Το άκουσα προχθές στο ραδιόφωνο.
Ένα ρεφρέν ήταν ικανό να μου ξεκλειδώσει ένα άλλο σεντούκι αναμνήσεων, αυτό της οικογένειας:
[……] ” την αγκαλιά μου άνοιξα εκεί για να σε κλείσω,
και χίλια περιστέρια να σου φιλούν τα χέρια
κι’ εγώ να σ’ αγαπώ.”
Το αφιέρωνε η μαμά μου στον μπαμπά μου, όταν ”ξέφευγε” λίγο από τον Φώτη Πολυμέρη και τον Σώτο Παναγόπουλο. Του το αφιέρωνε κι’ ας είχαν συμπληρώσει ήδη 50 χρόνια γάμου. Κι’ ας μην ήταν και ο πιό εύκολος των ανθρώπων.
Ήταν τότε που οι γυναίκες εκτιμούσαν τους άντρες τους κι’ ας είχαν ελαττώματα. Κι’ ας τις στενοχωρούσαν μερικές φορές ή και συχνά.
Ήταν τότε που οι μαμάδες μάθαιναν με τη συμπεριφορά τους στις κόρες τους πως τον άντρα πρέπει να τον αγαπάς, να τον τιμάς, να του συμπαρίστασαι. Να είσαι συνοδοιπόρος και κυματοθραύστης. Να είσαι σύμμαχος και προστάτης του. Να έχεις υπομονή. Να τον αποδέχεσαι και να τον προσέχεις κι’ ας μην είναι το πριγκιπόπουλο του παραμυθιού που ονειρευόσουν. Και μην περάσει από κανενός το μυαλό ότι μια τέτοια γυναίκα δεν είχε προσωπικότητα. Είχε και μάλιστα ισχυρή.
Γιατί έτσι μόνο στηριζόταν το οικοδόμημα της οικογένειας. Και δεν υπήρχε περίπτωση αυτή τη σύζυγο να μην τη σεβόταν ο άντρας, όσες παραξενιές κι’ αν είχε.
Τυχερές όσες κόρες κληρονόμησαν αυτά τα μαθήματα και μακάριοι όσοι άντρες ανταμώσουν στη ζωή τους τις κόρες κληρονόμους αυτών των αρχών και συναισθημάτων.
Γιατί ένα είναι σίγουρο: όλα εξελίσσονται προς το καλύτερο (μερικές φορές φτάνουν και στο κάλλιστο) με την αποδοχή και τον σεβασμό εκατέρωθεν…
”…και χίλια περιστέρια, να σου φιλούν τα χέρια
κι’ εγώ να σ’αγαπώ…”
Καληνύχτα μαμά
Καληνύχτα μπαμπά
(η σκυτάλη στα παιδιά μου τώρα)
