. Βόλους (γκαζές), ξυλίκι κλπ.
Και για να μη σταματήσω το παιχνίδι δεν ήθελα να φάω. Τότε η μαμά μου, μου έβγαζε έξω στα σκαλιά ένα αυγό, μια ντομάτα, λίγο αγγούρι και όλα μύριζαν περιβόλι. Ή μια φέτα ψωμί πασαλειμμένη με πελτέ που μου άρεσε πολύ.
Και όλα ήταν ήρεμα και το παιχνίδι συνεχιζόταν.
Και η ζωή το ίδιο.
Αναζητήστε τις αυθεντικές γεύσεις, όσο κι’ αν λιγοστεύουν.
Αναζητήστε τους αυθεντικούςανθρώπους, όσο κι’ αν λιγοστεύουν.
Αναζητήστε τις αυθεντικές χαρές, όσο κι’ αν λιγοστεύουν.
Γιατί όταν τις βρείτε θα είναι ευλογία Θεού.
Και διπλή η απόλαυση…..
