Πως θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς την συμπεριφορά των ανθρώπων να κρίνουν και να κατακρίνουν συνεχώς, τις θέσεις, τις στάσεις, τις αποφάσεις των φίλων, των συγγενών, των γνωστών, των γειτόνων, των συναδέλφων, χωρίς να τους έχει ρωτήσει κανείς .Και χωρίς να ξέρουν καν αν οι παρόλες τους ενδιαφέρουν τους ακροατές τους.
Να το πούμε απρέπεια, αγένεια, έλλειψη αγωγής?
Είναι ένα ελάττωμα, μιά ανόητη συνήθεια, που δεν χρησιμεύει σε τίποτα.
Είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν δική τους ζωή και δικά τους ενδιαφέροντα και ζουν βλέποντας τη ζωή, μέσα από την κλειδαρότρυπα της ζωής των άλλων.
Πολλές φορές συμβαίνει ακόμη και σε γονείς προς παιδιά ή μεταξύ αδελφών.
Είναι οι άνθρωποι που δεν έμαθαν να επιτρέπουν στου άλλους να απολαμβάνουν την ελευθερία των πράξεων τους, ξέρουν όμως να ζητούν αυτή την ελευθερία για τον εαυτό τους.
Είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν δώσει κατεύθυνση στα θέλω τους, ίσως μάλιστα να μην έχουν ασχοληθεί ποτέ να βρουν ποιά είναι τα θέλω τους.
Άνθρωποι κενοί που δεν σου προκαλούν κανένα ενδιαφέρον στα υπόλοιπα.
Ας το προσέξουν αυτό, γιατί οι συμπεριφορές τους δημιουργούν παρενέργειες και οι παρενέργειες δημιουργούν θυμό.
