Αυτό που συμβαίνει με τον Τσίπρα που κατηγορεί τον Μητσοτάκη για υποχωρητικότητα απέναντι στους Τούρκους, είναι αστείο. Και δείχνει την ανεπάρκεια του ανδρός αλλά και την έλλειψη πολιτικής σκέψης και διορατικότητας.
Ο Τσίπρας, όταν έγινε η μεταπολίτευση και χαράχθηκε η εθνική στρατηγική μόλις είχε γεννηθεί. Ο δε Μητσοτάκης ήταν μόλις 5 ετών! Άρα, μεγάλωσαν κι οι δυο (όπως κι η Φώφη Γεννηματά που τότε ήταν 10 ετών) με τις λογικές του «δεν διεκδικούμε τίποτα μα δεν παραχωρούμε και τίποτα»! Μια πολιτική στρατηγική που στόχευε στον κατευνασμό και στην ησυχία στο Αιγαίο. Μια πολιτική που τότε ήταν η επιτομή της σωφροσύνης αλλά σήμερα δημιουργεί προβλήματα κι εικόνα συνεχούς υποχωρητικότητας. Κάτι για το οποίο ούτε ο Μητσοτάκης, ούτε ο Τσίπρας είναι υπεύθυνοι.
Αναρωτιέμαι εγώ ο αφελής: Γιατί δεν διεκδικούμε τίποτα; Γιατί, ας πούμε, δεν διεκδικούμε την επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ΝΜ, σύμφωνα μάλιστα και με το ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ; Και γιατί μέχρι τώρα δεν το έχουν κάνει τόσες και τόσες ελληνικές κυβερνήσεις;
Δεν το έχουμε κάνει επειδή –ας είμαστε ειλικρινείς και ρεαλιστές- η Τουρκία διαμηνύει πως αν το κάνουμε θα μας κάνει πόλεμο! Κι όχι μόνο δεν το έχουμε κάνει, αλλά έχουμε ανεχθεί εδώ και σχεδόν μισό αιώνα χιλιάδες παραβιάσεις του εναερίου χώρου μας, από την γείτονα χώρα. Ταυτοχρόνως, έχουμε ανεχθεί να δημιουργήσει η Τουρκία γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο! Παρακολουθούμε συνάμα την ανατροπή της οπλικής ισορροπίας και μόλις προσφάτως αποδεχθήκαμε την απόλυτη παραβίαση της ΑΟΖ της Κύπρου από τους Τούρκους που ετσιθελικά πήγαν κι έκαναν έρευνες. Το δε γελοίο ΝΑΤΟ στο οποίο είμαστε συγκάτοικοι με την Τουρκία νίβει τα χέρια του. Όπως έκανε το 1974, όπως έκανε και προσφάτως που αποδέχθηκε κι ανέχθηκε μια χώρα μέλος του ν’ αγοράζει ρωσικούς πυραύλους! Ο δε σαλτιμπάγκος διοικητής του ΝΑΤΟ καθησύχασε ότι οι S400 δεν πρόκειται να ενταχθούν στο οπλοστάσιο του (κάτι μας είπε τώρα) λες και αυτό θα εμποδίσει την Τουρκία να τους χρησιμοποιήσει εναντίον μας!
Η αλήθεια είναι ότι οι Τούρκοι δείχνουν μια συνέπεια στις διεκδικήσεις τους και μάλιστα τις κάνουν γνωστές πρώτα δια πράξεων και μετά δια λόγων. Κι έχουν μελετήσει πολύ καλά τον διαχρονικό Ελληνικό φόβο απέναντι τους και την διαχρονική Ελληνική υποχωρητικότητα ακόμα και σε καιρούς που κάποτε στο Αιγαίο η Ελλάδα υπερτερούσε συντριπτικά.
