Τα λόγια είναι πάντα φτωχά, για να περιγράψουν το μεγαλείο ανθρώπων όπως ο Μίκης Θεοδωράκης.
Είμαστε ευγνώμονες που με τόσο πάθος, ευγένεια και γενναιοδωρία μας χάρισε απλόχερα το ανεκτίμητο έργο του. Η μουσική του, αποτέλεσμα του μουσικού του ταλέντου, και η απεριόριστη αγάπη του για την Ελλάδα και τους Έλληνες, έκανε τους στίχους του Ελύτη, του Ρίτσου, του Καρυωτάκη αλλά και την ποίηση συνολικά, προσιτή και προσφιλή στο ευρύ κοινό.
Η συμμετοχή του στον ΕΛΑΣ ενάντια στους κατακτητές, η μετά τα Δεκεμβριανά ζωή του στην παρανομία, η σύλληψή του το 1947 και η εξορία του στην Ικαρία, είναι μέρος της πολιτικής και αγωνιστικής του πορείας. Μετά την αμνηστία που πήρε, συνελήφθη ξανά, λόγω της προσπάθειάς του να συμμετάσχει στον Δημοκρατικό Στρατό και στάλθηκε πάλι εξόριστος στην Ικαρία. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη Μακρόνησο, όπου βασανίστηκε.
Το 1950 επέστρεψε στην πρωτεύουσα και συνέχισε τις σπουδές του. Ωστόσο οι βασανισμοί, οι φυλακίσεις και η εξορία, δεν ανέκοψαν την αγωνιστική του ορμή. Το 1963, μετά τη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ, Γρηγόρη Λαμπράκη, ιδρύθηκε η «Νεολαία Λαμπράκη», της οποίας έγινε πρόεδρος, ενώ παράλληλα εκλέχτηκε βουλευτής της ΕΔΑ και αναδείχτηκε σε δημόσιο πρόσωπο αναφοράς για την Αριστερά.
Μετά το πραξικόπημα της χούντας πέρασε στην παρανομία και απηύθυνε έκκληση για Αντίσταση. Τον Μάιο του 1967, υπήρξε συνιδρυτής του ΠΑΜ και πρόεδρός του. Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς φυλακίστηκε και εκτοπίστηκε. Η υγεία του κλονίστηκε και αποφυλακίστηκε κάτω από τη διεθνή κατακραυγή τον Απρίλιο του 1970.
Η πτώση της δικτατορίας τον βρήκε στην Αθήνα με την πολιτική του υπόσταση να έχει πια χαρακτήρα πιο αυτόνομο και συμβολικό. Συνοδοιπόρησε με την Αριστερά για σχεδόν 15 χρόνια. Το 1981 εξελέγη πρώτος βουλευτής στην Βʹ Πειραιά και το 1985 στην πρώτη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΚΚΕ.
Η συμμετοχή του στους λαϊκούς αγώνες για Ελευθερία, Δημοκρατία και Ανεξαρτησία και το έργο του, που αποτελεί μια διαρκή αναμέτρηση με την αδικία, την ηττοπάθεια κι ένα σάλπισμα αγώνα ανάτασης κι ελπίδας, τον ταύτισαν με τα νιάτα, τις προσδοκίες και τους αγώνες τους για ένα καλύτερο μέλλον.
Οι συναυλίες του συγκέντρωναν σε κάθε ευκαιρία δεκάδες χιλιάδες κόσμου, σκορπώντας ρίγη συγκίνησης. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την ιστορική συναυλία στο στάδιο Καραϊσκάκη μετά την πτώση της χούντας, όπου χιλιάδες άνθρωποι τραγουδούσαν με δάκρυα στα μάτια, αγκαλιάζονταν και παρασύρονταν σε ένα ξέσπασμα ενθουσιασμού, βιώνοντας την απόλυτη ελευθερία;
Σφράγισε την ελληνική μουσική όχι μόνο με τα τραγούδια του αλλά και με την αισθητική του και αναδείχθηκε σε παγκόσμια προσωπικότητα, αφού το έργο του γνώρισε διεθνή αναγνώριση και απήχηση. Για τον κόσμο ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν είναι και θα είναι σύμβολο και τα σύμβολα δεν πεθαίνουν.
Ο φυσικός του θάνατος, μια τεράστια απώλεια για τη χώρα, μας γέμισε θλίψη και σήμανε το οριστικό τέλος μιας εποχής. Ωστόσο, αφήνει πίσω το έργο του, χωρίς καμία φθορά από τον χρόνο, μία μεγάλη παρακαταθήκη, συνώνυμη με τον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό.
Το έργο του και η μνήμη της πληθωρικής παρουσίας του θα παραμείνουν στην ψυχή και την καρδιά κάθε Έλληνα και Ελληνίδας, πολύ περισσότερο των αριστερών, που μεγαλώσαμε με τα τραγούδια του και η ζωή του αποτέλεσε την πυξίδα μας σε δύσκολους καιρούς.
Είναι χρέος μας να διαφυλάξουμε το έργο του και να το μεταλαμπαδεύσουμε στις γενιές που έρχονται, καθώς ξεπερνάει τα όρια της μουσικής, του τραγουδιού, της τέχνης και αποτελεί μια ωδή στον αστείρευτο αγώνα για ζωή και ελευθερία.
ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ΗΜΑΘΙΑΣ
ΤΟΜΕΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
