Αυτό το ”Δημοκρατία έχουμε, ότι θέλω θα κάνω” ή το ”Δημοκρατία έχουμε, άμα σ’ αρέσει”, το ακούω όλο και συχνότερα. Και όλο και συχνότερα θυμώνω.
Έτσι απαντάει αυτός που μιλάει πολύ δυνατά στο κινητό μέσα στο λεωφορείο και του κάνει κάποιος μια ευγενική παρατήρηση να μιλάει λίγο πιο σιγά.
Έτσι απαντάει, όταν έχεις μια διαφορά άποψης με κάποιον σε κοινό χώρο και ανακατευτεί κάποιος τρίτος. Μόλις ένας τρίτος του πει ”τι ανακατεύεστε, τι σας νοιάζει εσάς?” ”Δημοκρατία έχουμε, θα μιλάω όποτε θέλω” του απαντάει.
Το ίδιο απαντάει και ο φοιτητής που καταστρέφει το πανεπιστήμιο, το ίδιο και ο πολιτικός που καταστρέφει τα όνειρά σου, το ίδιο και αυτός που κορνάρει σε ώρα κοινής ησυχίας. Το ίδιο και ο βλάσφημος στην ουρά της τράπεζας, μόλις του κάνουν
παρατήρηση. Το ίδιο και ο μισαλλόδοξος, ο ανάγωγος, ο ρατσιστής, ο παράνομος.
Όλοι βρίσκουν άλλοθι στη φράση ”δημοκρατία έχουμε”.
Όλοι έχουμε την δημοκρατία μας.
Ο καθένας τη δική του.
Μια δημοκρατία – λάστιχο, που τεντώνει και μαζεύει όποτε κάνουμε κέφι.
Που πόρρω απέχει από την αληθινή Δημοκρατία.
Που πολλοί δεν ξέρουν ούτε την έννοιά της, ούτε τα όριά της.
Ούτε τι ελευθερίες μας δίνει και τι μπορούμε να διεκδικήσουμε μέσω αυτής.
Τελικά η λέξη Δημοκρατία κινείται ”ανάμεσα στον ευφραδή ουμανισμό και στην αναλφάβητη βαρβαρότητα” κατά τον Τόμας Μαν.
