Η σκέψη μου άρχισε από τα λόγια μιας αγαπημένης φίλης, που μου είπε ότι το ”για πάντα” είναι δύο λέξεις που μας βοηθάνε να προχωρούμε μπροστά, να επιβιώνουμε, να ονειρευόμαστε.
Έχοντας εντελώς διαφορετική άποψη και χωρίς να θέλω να πω ότι εγώ έχω δίκιο, θα ήθελα να παραθέσω όσα σκέπτομαι.
Έχουμε λοιπόν και λέμε: Το ”ποτέ” (ποτέ δεν θα ξαναπάω εκεί – ποτέ δεν θα δουλέψω σε αυτούς – ποτέ δεν θα ζούσα σε αυτό το κράτος – ποτέ δεν θα γυρίσω πίσω στην πρώην κλπ) αλλά και το ”για πάντα” (θα με αγαπάς για πάντα? – σε θέλω κοντά μου για πάντα – μου υπόσχεσαι το πάθος μας να κρατήσει για πάντα? κλπ.)
Το ”ποτέ” λοιπόν και το ”για πάντα” είναι οι λέξεις, που η ζωή με έμαθε ότι πρέπει να τις βγάλω από το λεξιλόγιό μου και το έχω κάνει.
Όταν μέσα σε ένα λεπτό χάνουμε ανθρώπους με τους οποίους είχαμε προγραμματίσει το αύριο ή ακόμη και το καλοκαίρι μας, όταν το ”ποτέ” η κατάσταση της χώρας με αναγκάζει να το παραβαίνω κάθε τόσο, όταν οι διαθέσεις των ανθρώπων που συναναστρέφομαι υπόκεινται σε συνεχείς μεταπτώσεις και χωρίς πάντα προφανή λόγο, όταν τη δέσμευση που μου ζητούν δεν αντέχουν να την υποστηρίξουν ούτε για εξι μήνες, τότε το μόνο ”για πάντα” που μπορώ και υποχρεούμαι να διατηρώ είναι το ”για πάντα αισιόδοξη” ή το ”πάντα θα ελπίζω για κάτι καλύτερο”.
Όλα τα άλλα ”για πάντα” είναι προσωρινά και όλα τα άλλα ”ποτέ” παραβιάζονται συνεχώς.
Επομένως, υπηρετώ πιστά το ”σήμερα” και το απολαμβάνω όπως μπορώ.
Ίσως να τολμήσω να προγραμματίσω μόνο το ”αύριο”. Και πάντα με την ευχή αυτό το ”αύριο” να το φθάσω και να το περάσω.
Να γίνει ”χθες” κι’ εγώ να ζω το ”σήμερα” που έτσι κι’
αλλιώς και αυτό το ”σήμερα” μου επιφυλάσσει συνεχώς εκπλήξεις και όχι πάντα ευχάριστες.
