” Να σου πω την αλήθεια; ”
με ρώτησε φίλος μου σχετικά με μία απορία μου, που είχε σχέση με εμένα, με εκείνον και με όσα πρεσβεύει.
Και ξαφνικά αναρωτήθηκα: Άραγε ποιανού αλήθεια να μου πει;
Τη δική του, τη δική μου, των τρίτων; Όλοι τώρα είναι με μία παντιέρα σηκωμένη που λέει: ”Αυτή είναι η αλήθεια μου”
Και τους δικαιολογώ. Ο καθένας έχει μια διαφορετική αλήθεια, ακόμη και για κοινό θέμα. Έχει να κάνει με τις προσλαμβάνουσες, με την ψυχαναλυτική ικανότητα του καθενός, ακόμη και με την μόρφωση και την αγωγή του. Η ίδια αλήθεια, κάτω από άλλες συνθήκες, θα ήταν άλλη αλήθεια. Σε άλλη χρονική περίοδο πάλι, θα ήταν άλλη αλήθεια. Μεταξύ άλλης παρέας, άλλη πάλι. Πόσο ”μπάζει” από παντού αυτή η λέξη; Και πόσο υπερτιμημένη είναι άραγε; Και πόσο ελαστικά τα όριά της? Και αλήθεια, πόση αλήθεια θέλω άραγε στη ζωή μου;
Τελικά, η μόνη αλήθεια – αντικειμενική – που θάθελα να ξέρω, είναι η αλήθεια των γιατρών (όταν τη χρειαστώ) και των πολιτικών, που δεν θα την απολαύσω ποτέ.
Όλες οι άλλες αλήθειες είναι υποκειμενικές και όταν μπαίνουν στη ζυγαριά, συνήθως, ευρίσκονται ελλιπείς.
Η μόνη μεγάλη και αδιαπραγμάτευτη αλήθεια είναι αυτή που έχει να κάνει με την αγάπη μας για τους δικούς μας ανθρώπους….
