Λέμε και ξαναλέμε ότι για να βγούμε από την στενωπό στην οποία είμαστε στριμωγμένοι εδώ και έξι χρόνια, πρέπει πρωτίστως να μπορέσουμε να σκεφτούμε με πολιτικό ρεαλισμό και να συνειδητοποιήσουμε την αλήθεια.
Η χώρα, έτσι όπως είναι δομημένο το σύστημα κι η οικονομία της δεν βγαίνει. Της χρειάζονται περισσότερα χρήματα από όσα μπορεί να παράξει και να εισπράξει. Και εξ αυτού παρακαλάει να τη δανείζουν οι εταίροι της.
Ο Παπανδρέου, επί παραδείγματι, φώναζε «λεφτά υπάρχουν» και μόλις έγινε κυβέρνηση μας έχωσε με τα μπούνια στο Μνημόνιο, αφού τα παραμύθια του είχαν τέλος.
Ο Σαμαράς, διοργάνωνε … Ζάππεια κι όταν κι εκείνος έγινε κυβέρνηση έφερε άλλο μνημόνιο.
Ο δε Τσίπρας, έσκιζε τα μνημόνια και έλεγε πιο πολλά ψέματα κι από την άμμο της Σαχάρας. Κι όταν έγινε κυβέρνηση έφερε το τρίτο και πιο επώδυνο μνημόνιο.
Κι όλα αυτά, χωρίς ουσιαστικά ν’ αλλάξει το παραμικρό στις δομές του κράτους. Όσα απαιτούσαν τα μνημόνια προήλθαν από φορολογική αφαίμαξη των Ελλήνων και περικοπές μισθών και συντάξεων. Οι εκατοντάδες αντιπαραγωγικοί φορείς του δημοσίου παραμένουν, η πολυδάπανη γραφειοκρατία το ίδιο, η σπατάλη ζει και βασιλεύει. Αν δε, πείτε και για ανοργανωσιά; Θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. Μόλις προχθές έγινε γνωστό ότι υπάρχουν ακόμη αστυνομικοί που…. φρουρούν τη…. Μελίνα Μερκούρη. Που έχει αποδημήσει από το 1994!
Νομίζω ότι εδώ που είμαστε δεν μπορούμε πλέον να ασχολούμαστε με το τι έγινε και δεν έγινε, αλλά ΜΟΝΟ πως θα φύγουμε μπροστά.
Και δεν μπορούμε να φύγουμε μπροστά και να βρούμε τις καλύτερες ημέρες, όσο το πολιτικό προσωπικό και η νομενκλατούρα του δημοσίου ( αυτή που σπαταλά τα πολλά από όσα η χώρα εισπράττει) δεν το αντιλαμβάνονται και δεν μπορούν ή δεν θέλουν να σκεφτούν ρεαλιστικά, καθισμένοι αναπαυτικά στα κεκτημένα τους.
Εκείνο που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι ένα: Πού πάμε; Ποιο όραμα έχουμε για την Ελλάδα;
Ποιος πολιτικός σχηματισμός απαντά σ’ αυτό το ερώτημα; Με σαφήνεια;
Κάτι επιχειρεί να πει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μα κι εκείνος δείχνει εγκλωβισμένος στη μούχλα που αναδύεται από πολλά στελέχη του κόμματός του.
Από εκεί και πέρα χάος.
Η αλήθεια και η ρεαλιστική πραγματικότητα είναι ΜΙΑ και μόνη. Και ήταν αυτή από την αρχή της κρίσης, όσο κι αν δεν θέλαμε να την ακούσουμε.
Η Ελλάδα για να βγει από την στενωπό της μπορεί να το κάνει ή με την μείωση των δαπανών της (όρα δημόσιος τομέας) ή με την αύξηση των φόρων και την συνεχή μείωση συντάξεων και μισθών.
Ας αποφασίσουμε λοιπό τι θέλουμε.
- Θέλουμε φόρους; Θέλουμε να πληρώνουμε εσαεί ΕΝΦΙΑ; Θέλουμε να συρρικνώνονται συνεχώς οι μισθοί και οι συντάξεις; Θέλουμε να δουλεύουμε για να πληρώνουμε ασφαλιστικές εισφορές και εφορία;
- Ή θέλουμε περικοπές στο δημόσιο, νοικοκύρεμά του, κλείσιμο των αντιπαραγωγικών φορέων του και ίσως και μειώσεις των μισθών σ’ αυτό, όπως ζητούν οι δανειστές;
Οτιδήποτε άλλο κι αν γίνει, θα είναι μια ακόμη εμβαλωματική λύση, όπως οι πολλές που ψάξαμε από την αρχή της κρίσης και εμπεριέχονται στο ανωτέρω πρώτο ενδεχόμενο.
Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθεί το πολιτικό σύστημα και κυρίως εμείς για να το ζητήσουμε και επιβάλουμε, τόσο πιο γρήγορα θα βγει η πρώτη ηλιαχτίδα φωτός…
