Άκουγα χθες τον πρωθυπουργό, να δηλώνει υπερασπιστής της δημόσιας λαϊκής παιδείας αρνούμενος την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος μέσω της οποίας θα μπορούσαν να ιδρυθούν ιδιωτικά μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια, ισχυριζόμενος στη Βουλή ότι «όσο είμαστε εδώ, Παιδεία άλλη για τους γόνους και άλλη για τον λαό δεν θα επιτρέψουμε».
Το πρώτο που σκέφτηκα είναι ότι οι γόνοι του θα είναι περήφανοι κάποτε, που ως απόφοιτοι της σχολής Χιλ …των προλετάριων, έμαθαν γράμματα με τα παιδιά της εργατιάς και των λαϊκών τάξεων.
Το δεύτερο που σκέφτηκα είναι ότι η Αριστερά, εν συνόλω, είναι χορηγός.
Μέγιστη χορηγός της Κύπρου, όπου τα ιδιωτικά πανεπιστήμιά της έχουν καταστεί πόλος έλξης χιλιάδων ελληνόπουλων. Μέγιστη χορηγός και όλων ξένων πανεπιστημίων ανά την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου φοιτούν χιλιάδες ελληνόπουλα με θυσίες των γονιών τους και με ροή χρημάτων που υπό άλλες συνθήκες θα έμενε εντός Ελλάδας.
Δεν έχει νόημα να σταθούμε στη διγλωσσία και στην υποκρισία του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης. Αυτά είναι γνωστά. Άλλωστε μόλις πριν λίγες ημέρες ο Αλέξης Τσίπρας φόρεσε τη φορεσιά του Ευρωπαίου και πήγε στο συνέδριο των Γερμανών σοσιαλιστών εμφανιζόμενος περίπου ως ο ηγέτης του «Μένουμε Ευρώπη» στο δημοψήφισμα.
Εκείνο που θέλουμε να σχολιάσουμε είναι ότι χάνεται μια ακόμη ευκαιρία να γίνει η χώρα μας μια κανονική χώρα, να γίνει κι εδώ ότι συμβαίνει σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου. Ακόμη και στην Κορέα!
Αλήθεια, έχει τη γνώμη ο πρωθυπουργός ότι στην Κύπρο που έχει πια λαμπερά ξένα πανεπιστήμια (σε κάποια μάλιστα διδάσκουν και μέλη της κυβέρνησή του) η παιδεία είναι άλλη για τους γόνους πλούσιων οικογενειών κι άλλη για το λαό;
Ας σταματήσει λοιπόν το παραμύθι.
Η Αριστερά ήθελε πάντα τα πανεπιστήμια ως πεδίο μάχης και προσέλκυσης στελεχών για το μέλλον της. Και γνωρίζει ότι αυτό με δομικές αλλαγές σ’ αυτά δεν θα είναι εύκολο. Γνωρίζει ότι όπως είναι σήμερα η κατάσταση στα πανεπιστήμια αποτελεί εργαλείο στα χέρια εκείνων που χαϊδεύουν τους παραταξιακούς τεμπελχανάδες… Τα δε παιδιά του λαού φτύνουν αίμα μαζί με τις οικογένειές τους για να μπορέσουν να μορφωθούν, να πάνε ένα βήμα παρακάτω….
Να σας πω την αλήθεια, έχω ζηλέψει επανειλημμένως τα ξένα πανεπιστήμια που έχω επισκεφθεί. Έχω ζηλέψει τα πανεπιστήμια της Κύπρου.
Την ίδια την Κύπρο, που με ανοιχτά μυαλά –ακόμη και με τα φρένα που βάζει το ΑΚΕΛ- προχωρά και συναντά το μέλλον.
Είναι αξιοσημείωτα όσα πέτυχαν οι Κύπριοι.
Μπήκαν μετά από εμάς σε μνημόνια, βγήκαν, αναπτύσσονται, κτίζουν το μέλλον τους.
Τόσο με δημόσια πανεπιστήμια με τα οποία δεν έχουν πια ανάγκη να έρχονται στα δικά μας όπως γινόταν επί δεκαετίες, όσο και με τα ιδιωτικά. Των οποίων ο ανταγωνισμός έχει κερδισμένη μόνο την Παιδεία και τη μόρφωση.
Κι εμείς βολοδέρνουμε σε ιδεοληψίες και συνθήματα.
Εμείς γκρεμίζουμε. Κοιτάμε μόνο πίσω. Εξευτελίζουμε θεσμούς, επιτρέπουμε την ανομία, καθιστούμε το πανεπιστημιακό άσυλο, άσυλο ανομίας κι αλητείας.
Σκέφτομαι ότι δεν είναι πολύς καιρός που φτάσαμε μια ανάσα για να πάμε παρακάτω.
Δυο φορές μάλιστα.
Μια με τη Μαριέττα Γιαννάκου υπουργό Παιδείας και μια με την Άννα Διαμαντοπούλου.
Δυο γενναίες γυναίκες που επιχείρησαν κι έκαναν τομές. Τομές που πριν τις εμπεδώσουμε αρχίσαμε να τις ξηλώνουμε, επειδή αντέδρασε το κατεστημένο, η Αριστερά κι η Δεξιά δια χειρός του υπουργού και καθηγητή Αρβανιτόπουλου.
Επειδή είμαστε συμβιβασμένοι με τις ιδεοληψίες της Αριστεράς με ένα επίπεδο ζωής και εκπαίδευσης που δεν μας ταιριάζει και δεν μας αξίζει.
Δυστυχώς.
