Η Ελλάδα δεν προσκλήθηκε στην τριμερή Τουρκίας–Ιταλίας–Λιβύης. Και ξαφνικά, στα ΜΜΕ των ολιγαρχών, μάθαμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε εθνική τραγωδία! Τα δε γνωστά απομεινάρια της τοξικής πολιτικής σκηνής – από ξεχασμένους δεξιούς που δεν έγιναν ποτέ υπουργοί, μέχρι κάθε λογής ακροδεξιό συναπάντημα και δήθεν «αριστερή» πατριδογνωσία – βγήκαν να κατακεραυνώσουν τον Μητσοτάκη. Μιλάνε για εξωτερική πολιτική, οι ίδιοι που δεν ξέρουν ούτε πού πέφτει η Λιβύη στον χάρτη.
Αναρωτιέται, λοιπόν, κάθε σοβαρός πολίτης:
Τι θα έκαναν αυτοί στη θέση του Μητσοτάκη; Θα εισέβαλλαν στην Κωνσταντινούπολη και θα τα έκαναν γυαλιά καρφιά; Θα πλάκωναν στις μπούφλες την Μελόνι, που όντως ήταν unfair απέναντι στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη; Ή θα παρέδιδαν μαθήματα γεωστρατηγικής με PowerPoint σε καφενεία; Τι θα έκαναν; Μπορεί κάποιος να πει και δη επί ρεαλιστικής βάσης;
Ας σοβαρευτούμε.
Η ουσία είναι μία: η Ιταλία, μέλος της Ε.Ε., κάθισε στο ίδιο τραπέζι με Τουρκία και Λιβύη χωρίς την Ελλάδα. Όχι γιατί φοβήθηκε τον Μητσοτάκη, αλλά γιατί έτσι υπαγόρευσε το συμφέρον της. Και αυτό, δεν αποτελεί ελληνική αποτυχία – είναι ευρωπαϊκή διάλυση.
Όταν η Ε.Ε. έχει πάψει να λειτουργεί με ελάχιστη συνοχή, είναι φυσικό να μην υπάρχει αλληλεγγύη και κοινή στρατηγική.
Όμως, στην Ελλάδα, για όλα φταίει ο Μητσοτάκης. Αυτός φταίει γιαα τη διάλυση της Ευρώπης, αυτός φταίει που οι Λίβυοι είναι κατσαπλιάδες, αυτός φταίει για όποιον αρχηγό κράτους πάει στην Τουρκία, αυτός και για τους σεισμούς στη Σιβηρία, τους καύσωνες στην Ισπανία και το τσουνάμι στην Ιαπωνία.
Δεν ξέρω τι λένε οι… ανησυχούντες, αλλά τα δεδομένα λένε ότι αυτή η κυβέρνηση έχει κάνει ότι μπορούσε να κάνει και συνεχώς εργάζεται. Ενισχύθηκε η Άμυνα, έγιναν διμερείς συμμαχίες με Ισραήλ, Γαλλία, ΗΠΑ, Αίγυπτο, Αραβικές χώρες. Όχι με ονειροφαντασίες – αλλά χειροπιαστά.
Πρέπει να τονίσουμε κι αυτό: Οι συμμαχίες δεν υπογράφονται με ευχολόγια και εθνικιστικά status στο Facebook. Χτίζονται με σοβαρότητα, αξιοπιστία και γεωπολιτικό ρεαλισμό.
Μπορούν οι ανησυχούντες να πουν στην ελληνική κοινωνία, ότι μπορούμε να επιβάλλουμε γραμμή στην Ισπανία ή την Ιταλία; Όποιος το πει, ας κατέβει απ’ το φαντασιακό του άρμα.
Η Τουρκία επένδυσε στην Ιταλία. Επένδυσε επειδή έχει φτιάξει με οικονομία που μπορεί να το κάνει. Εμείς όχι. Και όσο κι αν είναι ενοχλητική η σκέψη, η Μελόνι δεν έκανε τίποτα περισσότερο από αυτό που κάνει κάθε ηγέτης που σέβεται το εθνικό του συμφέρον.
Αν θέλουμε κι εμείς να έχουμε λόγο, πρέπει να γίνουμε οικονομικά ισχυροί. Να χτίσουμε επιρροή. Όχι να αναμασάμε κορώνες, να αυτομαστιγωνόμαστε ή να ρίχνουμε ευθύνες για όλα στον εκάστοτε πρωθυπουργό.
Η αντιπολίτευση αντί να προτείνει, βρίζει. Αντί να σκέφτεται, φωνάζει. Αντί να πιέζει για εθνική στρατηγική, παίζει το πολιτικό της ρεπερτόριο: «Φταίει ο Μητσοτάκης».
Η αντιπολίτευση εκπέμπει συνεχή τοξικότητα χωρίς καμιά πρόταση.
Ας πει λοιπόν ξεκάθαρα και ρεαλιστικά, τι θα έκανε αν ήταν στη θέση του Μητσοτάκη. Συγκεκριμένα πράγματα, ρεαλιστικά κι όχι κανονιοβολισμούς στα τυφλά…
Και η κυβέρνηση; Όχι, δεν είναι αλάνθαστη. Αλλά έχει κάνει πολλά περισσότερα από εκείνους που κυβέρνησαν όταν η Ευρώπη ήταν ακόμα «φιλική». Τώρα που είναι επιδεικτικά αδιάφορη, το έργο είναι διπλά δύσκολο.
Το πρόβλημα δεν είναι η απουσία από μια τριμερή. Το πρόβλημα είναι ότι εμείς οι ίδιοι συνεχίζουμε να πορευόμαστε με μυαλά άλλης εποχής. Σαν να νομίζουμε ότι είμαστε οι Μεγαλέξανδροι της Μεσογείου, ενώ η πραγματικότητα δείχνει άλλα.
Ο χρόνος τελειώνει. Η αφύπνιση δεν είναι επιλογή. Είναι μονόδρομος. Όπως μονόδρομος είναι ο πολιτικός ρεαλισμός κι όχι οι αυταπάτες. Κι η οικονομική ισχυροποίηση…
Έχουμε χορτάσει από τους…τσολιάδες της …κουμπαριάς, του …ζεϊμπέκικου, της ακινησίας και του πληκτρολογίου…Έχουμε χορτάσει από κραυγές χωρίς προτάσεις…και λαϊκισμό με το κιλό…
