Το έργο που παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες, το έχουμε δει πάμπολλες φορές τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Μια μονοπωλιακή κρατική υπηρεσία –στην προκειμένη περίπτωση οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα- μετατρέπεται από τον συντεχνιακό συνδικαλισμό σε καθεστώς συστηματικής βλάβης της κοινωνίας.
Έχει επαναληφθεί εκατοντάδες φορές. Τόσο από τους ίδιους, όσο και από το σύνολο των απασχολουμένων σε κρατικές υπηρεσίες, εταιρείες και φορείς. Όλοι τους ΜΟΝΙΜΟΙ δημόσιοι υπάλληλοι που ασκούν κρατικές μονοπωλιακές δραστηριότητες. Κι αυτές οι μονοπωλιακές υπηρεσίες, με τη συνδρομή του θλιβερού συνδικαλισμού και της πολιτικής ανοησίας του πολιτικού προσωπικού (που αναζητά σταυροθηρικές – πελατειακές σχέσεις), καταλήγουν να προσφέρονται πανάκριβα στο κοινωνικό σύνολο.
Σήμερα, που το Σύνταγμα (άρθρο 103, παράγραφος 8) απαγορεύει ρητά τη μονιμοποίηση προσωπικού που προσλήφθηκε προσωρινά ή με σύμβαση έργου ή την μετατροπή των συμβάσεών του σε αορίστου χρόνου, οι συνδικαλιστές ζητούν την μονιμοποίηση όσων έληξαν οι συμβάσεις. Κι αντί να πάνε να μαζέψουν τα σκουπίδια εκείνοι που πραγματικά προσλήφθηκαν γι αυτό και κατόπιν μονιμοποιήθηκαν, ζητούν να παραβλεφθεί ο νόμος και το Σύνταγμα.
Έτσι έμαθαν δεκαετίες τώρα. Και το κακό ξέρετε ποιο είναι; Ότι η κυβέρνηση κι ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχόμενη μονιμοποίηση προσπαθεί (ματαίως γιατί όλα αυτά θα πέσουν στα δικαστήρια) να βρει τρόπο να παραβιάσει το Σύνταγμα! Κι είναι σαφές ότι η απαξία της πολιτικής συναλλαγής αφορά κυρίως την κυβέρνηση.
Μοιραία, λοιπόν, πρέπει να βρεθεί λύση. Δεν μπορεί καλοκαιριάτικα η Ελλάδα να ζέχνει από τη μια άκρη στην άλλη από τα σκουπίδια, τη στιγμή που ήδη καταφθάνουν κατά κύματα τουρίστες.
Ποια είναι αυτή η λύση; Είναι μονόδρομος. Άμεση ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών καθαριότητας!
Για ποιον λόγο άραγε πρέπει αν είναι δημόσιος υπάλληλος ο –κατά τα άλλα- συμπαθέστατος και αξιοπρεπέστατος εργάτης καθαριότητας;
Ιδιωτικοποίηση με την υποχρέωση των αναδόχων να χρησιμοποιήσουν για ένα διάστημα 2-35 ετών, τους εργαζομένους προσωρινής απασχόλησης με τα χρήματα που σήμερα λαμβάνουν.
Η φύση της αποκομιδής, που είναι καθαρά γεωγραφική, καθιστά εφικτή μια τέτοια λύση.
Ο ιδιώτης με συγκεκριμένες προδιαγραφές αναλαμβάνει μια γεωγραφική περιοχή του συγκεκριμένου δήμου. Ανάλογα με τη δουλειά που κάνει θα κρίνεται κι αυτός κι η υπηρεσία καθαριότητας του Δήμου (με τους μονίμους υπαλλήλους της), που θα προσφέρει τις σχετικές υπηρεσίες στον υπόλοιπο δήμο. Θα δημιουργηθεί δηλαδή ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον. Ταυτόχρονα οι προσωρινά εργαζόμενοι δεν απολύονται, το σύνταγμα δεν παραβιάζεται και οι πολιτικοί που έκαναν τους σχετικούς διορισμούς δεν δικαιώνονται, αποκτώντας έναν μονιμοποιημένο πλέον κομματικό στρατό.
Για να είμαστε ειλικρινείς και ρεαλιστές , αυτή η λύση ξέρουμε ότι θα προσκρούσει στον υφέρποντα κρατισμό και τους ξεθωριασμένους Αριστερούς μύθους της κυβέρνησης, μεγάλου μέρους της αντιπολίτευσης, των δημάρχων μα και της σημαντικού ποσοστού της κοινωνίας. Μα είναι η μόνη ρεαλιστική και άμεσα πραγματοποιήσιμη (υπάρχει ήδη το θεσμικό πλαίσιο) και την απαραίτητη διασφάλιση της αντικειμενικής αξιολόγησης των προσφερόμενων υπηρεσιών (π.χ. από οργανισμούς πιστοποίησης του ιδιωτικού τομέα, που θα ελέγχονται με τη σειρά τους από μια ανεξάρτητη δημόσια αρχή). Απαιτούν δηλαδή μια κοινωνία που διαλέγεται σοβαρά και αναζητεί πραγματικά τις καλύτερες λύσεις στη δύσκολη συγκυρία που περνάμε.
Όταν η χώρα ζει με δανεικά, όταν όλοι μας κάνουμε το σκατό μας παξιμάδι για να επιβιώσουμε, δεν μπορεί να υπάρχουν μονοπωλιακές συντεχνίες που σπαταλούν τους κοινωνικούς πόρους. Κάθε ευρώ που πληρώνει ο φορολογούμενος – με δάκρυα και αίμα-, ΟΦΕΙΛΕΙ να αποδίδει ανάλογες υπηρεσίες… Όταν πληρώνουμε χρυσά δημοτικά τέλη, έχουμε και την απαίτηση αυτά να είναι αληθινά ανταποδοτικά κι οι πόλεις να λάμπουν… Ας προχωρήσουμε επιτέλους χωρίς ταμπού, εθελοτυφλίες κι ιδεοληψίες. Η ελληνική κοινωνία οφείλει να προχωρήσει μπροστά. Προέχει η εξυπηρέτηση των πολιτών και η ποιότητα ζωής της καθημερινότητας.
Και κάτι τελευταίο: Από το 2011, με το θεσμικό πλαίσιο του «Καλλικράτη», επιτρέπεται στους ΟΤΑ ν’ αναθέτουν με διαγωνισμούς την καθαριότητα σε εξωτερικούς συνεργάτες με δικά τους μέσα. Οι δε αρχές έχουν ρυθμιστικό και ελεγκτικό ρόλο. Ήδη σε πολλές περιφερειακές πόλεις αλλά και σε δεκάδες δημόσιους φορείς όπως νοσοκομεία, αεροδρόμια, πανεπιστήμια κτλ., όπου γίνονται τέτοιες συνεργασίες έχουμε πολύ ποιοτικότερα και οικονομικότερα αποτελέσματα.
