Μετά από ένα γερό μάθημα που πήρα από αγαπημένη φίλη έμαθα ότι 1) ό,τι εγώ το βλέπω έτσι, δεν σημαίνει ότι είναι έτσι και για τον άλλον και 2) ότι το παρελθόν του, ο καθένας έχει δικαίωμα να το διαχειρίζεται όπως θέλει.
Με χαρά ή με λύπη, να το αναβιώνει ή να το ξεχνάει. Να ζει κυρίως με το παρελθόν του ή να ζει κυρίως με το τώρα.
Να το αποποιείται ή να το εγκαλεί. Να γίνεται κυρίαρχο στη ζωή του ή να γίνεται μια μικρή κουκίδα.
Γιατί οπως μου είπε η φίλη ”το παρελθόν μου ανήκει, είναι κομμάτι της ζωής μου”.
Και δεν είχα παρά να συμφωνήσω.
Η διαφορά είναι η θέαση της ζωής στον τρόπο σκέψης και στο τρόπο δράσης.
Και αυτή την διαφορά από εχθές έμαθα να την τιμώ.
Το δικό μου παρελθόν, παρ’ ότι αναγνωρίσιμο, μια και έζησα δίπλα σε αναγνωρίσιμους ανθρώπους, δεν μου λείπει και δεν του λείπω.
Ζουν όλοι και χωρίς εμένα, ζω και χωρίς αυτούς. Χωρίς να σημαίνει ότι έχω πικρίες για ότι έζησα, ίσα ίσα ήταν μια απόλυτα μεστή ζωή.
Δεν μπορώ όμως να αρνηθώ σε κάποιον να ζει με τους δικούς του αναγνωρίσιμους ή αναγνωρισμένους.
Η αναδρομή είναι δικαίωμα του καθενός.
Οφείλω να το καταλάβω και να ζητήσω συγγνώμη, αν για μιά στιγμή θέλησα να επιβάλω την άποψη του δικού μου θυμικού.
Η προσωπική σκέψη δεν μπορεί να είναι συλλογική σκέψη, όπως ακριβώς το προσωπικό καλό δεν είναι απαραίτητα και συλλογικό καλό.
Το παρελθόν μπορεί να το εκδικείσαι ή να σε εκδικείται.
Μπορεί να το τιμάς και να σε τιμάει.
Μπορεί να το αγνοείς και να μάθει να σε αγνοεί.
Μπορεί να ζεις μόνο γι’ αυτό ή απλά με αυτό όταν το χρειάζεσαι.
Και τέλος μπορείς να το βλέπεις σαν μια κινηματογραφική ταινία στην οποία να αισθάνεσαι ότι συμμετείχες ενεργά ή αλλιώς με την απόσταση του χρόνου να αισθάνεσαι ότι ήσουν απλός θεατής και πότε να χειροκροτείς και πότε να σκουπίζεις ένα δάκρυ. Αλλά συγχρόνως να τραβάς μπροστά χωρίς χρονοτριβή.
Γιατί το τώρα γίνεται χθές μέσα σε μια μέρα και το αύριο γίνεται τώρα άμεσα, σαν τη λάμψη και τον κρότο μιας αστραπής.
Διαλέγω το τελευταίο για μένα, αλλά αποδέχομαι και υποκλίνομαι στη διαφορετικότητα σκέψεων και πράξεων του καθενός.
