«Είναι υπερτιμημένη η ελευθερία στο ζευγάρι» μου είπε ένας φίλος μου.
“Θέλω τον χρόνο μου και τον χώρο μου, μέσα στη σχέση, ακόμη και μέσα στο σπίτι ή και έξω καμιά φορά” μου είπε η φίλη μου.
Και κάθισα να σκεφθώ:
Όχι εδώ δεν περνάει ο πατριαρχικός ρόλος που του έμαθε ο μπαμπάς του.
Ούτε η ”επανάσταση του ποδόγυρου” που της συνέστησε η μαμά της.
Εδώ περνάει μόνο η αποδοχή των αναγκών του άλλου, η αμοιβαία εμπιστοσύνη και ο σεβασμός, η διάθεση να είναι ο σύντροφός σου ευχαριστημένος και χαρούμενος.
Εννοείται ότι δεν είναι τρομερό, να θέλει να πάει το κορίτσι στην παρουσίαση ενός βιβλίου π.χ. ή για ένα καφέ με φίλες, όταν εσύ βλέπεις ποδόσφαιρο με τους δικούς φίλους.
Εννοείται ότι δεν είναι απαγορευτικό να πηγαίνει το αγόρι που και που για ένα ποτό με την αντροπαρέα των γυμνασιακών του χρόνων, όταν εσύ βλέπεις ”Μπρούσκο” κάθε μέρα κολλημένη στην τηλεόραση και αμέσως μετά back to back άλλα τρία σίριαλ.
Εννοείται ότι μπορεί να θέλει να πάει να δει τη μαμά του χωρίς εσένα μερικές φορές και να φάει μαζί της.
Εννοείται ότι μια γυναικοπαρέα θέλει να πάει να δει το μιούζικαλ ”Μάμα μία” ενώ εκείνος θέλει να δει μια ζόρικη περιπέτεια στον κινηματογράφο.
Και να ξέρεις:
Σε όποιον αξιοπρεπή άνθρωπο, με αγωγή σωστή, δίνεις τη δυνατότητα να ”παίρνει ανάσες”, ποτέ δεν πρόκειται να το εκμεταλλευτεί με τρόπο ανάρμοστο.
Ίσα ίσα, θα σε εκτιμήσει περισσότερο, θα του λείπεις κάθε φορά που δεν είστε μαζί και δεν θα ξεχνάει ποτέ την διάθεσή σου να μην νοιώθεις εγκλωβισμένος σε μιά καθημερινότητα που φθείρει.
Η ελευθερία λοιπόν και η μεγαλοσύνη της, που γιατρεύει και προστατεύει…
Όχι, αυτή η ποιότητα της ελευθερίας, δεν είναι υπερτιμημένη, αλλά αναγκαία…
