Την τελευταία εβδομάδα χρειάστηκε να νοσηλευθώ σε δυο νοσοκομεία για ένα πρόβλημα υγείας που μου προέκυψε. Τόσο στο «Αμαλία Φλέμινγκ» στα Μελίσσια όσο και στο «Κοργιαλένειο – Μπενάκειο» (κοινώς Ερυθρός Σταυρός) συνειδητοποίησα ακόμη περισσότερο πόσο αυτός ο ιός έχει αλλάξει τη ζωή όλων μας.
Οι άνθρωποι είναι πια φοβισμένοι, επιφυλακτικοί, καχύποπτοι με τον διπλανό τους. Συζητούν μόνο για τον ιό, τις συνέπειες, τις επιπτώσεις του. Τα πρόσωπά τους καλυμμένα με μάσκες σε σημείο που με την μακριά κώμη ή τα αξύριστα πρόσωπα πολλών ανδρών ή την άβαφη κόμη των γυναικών να μην είναι αναγνωρίσιμα.
Κι ύστερα μέσα στα δωμάτια των νοσοκομείων. Η απαγόρευση εισόδου των ιδιωτών που νοικιάζουν τηλεοράσεις τα έχει καταστήσει βουβά! Λες κι είναι προθάλαμοι νεκροθαλάμων. Όσοι έχουν ευχέρεια χρήσης ηλεκτρονικών συσκευών
(tablet ή smartphone) κάτι πάει κι έρχεται… Διαφορετικά άκρα του τάφου σιωπή…
Αυτό, όμως, οι ηλεκτρονικές συσκευές στην κανονική κι εκτός νοσοκομείων ζωή αποτελεί τη ζωή του μέλλοντος. Κι όχι μόνο μέχρι να βρεθεί το εμβόλιο του κορονοϊού αλλά, σκέφτομαι, στον αιώνα τον άπαντα. Τους τελευταίους δυο μήνες όλος ο πλανήτης βρίσκεται σε μια διαρκή βιντεοκλήση για τα πάντα όλα, που λέει κι ο Αλέφαντος… Από συσκέψεις κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέχρι κυβερνητικά συμβούλια και οικονομικές προσεγγίσεις. Κι από ανταλλαγή συνταγών μαγειρικής μέχρι ανταλλαγή διαδικτυακών όρκων αγάπης… Κι ύστερα όλα τα «τηλέ»! Τηλεκατάρτιση! Τηλεεκπαίδευση! Τηλεεργασία! Τηλεπωλήσεις! Τηλεμάρκετινγκ! Ότι ποθεί η ψυχούλα καθενός, αρκεί να είναι η μπαταρία φορτισμένη.
Θ’ αλλάξει τελικά τις ζωές μας η τεχνολογία κι αν ναι σε ποιο βαθμό; Όντως βοηθά η τεχνολογία την ανθρωπότητα;
Η απάντηση δεν είναι απλή, ούτε εύκολη. Ναι, ίσως με την τεχνολογία και την πιθανή εργασία από το σπίτι εκατομμυρίων ανθρώπων, να βοηθηθεί το περιβάλλον. Υπό προϋποθέσεις κι οι ενδοοικογενειακές σχέσεις. Κι όσο εξελίσσεται τόσο καλύτερα. Πού ξέρετε; Μπορεί αύριο να λυθούν κι άλλα ζητήματα της καθημερινότητας. Αύριο, επί παραδείγματι, το smartphone μπορεί να …κουρεύει, να πλένει (και ν’ απλώνει συνάμα τη μπουγάδα), να σιδερώνει ή και να σκουπίζει τα νερά της βεράντας μετά το αυτόματο πότισμα…
Όμως, η τεχνολογία ουδέποτε θα μπορέσει ν’ αντικαταστήσει την τρυφερή ματιά της αγαπημένης ή του αγαπημένου. Ουδέποτε θ’ αντικαταστήσει την αγκαλιά της μάνας ή τον ιδρώτα δυο σωμάτων μετά την πάλη της αγάπης… Ουδέποτε θ’ αντικαταστήσει την τσίκνα από τα παϊδάκια, ή τις οσμές του δυόσμου και του άνηθου στα γεμιστά. Ούτε τις ευωδιές του βασιλικού, του γιασεμιού ή του ανθισμένου τριαντάφυλλου… Η τεχνολογία δεν μπορεί και δεν θα το καταφέρει ποτέ ν’ αντικαταστήσει την ανθρώπινη επικοινωνία….
Τη ζούμε και τη βιώνουμε τώρα, θα βασιστούμε επάνω της για το εγγύς κι απώτερο μέλλον αλλά ποτέ της δεν θα υποκαταστήσει ή αντικαταστήσει το παρεάκι! Ούτε θα μπορέσει ποτέ να δημιουργήσει την αίσθηση του τσουγκρίσματος δυο ποτηριών με τσίπουρο και την βαθιά ευχή: Στην υγειά μας αδελφέ!
Ως επίλογο αυτών των νοσοκομειακών σκέψεων οφείλω πολλές ευχαριστίες στους καρδιολόγους του «Αμαλία Φλέμινγκ». Τον διευθυντή της καρδιολογικής κλινικής Δημ. Γαρύφαλλο και τους συνεργάτες του Μαρία Νικολάου, Χρήστο Χήτα, Χάρη Τριανταφύλλου. Φυσικά και τον εξαιρετικό καρδιολόγο Μιχάλη Κουτούζη αλλά και την συνεργάτιδά του Φωτεινή Τσιουραντάνη από «Κοργιαλένειο – Μπενάκειο Ε.Ε.Σ.» που με έκαναν να νιώθω ότι παρακολουθώ αγώνα ποδοσφαίρου μέσα σ’ ένα αεροδιαστημικό χειρουργείο.
Φρονώ ότι η τεχνολογία –όσο κι αν έχει καταστεί πολύτιμος αρωγός της επιστημοσύνης τους- δεν θα μπορέσει ποτέ ν’ αντικαταστήσει τα βαθιά ανθρωπιστικά τους αισθήματα και τον ευδιάκριτο ουμανισμό τους!
