Πάνω από δυο εβδομάδες τώρα στην οικογένειά μου, αντιμετωπίζουμε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας της μητέρας μας, το οποίο ευχόμαστε να ξεπεράσει.
Προσωπικά η συνεχιζόμενη αυτή περιπέτεια με έχει κάνει, όχι ότι δεν ήμουν ήδη, ακόμη μεγαλύτερο οπαδό των δημόσιων νοσοκομείων του Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Η μητέρα μου μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Σωτηρία από την εντατική του Ιατρικού Παλαιού Φαλήρου. Όταν ζητήσαμε τη μεταφορά μας είπαν με «ιατρικό» τρόπο ότι δε χρειάζεται τελικά εντατική. Και έτσι μεταφέρθηκε σε απλό δωμάτιο στο Σωτηρία.
(να ένα καμπανάκι, καμπάνα δηλαδή, μεγάλη, φωνακλάδικη… αλλά δεν είναι της ώρας η κουβέντα επ’ αυτού).
Ζώντας πολλές ώρες στο πλευρό της, καθημερινές και αργίες, διαπίστωσα αυτό που ακούμε για τους «ήρωες» του ΕΣΥ. Η λέξη ήρωες δε χρειάζεται εισαγωγικά. Τα έβαλα γιατί έτσι έχουμε μάθει να τους παρουσιάζουν τα ΜΜΕ όταν θέλουν να παίξουν με το συναίσθημα και τους ξεχνάνε μετά όταν ζητάνε αυτονόητα πράγματα από τις εκάστοτε κυβερνήσεις…
Τι ζούμε λοιπόν εκεί στο νοσοκομείο Σωτηρία:
Από τις κυρίες του συνεργείου καθαρισμού που κάνει το νοσοκομείο να λάμπει όλες τι ώρες της ημέρας επτά μέρες της εβδομάδας, μέχρι τους γιατρούς, όλη η αλυσίδα που αποτελείται από τους άοκνους νοσηλευτές και νοσηλεύτριες, τραπεζοκόμους κλπ προσφέρουν περίθαλψη υψηλού επιπέδου στους ασθενείς και σιγουριά στους συγγενείς.
Ξέρω δηλαδή ως γιος ότι η μητέρα μου βρίσκεται στο καλύτερο σημείο που μπορεί για να μπορέσει να ξεπεράσει το πρόβλημα της υγείας της. Χωρίς αστερίσκους, χωρίς να πρέπει να βάλω φακελάκι στην τσέπη κανενός, χωρίς να ζητάμε κάτι δεύτερη φορά. Παίρνοντας τις απαντήσεις στα ερωτήματα που έχουμε. Βλέποντας τη φροντίδα που διοχετεύεται στη μητέρα μας, στην προκειμένη περίπτωση, και στους ασθενείς που ήταν (γιατί βγήκαν υγιείς) στα διπλανά της κρεβάτια, διαπιστώνουμε την υψηλή κατάρτιση αλλά και την ανθρωπιά των όλων των εργαζομένων.
Όλοι τους αντιμετωπίζουν, εμάς τους αγχωμένους και μερικές φορές «απαιτητικούς» συνοδούς με ευγένεια και η εμπειρία τους στον χειρισμό κάποιων πιο θερμόαιμων, που τους ακούμε καμιά φορά στο διάδρομο, είναι εντυπωσιακή. Πάντα η προτεραιότητα τους είναι ο ασθενής και μετά βρίσκουν τον τρόπο να ηρεμήσουν τους συγγενείς.
Άλλωστε εμείς αγωνιούμε για έναν, τον δικό μας, άνθρωπο. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές όμως αγωνιούν για όλους που βρίσκονται στα κρεβάτια του νοσοκομείου.
Πρέπει να διαφυλάξουμε το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Πρέπει να είμαστε δίπλα στους γιατρούς και τους νοσηλευτές και τα δίκαια αίτημάτά τους. Αυτοί αγωνίζονται για να βγαίνουν από το νοσοκομείο υγιείς οι γονείς μας, και εμείς – αν βρεθούμε σ’ αυτή τη θέση.
Αυτά ζούμε στο Σωτηρία λοιπόν και είπα αντί άλλων ευχών για το Πάσχα που έρχεται να τα μοιραστούμε, στέλνοντας τις ευχές μας σε κάθε ασθενή!
Γιάννης Καφάτος
