Τα χρόνια που δούλευα στην εφημερίδα ”ΕΘΝΟΣ” στο διπλανό γραφείο καθόταν η φίλη και συνάδελφος Αλίκη.
Κάθε που συνέβαινε κάτι δυσάρεστο, εγώ είχα πρόθεση παραίτησης, ενώ η Αλίκη είχε πρόθεση κόντρας στο δυσάρεστο..
Της έλεγα ”Δεν ξαναπερνάω από αυτόν τον δρόμο, γιατί εκεί με τράκαρε ένας ταξιτζής”.
Η Αλίκη μου έλεγε ”Γι’ αυτό ακριβώς θα ξαναπεράσουμε. Θα πάμε κόντρα στην ατυχία”.
Της έλεγα ”Δεν ξαναπάω σε αυτό το μαγαζί, γιατί μέσα στο μαγαζί έκλεψαν το κινητό του Κώστα”.
Εκείνη μου έλεγε ”Θα ξαναπάμε. Θα πηγαίνουμε πάντα κόντρα σε ότι μας δυσκολεύει, για να ξορκίζουμε το κακό. Δεν θα το αφήνουμε να περνάει το δικό του”.
Από τότε το έμαθα, το συνήθισα, το εφάρμοσα.
Ξέρω πως τα ψάρια οι σολομοί ταξιδεύουν ανάποδα στο ρεύμα του ποταμού για να αφήσουν τα αβγά τους εκεί όπου γεννήθηκαν. Ανεβαίνουν καταρράκτες με ξεχωριστό πείσμα και πάθος που ούτε στις πρώτες πλεύσεις τους δεν είχαν.
Η ζωή έχει πολλά κόντρα ρεύματα και πολλούς καταρράκτες.
Έχω εκπαιδευτεί.
Έχω γίνει ένας σολομός που ταξιδεύω συνεχώς ανάποδα στο ρεύμα.
Θέλει προσπάθεια, αλλά τουλάχιστον δεν το αφήνω να με παρασύρει.
