Ο Γιάννης Τραγάκης, βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στη Β’ Πειραιώς, είναι ο γηραιότερος και μακροβιότερος βουλευτής του κοινοβουλίου. Εκλέγεται από το 1974!
Πολιτικός μηδενικής πολιτικής ικανότητας, επιβίωσε τόσα χρόνια χάριν του πελατειακού συστήματος που ΚΑΙ ο ίδιος δημιούργησε και στήριξε. Κλασική γραφική πολιτική φιγούρα , τύπου βουλευτή «Καλοχαιρέτα», στην ταινία «Στουρνάρα 288»!
Απόδειξη της μηδενικής πολιτικής του ικανότητας, είναι το γεγονός ότι επί 43 ολόκληρα χρόνια που μπαινοβγαίνει στο κοινοβούλιο ουδείς πρωθυπουργός τον θεώρησε ικανό για να τον τοποθετήσει ακόμη και σε μια θέση υφυπουργού!
Ο Γιάννης Τραγάκης, έγινε πιο πολύ γνωστός για τους διορισμούς στενών συγγενών του στη Βουλή, παρά για την πολιτική του δραστηριότητα. Γνήσιο τέκνο της «Λαϊκής Δεξιάς», κινήθηκε πάντα πέριξ του κράτους και των μηχανισμών του. Αλλά, ουδέν ουσιαστικά προσέφερε στο κόμμα του, αφού αυτό στην εκλογική περιφέρεια που εκλέγεται διατηρεί ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά του πανελληνίως.
Ο Τραγάκης, λοιπόν, αποφάσισε να μην είναι πάλι υποψήφιος στις επόμενες εκλογές.
Κι όπως κάνουν όλοι οι καλοί πατεράδες αποφάσισε την έδρα του –κληρονομικώ δικαιώματι- να την προσφέρει στον υιό του! Με το επιχείρημα ότι το σπλάχνο του έχει σπουδάσει και ήδη έχει κάνει και πέντε παιδιά! Κάπως έτσι τον σύστησε στη στάνη του, συγγνώμη στους ψηφοφόρους του. Για να ξέρουν ότι μπορεί να φεύγει εκείνος αλλά τους αφήνει σε καλά χέρια, έναν σπουδαγμένο και οικογενειάρχη άνθρωπο που έχει κάνει τα πάντα για να συνεισφέρει στην αντιμετώπιση του οξύτατου δημογραφικού προβλήματος της Ελλάδας…
Αυτός ο «Καλοχαιρέτας», λοιπόν, της πολιτικής θεώρησε τους ψηφοφόρους του γίδια (τι Τραγάκης θα ήταν άλλωστε) κι επιχείρησε να προκαταβάλλει τις αποφάσεις της Νέας Δημοκρατίας και της ηγεσίας της. Σιγά, μην άφηνε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να έχει λόγο στο δικό του αρματολίκι της Β’ Πειραιά. Θεώρησε ότι μια έδρα που κατέχεται από το 1974 είναι δική του και στην οικογένειά του πρέπει να παραμείνει. Κι επιχείρησε να σημαδέψει τις επόμενες εκλογές με ένα υποψήφιο που –όπως και να το κάνουμε- με τις γνωριμίες και διορισμούς του μπαμπά, τις κουμπαριές και τις παραστάσεις σε γήπεδα, εκκλησίες, μνημόσυνα και συλλόγους , θα ξεκινούσε την κούρσα πιο μπροστά από άλλους.
Αυτή η ιστορία, αυτή η πολιτική κουλτούρα, καταδεικνύουν με απόλυτη καθαρότητα ότι κάποιοι εντός κοινοβουλίου δεν έχουν κατανοήσει τι συμβαίνει στην κοινωνία.
Τραγάκηδες υπάρχουν πολλοί. Και θα υπάρχουν.
Το θέμα είναι ότι λειτουργούν με τόση αλαζονεία και νεποτισμό που αδιαφορούν ακόμη και μπροστά στη στοιχειώδη πολιτική ευπρέπεια. Ο Τραγάκης, θα μπορούσε να πει ότι «αποσύρομαι κι ο γιος μου σκέπτεται να ζητήσει την ψήφο της κοινωνίας ως υποψήφιος κι αυτό θα το αποφασίσει ο πρόεδρος του κόμματος»…
Δεν το είπε. Επειδή πίστευε ότι στο αρματολίκι του εκείνος κάνει κουμάντο, με τα δικά του καριοφίλια…
Κι επειδή η ίδια η κοινωνία δεν δείχνει να ενοχλείται από τέτοιες συμπεριφορές. Μια ματιά στα έδρανα της Βουλής το αποδεικνύει…
Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα οφείλουμε να πούμε και κάτι ακόμη.
Η πολιτική κουλτούρα των Τραγάκηδων δεν είναι παράνομη.
Άλλωστε κι ο δικηγόρος δίνει το γραφείο στο παιδί του κι ο γιατρός το ίδιο κι ο επιχειρηματίας.
Στην πολιτική, όμως και δη στη σημερινή εποχή, ο παλαιοκομματισμός, ο κομματικός εμπαιγμός κι οι πολιτικές ανοησίες όπως αυτή του Τραγάκη, είναι φαινόμενα απωθητικά!
Υπό αυτή την έννοια, οι χειρισμοί της Νέας Δημοκρατίας ήταν επικοινωνιακά άμεσοι κι άψογοι.
Δείχνοντας τη νέα εποχή που ευαγγελίζεται η ηγεσία της…
Η οποία ψηφίστηκε – το λέμε προς αποφυγή συγκρίσεων και παρεξηγήσεων- από 400 χιλιάδες ανθρώπους!
