Σήμερα δεν θα γράψω κάτι που θα περνάει από τη δική μου ματιά.
Είχα λόγο να ξανακοιτάξω για μένα, για δικούς μου λόγους, το ποίημα του Χόρχε Λουις Μπόρχες που το ονομάζει ”Ποίημα στους φίλους” και μέσα από αυτό όρισε για πάντα το σφικτό και αδιαίρετο δέσιμο της φιλίας.
Σας το παρουσιάζω ατόφιο. Είναι τόσο περιεκτικό και σοφό, που, που και που, πρέπει να το ξαναδιαβάζουμε. Γιατί δεν μιλάει μόνο στον φίλο. Λέει πολλές αλήθειες για τις σχέσεις των ανθρώπων γενικώς.Θα μπορούσαν να είναι λόγια και από τον γονιό στο παιδί ακόμη ή και προς τον σύντροφό μας…
Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις
για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,
ούτε έχω απαντήσεις
για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου ˙
όμως μπορώ να σ’ ακούσω
και να τα μοιραστώ μαζί σου.
Δεν μπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν ή το μέλλον σου.
Όμως όταν με χρειάζεσαι
θα είμαι εκεί μαζί σου.
Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου.
Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου
να κρατηθείς και να μη πέσεις.
Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου
δεν είναι δικές μου.
Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.Εντάξει