Δεν είχα, δεν έχω και δεν θα έχω αμφιβολία ότι η Αριστερά στη χώρα μας, όποιο επίθετο κι αν της βάλει κάποιος (κομμουνιστική, ανανεωτική, ριζοσπαστική κλπ) συμπορεύεται μ’ ένα σωρό υπαρξιακά και ψυχολογικά συμπλέγματα. Ζει σ’ έναν κόσμο που δεν υπάρχει και φαντασιώνεται ότι είναι ο προστάτης του!
Η Αριστερά, χωρίς λόγο ύπαρξης εδώ και πολλά χρόνια, αδυνατεί να κατανοήσει τη νέα εποχή και παραμένει εξακολουθητικά προσκολλημένη σε ιδεολογικά απολιθώματα. Αδυνατώντας να παράξει σύγχρονο πολιτικό λόγο, ειδικά τα τελευταία χρόνια, έχει ταυτιστεί με την εικόνα ως βασικό φορέα άσκησης πολιτικής. Τουτέστιν πολιτική εντυπώσεων κι όχι ουσίας. Με μπόλια γραφικότητας.
Στον ΣΥΡΙΖΑ φερ’ ειπείν, οι περισσότεροι προτίμησαν ως πρόεδρο κάποιον που δεν είπε απολύτως τίποτα. Όμως, αποτελεί τηλεοπτικό προϊόν, εξ ου και γίνεται θέμα στις εκπομπές «κοινωνικής» κριτικής, δηλαδή κουτσομπολιό!
Η εκλογή Κασσελάκη, αποτελεί σαφή ένδειξη Αριστερού αδιεξόδου. Αποτελεί επίσης και ένδειξη προβληματικής δημοκρατίας. Περίπου τα ίδια έγιναν και στην Ακροδεξιά, όπου ένας άλλος κύριος, με τα οράματα ενός αγίου –ίσως και το …θαύμα του- έγινε πρόεδρος κόμματος, που θα οδηγήσει την Ελλάδα στο μέλλον της, δηλαδή στον … Μεσαίωνα!
Είπαμε, προβληματική δημοκρατία ή μεταδημοκρατία, όπως ισχυρίζονται κάποιοι.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, επί παραδείγματι, τα αδιέξοδα καλά κρατούν. Με σαφές το χάσμα των διαφορετικών πολιτικών καταγωγών και της πολιτικής κουλτούρας ανάμεσα στα ετερόκλητα στελέχη του. Τώρα που η συγκολλητική ουσία του ΣΥΡΙΖΑ, η προσμονή κι εν συνεχεία η εξουσία έχουν εξαφανιστεί, οι συγκρούσεις αποκτούν χαρακτηριστικά μεγάλου εμφυλίου πολέμου. Ο ένας εναντίον του άλλου. Από τη μια οι πασοκογενείς «μουσαφίρηδες» που άλωσαν το κόμμα και συντάσσονται πέριξ του νέου προέδρου και του Πολάκη κι από την άλλη οι επίγονοι παλιών Ρηγάδων, ακόμη και πρώην σταλινικοί του Συνασπισμού!
Στον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα συγκρούονται δυο κόσμοι της ελληνικής Αριστεράς, που ο ένας είναι απωθητικός στον άλλο. Οι «μουσαφίρηδες», συν τοις άλλοις , καταθέτουν στη μάχη και τα ψυχολογικά τους απωθημένα από την υποτίμηση που δέχονταν επί χρόνια από τους «Αριστερούς». Έτσι, ωθούν τα πράγματα στα άκρα, με τις εντάσεις να είναι καθημερινές. Οι δε «ώριμοι» Αριστεροί του …άλλου κόσμου, δείχνουν ότι δίνουν μάχες και για την δική τους πολιτική διαδρομή και ιστορία. Μαζί τους συντάσσονται και κάποιοι της νεότερης Αριστερής φλέβας, όπως η Αχτσιόγλου, που προφανώς ζυγίζει τα πράγματα πριν την τελική μάχη, όμως άτολμη ως είναι δεν θα πάρει τελικά το ρίσκο της ρήξης. Μάλλον αποδεχόμενη ότι θα συνυπάρχει απλώς με τη Θεοδώρα Τζάκρη, την Αυγέρη, τον Πολάκη και την ομάδα Τσίπρα….
Είναι κι άλλοι με βαθιά υπαρξιακά προβλήματα: Αυτοί της ομάδας Παππά. Που συντάσσεται με τον Κασσελάκη κι εκείνοι πρέπει να ψηφίσουν τη διαγραφή των Φίλη, Σκουρλέτη και Βίτσα….
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι μόλις λυθούν τα οικονομικά ζητήματα (ποιος θα πάρει και πόσα από τα χρήματα των κρατικών αποζημιώσεων, το κτίριο της Κουμουνδούρου ή και άλλα περιουσιακά στοιχεία) ο πόλεμος των πολιτικών πολιτισμών θα κορυφωθεί.
Οπότε, προμηθευόμαστε με ποπ κορν και περιμένουμε…
