Πρώτη φορά άνοιξα το παράθυρό μου στις 6.30 το πρωί.
Και ήταν τόσο ωραία. Τόσο καθαρό φως, όλο δικό μου.
Τόσο καθαρός ουρανός, απλωμένο μπλε σεντόνι.
Χάρηκα το θέαμα.
Τα προηγούμενα χρόνια έφευγα στις 5.30 το πρωί και γύριζα γύρω στις 11 το βράδυ.
Τρεις δουλειές back to back. (Ναι, τότε υπήρχαν δουλειές). Τώρα βγάζω τα σπασμένα και ξυπνάω αργά. Πρώτη φορά λοιπόν το πρωινό με περίμενε, να μου εξομολογηθεί τα κάλλη του.
Γιατί πρώτη φορά θα πήγαινα να συμπαρασταθώ σε αγώνα του επαγγελματικού μου χώρου που διεκδικεί όσα του στέρησαν.
Γιατί για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά.
Πρώτη φορά με ξυπνησε η μάνα μου και μου είπε ”Μην βγεις έξω, έχει τανκς”
(και εύχομαι η τελευταία ever).
Πρώτη φορά κάποτε μικρή ένιωσα δυο αντρικά μάτια κολλημένα πάνω μου.
Και ήταν αργότερα πρώτη φορά που είδα δυό μωρουδίστικα μάτια να με κοιτούν.
Και είναι η μόνη φορά που και η δεύτερη είχε την ίδια γλύκα, την ίδια συγκίνηση.
Πολλά από τα γεγονότα θα επαναληφθούν.
Και από τα ευχάριστα και από τα δυσάρεστα.
Όμως δεν θα έχουν ούτε την χαρά, ούτε τον πόνο της αντίστοιχης πρώτης.
Είθε να μας επιφυλάσσει η τύχη πολλές πρώτες μοναδικές χαρές πόθου, έρωτα, ευτυχίας, αφθονίας, αγάπης, γαλήνης.
Και να απολαμβάνουμε την κάθε πρώτη φορά με όλα τα μόρια της ψυχής και του κορμιού μας.
