Έβλεπα σε μια τηλεόραση το παιγνίδι της Εθνικής μας με την Εσθονία. Και σε μια άλλη τη συζήτηση στη Βουλή για τη διαπλοκή και τη διαφθορά κι ειδικά τις τοποθετήσεις του πρωθυπουργού.
Δεν μπορώ να βγάλω συμπέρασμα αναφορικά με το ποιο ήταν το χειρότερο θέαμα.
Ο Αλέξης Τσίπρας είχε έναν διάχυτο εκνευρισμό και παπαγάλιζε όσα συνέβησαν εδώ και δεκαετίες. Από την ιστορία του Κοσκωτά, μέχρι τον Κοντομηνά, τη Siemens, τον Καλογρίτσα, τα υποβρύχια και τον Τσιχατζόπουλο.
Και γιατί δεν τις «καθάρισε» εδώ και σχεδόν δυο χρόνια που κυβερνά; Τι έκανε για τη Siemens, τι έκανε για τη λίστα Λαγκάρντ; Τι έκανε για όσα καταγγέλλει;
Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν μια τραγική μορφή που στην απόλυτη κατιούσα της έδειχνε να παίζει τα ρέστα του, κηρύσσοντας τον φανατισμό και την πόλωση. Μόνο και μόνο για να κρύψει την αδυναμία της, τις αβελτηρίες της κυβέρνησής του και τις αδυναμίες της να παράξει έργο και να ικανοποιήσει το πάνδημο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας για ανάπτυξη, ρεαλισμό, νέες δουλειές και πρόοδο.
Πού, όμως, υπήρξε πρόοδος με δημαγωγία και Αριστερά;
Τις εντυπώσεις προσπάθησε να κερδίσει ο Τσίπρας στη Βουλή, μα και σ’ αυτό το πεδίο ηττήθηκε κατά κράτος.
Η κοινωνία ξέρει πια. Βλέπει τα καθημερινά λουκέτα, βλέπει ότι όλα όσα της έλεγαν ήταν χονδροειδή ψέματα, μόνο και μόνο για να αναρριχηθούν στην εξουσία.
Η κοινωνία ξέρει πια ότι ο Αλέξης Τσίπρας ήταν κι είναι ένας δημαγωγός του αισχίστου είδους, που την εξαπάτησε χυδαία, ανελέητα κι εξευτελιστικά. Εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το τοξικό περιβάλλον της κρίσης και τώρα που αποκαλύφθηκε η δική του ανεπάρκεια αλλά κι εκείνη της Αριστεράς, ανεβάζει τη δοσολογία.
Στην αρχή, μιμούμενος και τον έτερο λαϊκιστή Ανδρέα Παπανδρέου, προκαλούσε συγκίνηση. Μόλις ανέλαβε την εξουσία και άρχισε όσα μας στοίχισαν τόσα και τόσα προκαλούσε οργή. Τώρα που πλησιάζει το τέλος του θα προκαλεί μόνο γέλια και οίκτο.
Όπως προχθές στη Βουλή.
Δυστυχώς η χώρα δεν κυβερνιέται με εντυπώσεις και τζάμπα μαγκιές.
