Τι σας φοβίζει ποιο πολύ; Τι σας αναστατώνει τις πιο μύχιες σκέψεις; Τι απειλεί περισσότερο από κάθε τι άλλο, όσους και ότι αγαπάτε; Δεν ξέρω για εσάς, αλλά σε εμένα ένα πράγμα μου έρχεται στο μυαλό…
Από την ώρα που γεννιόμαστε ως την ώρα που πεθαίνουμε μέσα στα πόδια μας είναι. Πεισματικά σφιχταγκαλιασμένος με τη ζωή. Λες και ρώτησε κανέναν αν τον θέλουμε, αν τον έχουμε ανάγκη. Τι νομίζει δηλαδή; Ότι δεν μπορούμε χωρίς αυτόν; Εγωισμός μέχρι θανάτου…
Αδερφός του ύπνου στην αρχαιότητα, έρχεται δριμύτερος στη συνείδησή μας με το που σουρουπώνει, κρύβεται στο σκοτάδι και στους εφιάλτες μας…
Όμως τώρα, εμείς οι κοινοί θνητοί, ας το πάρουμε απόφαση. Ας συμφιλιωθούμε, ας το αποδεχτούμε. Ήταν, είναι και θα είναι εδώ. Πρίν και μετά από εμάς. Αυτός μας υποδέχεται, αυτός μας ξεπροβοδίζει. Αυτός είναι ο σύ-ζυγος της ζωής. Ο μόνος δρόμος για να ανακουφίσουμε την υπαρξιακή μας αγωνία είναι αυτός της αποδοχής: να αποδεχτούμε το αυτονόητο, το αυταπόδειχτο, το αναπόφευκτο… Εξάλλου όλοι το(ν) ξέρουμε από μικροί –το παράδοξο είναι ότι το(ν) κρύβουμε (αλήθεια από ποιόν; Από τον ίδιο μας τον εαυτό!…) καθώς μεγαλώνουμε.
Ίσως, λέω ίσως, αν σταματήσουμε κι εμείς να του γκρινιάζουμε, να τον φοβόμαστε, να τον αποφεύγουμε, ίσως κι αυτός, να μας δείξει ένα πιο φωτεινό του πρόσωπο… Ίσως το μαύρο να γίνει γκρι. Κάτι είναι κι αυτό…
Γκρι με κίτρινο πάει. Γκρι με μπλε πάει. Γκρι με κόκκινο πάει… Όλα πάνε δηλαδή, όρεξη να έχεις… Όρεξη για ζωή. Το αντίδοτο στον φόβο του θανάτου είναι η όρεξη για ζωή, το προσωπικό νόημα που θα επενδύσει ο καθένας μας στην καθημερινότητά του, στις σχέσεις μας, στις δράσεις μας, στις απλές καθημερινές μας πράξεις.
Αλίμονο όχι σε όσους φοβούνται τον θάνατο, αυτό είναι φυσιολογικό, αλίμονο σε όσους δεν βρίσκουν νόημα στην ζωή τους…
Αλλά αυτή είναι μια ακόμα μεγάλη συζήτηση…
