Τελικά, ερωτεύεσαι κάποιον που δεν γνωρίζεις καλά. Όσο τον γνωρίζεις, τόσο εκπίπτει το είδωλο από το βάθρο που τον είχες στήσει. (Φανταζομαι ότι το ίδιο θα συμβαίνει και σ’ εκείνους με το δικό σου είδωλο).
Ίσως να μην φταίει αποκλειστικά αυτός. Ίσως να φταίνε και οι ρόλοι που είχες προβάλει πάνω του. Να ήταν πολλοί και δύσκολοι. Ρόλοι, που είχαν να κάνουν με τις ανάγκες σου και όχι με τις ικανότητες του ή τις αντοχές του.
Και τότε, έρχεται η ώρα που μένεις μόνος σου. Εσύ, το μάθημά σου και οι αποφάσεις σου.
Πρόσεξε να είναι αποφάσεις που να αγαπάνε κυρίως εσένα.
Και με τη βοήθεια και τη φώτιση του Θεού, προχώρα προς το καλό και προς το σωστό. Το δικό σου σωστό. Που μπορεί να είναι διαφορετικό από των άλλων. Πάψε όμως να τους ακούς και να σε επηρεάζουν. Άλλωστε ποτέ δεν πρόκειται να μάθεις τα ”ευγενή” τους κίνητρα …
* από την άλλη, μπορεί να μην είσαι πια ερωτευμένη – νος, μαζί του γνωρίζοντας τα ελαττώματα του, αυτό όμως δεν σου αποκλείει την δυνατότητα να τον – την αγαπάς. Βαθιά και ανθρώπινα. Γιατί δεν θα πάψεις να αναγνωρίζεις το γεγονός της σχέσης ως ένα κομμάτι της ζωής σου. Που δεν μπορεί, κάποτε σου έδωσε και χαρές.
