Όλοι γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα είναι απολύτως εγκλωβισμένη στους κραδασμούς της παραπολιτικής φαιδρότητας. Η διαμάχη Καμμένου – Κοτζιά αποπροσανατολίζει την κοινωνία από τα τεράστια προβλήματα της Οικονομίας, της Παιδείας, της Υγείας, της καθημερινότητας και φυσικά από την κακή πορεία των εθνικών θεμάτων.
Ακόμη, όμως, και μέσα από την παραπολιτική και μικροπολιτική φαιδρότητα, δεν μάθαμε και δεν θα μάθουμε αν δόθηκαν 50 εκ. ευρώ από τον Σόρος στην κυβέρνηση για να μπορέσει να εξασφαλίσει συναινέσεις για το Σκοπιανό. Εξ ου και καθίσταται εξακολουθητικά αναγκαία η τοποθέτηση του πρωθυπουργού. Με την οποία είτε θ’ αθωώσει τον Καμμένο, είτε θα το καταγγείλει. Είτε θ’ αθωώσει τον Κοτζιά και τις πολιτικές που συμφωνεί μαζί τους είτε θα τον καταγγείλει. Και τα δυο δεν γίνονται.
Σήμερα, συνεδριάζει η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Κι είναι αξιοπερίεργο αν μιλήσει ανοιχτά έστω κι ένας βουλευτής.
- Αν θα ρωτήσει, δηλαδή, τα στοιχειώδη που ερωτά ολόκληρη η κοινωνία, αναφορικά με την πόλη υπόθεση.
- Αν θα ζητήσει από τον Αλέξη Τσίπρα να δώσει την επιστολή παραίτησης του Κοτζιά στη δημοσιότητα. Πολύ περισσότερο αφού ο ίδιος ο Κοτζιάς το προκαλεί;
- Αν ρωτήσουν για ποιον λόγο ωθήθηκε ο Κοτζιάς σε παραίτηση. Πολύ περισσότερο αφού ήταν ο αρχιτέκτονας της συμφωνίας με τα Σκόπια που οι ίδιοι κι πρωθυπουργός θεωρούν μέγιστο επίτευγμά τους;
- Αν ρωτήσουν για ποιον λόγο έμεινε μέλος της κυβέρνησης ο πολέμιος της συμφωνίας που θεωρούν επίτευγμά τους;
Τα δεδομένα είναι ξεκάθαρα.
Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να σιωπούν και να νοιάζονται μόνο για τι θα τους πει ο Τσακαλώτος για παροχές για να τις πουλάνε μετά στους πελάτες τους. Ούτε μπορούν να βγαίνουν σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, να εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους για τον Καμμένο και ταυτοχρόνως ν’ απολαμβάνουν την εξουσία που τους προσφέρει κι όσα περιλαμβάνει αυτή.
Αυτό λέγεται υποκρισία. Λέγεται θέατρο. Λέγεται πλήρης απεμπόληση του όποιου ηθικού τους πλεονεκτήματος.
Από την άλλη πλευρά είναι κι ο Κοτζιάς.
Που μέσω της κίνησης «Πράττω» συμμετέχει στον ΣΥΡΙΖΑ με τρεις βουλευτές.
Πόσο μπορεί ν’ ανέχεται το γεγονός ότι η ηθική του ακεραιότητα πλήττεται βάναυσα; Όταν αφήνονται αιχμές ότι η μεγάλη διπλωματική του επιτυχία με το Σκοπιανό δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια υπόγεια διαδικασία εξαγορών με την ευγενική χορηγία του Σόρος;
Η χώρα χρειάζεται απαντήσεις. Η κοινωνία το ίδιο.
Δεν μπορεί οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να απολαμβάνουν την εξουσία και ταυτοχρόνως άκοπα να κατηγορούν τον Καμμένο. Δεν μπορούν να συντηρούν την εσωστρέφεια που αποτελεί μείζον ζήτημα της κυβέρνησης και της χώρας, αφού δεν παράγεται πολιτική παρά μόνο σχολιασμός της επικαιρότητας. Κι αυτή η εσωστρέφεια, με τη σειρά της πλήττει την Οικονομία κι κατ’ επέκταση την κοινωνία, παρά τα εκ του αντιθέτου που ισχυρίζονται.
Προσέξτε:
Η χώρα δεν μπορεί να δανειστεί από πουθενά κι όσα μαξιλάρια κι αν διαθέτουμε από τα αιματοβαμμένα υπερπλεονάσματα, έχουμε περιέλθει και πάλι σε μια επιταχυνόμενη παρακμιακή κατολίσθηση. Τι θα γίνει, το 2020 (ίσως και νωρίτερα) που θα τελειώσουν τα μαξιλάρια;
Προσέξτε:
Την ώρα που η Κύπρος βγήκε από τα μνημόνιά της και τρέχει με 3,8% ανάπτυξη για το 2018 και γίνεται πόλος έλξης για τη μη κρατική της Παιδεία, όταν η Ιρλανδία βγήκε από τα μνημόνια και τρέχει με το εντυπωσιακό 7,4% ανάπτυξη κι όταν η Πορτογαλία (που δεν διαθέτει ούτε τα μισά καλούδια μας σε αρχαιότητες και τουρισμό) τρέχει με 2,8% για το 2018, εμείς ψάχνουμε επενδυτές με το τουφέκι και δεν βρίσκουμε παρά μόνο για σουβλατζίδικα και κεφετέριες…
Δεν πάει άλλο. Κι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον άμεσα συνυπεύθυνοι για όλα αυτά και την μικροπολιτκή κουλτούρα της Αριστεράς. Κι αυτά δεν μπαλώνονται ούτε με τις επικοινωνιακές προφυλακίσεις τελειωμένων πολιτικών, ούτε με όσα ζητά ο συνάδελφός τους Πολάκης…
Τέρμα, πια τ’ αστεία!
Και τα παραμύθια…
