Αυτό, το να μην αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα την ώρα που προκύπτει, το να προσπαθούμε συνεχώς να αποφύγουμε μια σύγκρουση, όλο και πιο συχνά το συναντώ στις διαπροσωπικές σχέσεις.
Καταπίνουμε όλο και συχνότερα τις στενοχώριες που μας προκαλούνται από τη διαφορά απόψεων είτε με φίλους, είτε με συγγενείς είτε με τον άνθρωπό μας.
Δεν θέλουμε τον διάλογο ως λύση. Αποφεύγουμε την ανταλλαγή των κρυμμένων μας σκέψεων.
Υπάρχει ένα ρητό που λέει: ”Απο ένα διάλογο, ακόμη και με εντάσεις, πάντα κάτι καλό θα προκύψει”.
Θα ξεκαθαρίσει το τοπίο.
Θα καταλάβουν και οι δύο, ποια ήταν τα σημεία τριβής.
Θα προσπαθήσουν να λειάνουν τις γωνίες για να βρεθεί μια λύση, ριζική ή μέτρια.
Θα ζητήσουν συγγνώμη, φανερά ή σιωπηλά.
Αυτό το εθιστικό, να κατευνάζουμε συνεχώς τον απέναντι, γιατί φοβόμαστε το που θα βγάλει η σύγκρουση, είναι σίγουρο με μαθηματική ακρίβεια, ότι θα το πληρώσουμε.
Ή με συχνότερες κρίσεις και ανάγκη συχνότερων κατευνασμών.
Ή με αρρώστια, γιατί το σώμα φανερώνει τα παράπονα της ψυχής.
Ή με μαζεμένη από μέρους μας αντίδραση, που σημαίνει σύγκρουση επί 3 ή και επί 4.
Η μόνιμη παθητικότητα είναι κάτι μη υγιές.
Είναι εντελώς άλλο πράγμα ”κάνω ένα βήμα πίσω την ώρα της κρίσης” και άλλο η μόνιμη προσπάθεια κατευνασμού του παράξενου συνομιλητή μας.
Ας διαλέξουμε, με αξιοπρέπεια πάντα, να είμαστε απλά ο εαυτός μας και να εκφράζουμε τις σκέψεις μας, έστω και αν δεν συμφωνούν πάντα με τις σκέψεις των άλλων.
