Βάσει της δικής μου αγωγής, ένα δώρο το θεωρώ ακριβό, όχι από την ονομαστική του αξία (που μπορεί να είναι μεγάλη, μπορεί και μικρή) αλλά από το πόσο σημαντική θέση έχει στη ζωή του κατέχοντος, πόσο συναισθηματική αξία έχει γι’ αυτόν και πόσο δεν θέλει να το αποχωριστεί.
Δεν είναι αυτό που του περισσεύει. Είναι αυτό που θα του λείψει….
Κι’ όμως έρχεται η στιγμή που αυτός ο άνθρωπος αποφασίζει να το αποχωριστεί και στο χαρίζει με όλη του την ψυχή, χωρίς καν να το έχεις ζητήσει.
Με τιμά ιδιαίτερα η διάθεση, με συγκινεί αφάνταστα η πράξη.
Τότε αυτό το δώρο για σένα εκτός από ακριβό, γίνεται παράλληλα πολύτιμο, μοναδικό, αναντικατάστατο.
Ένα τέτοιο δώρο πήρα κι’ εγώ προχθές κι’ έγινα χαρούμενη, ευτυχισμένη κι’ ευγνωμονούσα. Γιατί ένιωσα πάνω του όλη την καλή ενέργεια και την καλή πρόθεση του ανθρώπου που το αποχωρίστηκε για να μου το χαρίσει. Και από τότε, αυτό το δώρο έγινε – και θα μείνει για πάντα – προέκταση της αίσθησης της αφής μου….
Ευχαριστώ πολύ για άλλη μια φορά.