Τι μπορούν να κάνουν, λοιπόν, ο Μητσοτάκης η ο Τσίπρας σε μία παγιωμένη Ελληνική Εθνική στρατηγική δεκαετιών; Δύσκολα πράγματα. Πως μπορεί μία χώρα 11 εκ. ν’ αντιμετωπίσει μία χώρα πάνω από 80 εκ. με βαριά οπλικά συστήματα, βαριά πολεμική βιομηχανία και την πολύ μεγάλη πλειοψηφία της τουρκικής κοινωνίας (πάνω από το 80%) να είναι εθισμένη σ’ ένα ιδιότυπο ΠΑΝΤΟΥΡΚΙΣΜΟ που θυμίζει νοοτροπία ΝΕΟΤΟΥΡΚΩΝ της δεκαετίας 1910-1920; Κι όταν η σημερινή Τουρκία έχει την οικονομική δυνατότητα (ακόμη και μέσα στην κρίση της) να χρησιμοποιεί δεκάδες χιλιάδες σκληροτράχηλους ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΥΣ πρώτης γραμμής, στους πολέμους που διεξάγει;
Να προσθέσουμε και κάτι ακόμη. Εμείς ζούμε σε μια δική μας νιρβάνα. Επί δεκαετίες, Όχι μόνο πολιτική μα και κοινωνική. Αμφισβητεί κάποιος ότι αν αύριο (θεωρητικά το λέμε) ο οιοσδήποτε υπουργός Άμυνας επιχειρήσει ν’ αυξήσει κατά 2-3 μήνες την στρατιωτική θητεία θα ξεσηκωθεί το σύμπαν; Και θα στενοχωρηθούν χιλιάδες κυρίες που στέλνουν στον στρατό τα βλαστάρια τους με σεντόνια, παπλώματα και ταπεράκια με μαγειρευτά της μανούλας; Αμφισβητεί κάποιος ότι αποτελούν κωμωδία οι αντιφάσεις της ελληνικής κοινωνίας;
Το βέβαιο είναι ότι οι μεγάλες κρίσεις δεν θ’ αργήσουν. Θα τις βιώσουμε. Χωρίς κανείς να γνωρίζει πώς θα τις αντιμετωπίσουμε. Είτε αμέσως είτε σε βάθος χρόνου.
Το βέβαιο, επίσης, είναι ότι όσα έλεγαν οι Κοτζιάς και Κατρούγκαλος περί συνεκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων με την Τουρκία, θα τα βρούμε μπροστά μας.
Τέλος, το βέβαιο είναι ότι χρειάζεται αναθεώρηση η εθνική μας στρατηγική. Απέναντι στη στρατηγική της Τουρκίας που βαφτίστηκε «Γαλάζια πατρίδα».
Το κακό για την Ελλάδα μεγεθύνεται και για έναν ακόμη λόγο. Ότι στην αξιωματική της αντιπολίτευση βρίσκεται ο πιο αδαής και ανεύθυνος καιροσκόπος της πολιτικής της ιστορίας. Με τον οποίο ουδείς μπορεί να δημιουργήσει και να χαράξει νέες πολιτικές και στρατηγικές. Κάποτε ο Καραμανλής είχε αντίπαλο τον εξίσου λαϊκιστή Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά ο τότε πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν ισχυρή ασπίδα στα εθνικά θέματα. Ειδικά αφότου ανέλαβε την εξουσία κι ύστερα… Χώρια του ότι ήταν ένας πολιτικός με βαθιά γνώση των γεωπολιτικών ισορροπιών και προσωπικές σχέσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη της οικουμένης. Ενώ ο Καραμανλής κι αργότερα ο Παπανδρέου, ακόμη κι ο Σημίτης δεν είχαν ν’ ασκήσουν πολιτική με κλόουν σαν τον Τραμπ και την ανήμπορη Ευρώπη. Το κύρος της οποίας αναφορικά με τη διεθνή νομιμότητα διασώζει μόνο ο Μακρόν…
