Η αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού παραμένει ένα ανοιχτό εθνικό ζήτημα με διεθνείς και ευρωπαϊκές προεκτάσεις. Οι σύγχρονες εξελίξεις μάλιστα το καθιστούν ιδιαίτερα ενεργό και επίκαιρο.
Επί εβδομήντα περίπου χρόνια ο Ποντιακός Ελληνισμός έζησε σε ένα περιβάλλον σιωπής, λήθης, υποβάθμισης, συγκάλυψης των γεγονότων, των αδικημάτων, των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν σε βάρος του.
Για αυτούς τους λόγους μετά την ιστορική πρωτοβουλία του Ανδρέα Παπανδρέου, η ομόφωνη αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού από την Βουλή των Ελλήνων το 1994 και από την Κυπριακή Βουλή στην συνέχεια και η καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης αυτού του εγκλήματος, αποτελεί την οφειλόμενη απόδοση τιμής στον Ποντιακό Ελληνισμό καθώς και σε όλα τα αθώα θύματα του Ποντιακού Ολοκαυτώματος.
Οι δυνάμεις της βίας, του σωβινισμού και του ρατσισμού του Τουρκικού καθεστώτος με το μεθοδευμένο και αποτρόπαιο σχέδιο, που εφάρμοσαν Νεότουρκοι και Κεμαλιστές, εξόντωσαν από το 1916 μέχρι το 1923, περίπου τον μισό Ελληνικό Πληθυσμό στον Πόντο.
Η Ποντιακή Γενοκτονία, στην αρχή της Οθωμανικής και ύστερα της Κεμαλικής Τουρκίας, οδήγησε τον Ποντιακό Λαό σε μια πρωτοφανή πορεία αίματος, σφαγών, διώξεων και εκτοπισμών. Το ακραίο έγκλημα του Τουρκικού Εθνικισμού εξολόθρευσε πάνω από 350.000 Έλληνες του Πόντου. Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και ο αφανισμός των χριστιανικών πληθυσμών της παρηκμασμένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν ένα οργανωμένο και σχεδιασμένο έγκλημα των Νεότουρκων, που αποτέλεσε τον καθοριστικό παράγοντα για την οικοδόμηση του σύγχρονου τουρκικού κράτους.
Στις πρωτόγνωρες αυτές ιστορικές συνθήκες, που επέβαλε με φρικιαστική βία η Τουρκία, ο ιστορικός Ποντιακός Λαός έγινε ένας λαός της διασποράς, ένας λαός προσφύγων. Εκδιώχθηκαν οι Έλληνες από την Μικρά Ασία και τον Πόντο, ξεριζώθηκαν από τις αλησμόνητες Πατρίδες τους 3.000 ετών.
Μετά την Ποντιακή Γενοκτονία το υπεύθυνο για το έγκλημα τουρκικό κράτος με το θράσος που χαρακτηρίζει τα καθεστώτα που δεν απολογήθηκαν για τα αδικήματα που διέπραξαν στο παρελθόν, συνέχισε τις ίδιες πολιτικές στην Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο, την Τένεδο, την μαρτυρική ελληνική μεγαλόνησο Κύπρο. Αφού ολοκλήρωσε την κατοχή της γης της Ιωνίας, απαιτούσε το Αιγαίο και την Δυτική Θράκη.
Η 19η Μαΐου δεν είναι μόνον η Ημέρα απόδοσης Τιμής στο αίμα των χιλιάδων μαρτύρων του Ποντιακού λαού ανδρών, γυναικών, παιδιών, βρεφών, των ανταρτών του αντάρτικού σωτηρίας του Πόντου, που ζητούσε δικαίωση. Είναι ημέρα αγωνιστικής κινητοποίησης για την αναγνώριση και δικαίωσή του από το διεθνές δίκαιο και τους νόμους της ανθρωπότητας.
Η αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας από το τουρκικό κράτος και την διεθνή κοινότητα έχει μια πολύ βαθιά σημασία για όλους τους Πόντιους. Η αναγνώριση θα απαλύνει, έστω και στο ελάχιστο, την τεράστια ηθική βλάβη που υπέστη ο Ποντιακός Ελληνισμός και θα επιβεβαιώσει το δικαίωμα των Ελλήνων του Πόντου να υπάρχουν σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και τους νόμους της ανθρωπότητας.
Κάθε λαός έχει δικαίωμα να απαιτεί με επιμονή την επίσημη αναγνώριση των εγκλημάτων και αδικιών που διαπράχθηκαν εναντίον του. Η απαίτηση αυτή μάλιστα θα γίνεται περισσότερο επίμονη, όσο το τουρκικό κράτος θα εξακολουθεί να αρνείται τις ευθύνες του για το έγκλημα που διέπραξε κατά των Ελλήνων του Πόντου.
Η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού είναι έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα και είναι απαράγραπτο.
