Την κουβέντα την άρχισε η Μαρίνα, την ημέρα που συγκεντρωθήκαμε με την ευκαιρία της γιορτής της, στο καφέ της γειτονιάς δώδεκα γυναίκες για να της ευχηθούμε και να τα πούμε λίγο μεταξύ μας.
< Ο άνθρωπος συνεχώς αναβάλει τις αποφάσεις για τα θέλω του με διάφορες προφάσεις> είπε. <Πότε το πανεπιστήμιο, πότε η σταδιοδρομία, πότε η οικογένεια και όλα μεταφέρονται για αργότερα. Ώσπου έρχεται η ώρα της σύνταξης και τρελαίνεσαι. Από εκεί που δεν σου έφτανε η μέρα να τα προλάβεις όλα, ξαφνικά δεν έχεις με τι να γεμίσεις τη μέρα σου>.
<Και αντί να χαρούμε για τον ελεύθερο χρόνο που ποτέ δεν είχαμε και μόλις αποκτήσαμε, μας πιάνει μαύρη απελπισία, γιατί τάχα μου δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα> της είπα.
Μα ποιός όρισε ότι δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα?
Εγώ νομίζω ότι η πιο ευτυχισμένη στιγμή είναι όταν ανακαλύπτεις ότι τώρα, για πρώτη φορά, έχεις τον χρόνο να πραγματοποιήσεις όλα τα χόμπι σου ή τις νεανικές σου επιθυμίες.
Μερικές μάλιστα από αυτές, εντελώς ανέξοδα.
Για μένα τουλάχιστον με τη σύνταξη ήρθε επιτέλους η ώρα να μπορώ να διαβάζω ακατάπαυστα, να παρακολουθώ σεμινάρια τις επιλογής μου (τα περισσότερα δωρεάν στο ”Δια βίου μάθηση”), να προλογίζω βιβλία, να συζητώ επί ώρες με τις λογοτεχνικές μου παρέες χωρίς να κοιτάω το ρολόι. Να πραγματοποιώ παλιές μου επιθυμίες. Να φτιάχνω εγώ το ημερήσιο πρόγραμμά μου και όχι οι υποχρεώσεις μου.
Μην σας πιάνει πανικός. Η σύνταξη ισούται με ελεύθερο χρόνο και ο ελεύθερος χρόνος ισούται με ευχαρίστηση.
Ο Φρόιντ είπε: <Πάει καιρός που ανακάλυψα ότι χρειάζεται απλώς λίγο θάρρος και λίγος χρόνος για να εκπληρωθούν επιθυμίες θεωρούμενες μέχρι τότε ανέφικτες>.
Χαρείτε λοιπόν τη νέα εποχή που αρχίζει με την συνταξιοδότηση.
Είναι όλη δική σας. Αποκλειστικά δική σας.
Δημιουργείστε την και απολαύστε την.
