Και οι δύο στην έβδομη δεκαετία της ηλικίας τους.
Εκείνος με λίγο σκυφτή πλάτη.
Εκείνη κρατάει μπαστούνι.
Του συναντώ συχνά στους δρόμους της γειτονιάς μου.
Όταν περπατούν κρατιούνται πάντα χεράκι – χεράκι.
Και όταν τους πετυχαίνω στο καφέ της πλατείας, κάθονται ο ένας απέναντι από τον άλλον και συχνά της πιάνει το χέρι πάνω στο τραπέζι.
Μιλούν συνεχώς. Χωρίς να κουράζονται. Χωρίς να βαριούνται.
Πάντα βρίσκουν κάτι να πουν.
Τους χαίρομαι και τους ζηλεύω.
Άραγε, πόσες δεκαετίες έχουν κάτι να ανταλλάξουν, χωρίς να θέλουν να το αποφύγουν?
Πόσες χαρές, πόσες λύπες θα πέρασαν μαζί?
Πόσες αρρώστιες και πόσες απώλειες θα μετράνε?
Άραγε απάτησε κάποιος τον άλλον ποτέ?
Κι’ αν ναι, για να είναι μαζί, πόσο εύκολο ήταν στον άλλον να τον-την συγχωρήσει?
Η καθημερινότητα δεν τους τσάκισε?
Όλα αυτά μπορεί να τα πέρασαν κάποια στιγμή.
Αλλά είχαν αντοχές και υπομονή.
Είχαν διάθεση συμπαράστασης και κυρίως μεγάλη αγάπη.
Είναι αυτή η αγάπη που ξέρει όλα να τα αλλάζει.
Όλα να τα κάνει πιο εύκολα και πιο όμορφα.
Όλα τα κάνει καλύτερα.
Ευλογημένα γεράματα για τους ανθρώπους που ξέρουν να εκτιμούν τις μικρές χαρές της καθημερινότητας και τις μεγάλες αγάπες μιας ολόκληρης ζωής.
