Ακούω συχνά τις φίλες μου να λένε:
”Αχ, και να ξαναγινόμουν παιδί!!”
Το σκέφθηκα αρκετές φορές.
Σκέφθηκα την ανεμελιά των παιδικών χρόνων και την έλλειψη ευθυνών.
Και είπα, ίσως έχουν δίκιο.
Όμως αμέσως μετά σκέφθηκα και όσα ζόρια και στενοχώριες και απώλειες έχω περάσει τα επόμενα χρόνια της ενηλικίωσης και είπα: ‘Οχι, δεν θάθελα να ξαναγίνω παιδί. Δεν θάθελα να ξαναπεράσω όσα πέρασα.
Τουλάχιστον τώρα απολαμβάνω την πείρα μου.
Και τουλάχιστον τώρα ξέρω τι, ποιούς και ποιά πράγματα δεν θέλω στη ζωή μου.
Και αυτό είναι μία πρόοδος.
Είχα αρχίσει να το χρησιμοποιώ και ως άλλοθι:
”Τώρα ξέρω τι δεν θέλω στη ζωή μου και αυτό με βοηθάει στις επιλογές μου. Οι οποίες έτσι γίνονται πιο εύκολα και πιο συνειδητά”.
Όμως μετά από πολλές σκέψεις και από πολλά μαθήματα αυτογνωσίας, καταστάλαξα σε μιά νέα θέση:
Αντί να ξέρω τι δεν θέλω, να το απαξιώνω και να στρέφω προς αυτό την αρνητική μου ενέργεια, είναι περισσότερο εποικοδομητικό, να ξέρω τι θέλω και να στρέφω προς αυτό τη θετική μου ενέργεια.
Έτσι ισχυροποιώ τα θέλω μου και βάζω νέους στόχους.
Και κυρίως, δεν σπαταλιέμαι….
