Πριν λίγες μέρες ετέθη σε δημόσια διαβούλευση το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τη συνεπιμέλεια. Πρόκειται ουσιαστικά για μία προσπάθεια μεταρρύθμισης στο τυπικό κομμάτι των σχέσεων των γονέων με τα παιδιά τους μετά από ένα διαζύγιο. Το νομοσχέδιο, για την ακρίβεια, ασχολείται με πολλά πράγματα που σχετίζονται με το οικογενειακό δίκαιο, το κυριότερο όμως είναι πως εισάγει στην Ελλάδα την από κοινού άσκηση της γονικής μέριμνας και μετά το χωρισμό των γονέων. Μόνο αυτό αρκεί για να μιλάμε για ένα από τα πιο προοδευτικά νομοσχέδια των τελευταίων ετών στη χώρα.
Παρ’ όλ’ αυτά, υπήρξαν αντιδράσεις. Αυτή η «από κοινού άσκηση της γονικής μέριμνας» θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένη σε μία κοινωνία ισότητας, για να μην υπεισέλθουμε και στα αυτονόητα περί της σημασίας του ρόλου των γονέων στη ζωή ενός παιδιού, κι όμως, βρέθηκε κόσμος να διαφωνεί κάθετα με το νομοσχέδιο, σε σημείο να βγαίνει την προηγούμενη εβδομάδα στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί. Κι επειδή δεν λείπει ποτέ ο Μάρτης από τη Σαρακοστή, στους ίδιους δρόμους βγήκε και η Αριστερά για να συμπαρασταθεί σε αυτόν τον κόσμο… Ο Αριστερός Τύπος μάλιστα, εκτός του ότι αγκάλιασε τις αντιδράσεις, πήγε ένα βήμα παραπέρα και αφιέρωσε αρκετό χώρο σε επιχειρήματα που προσπαθούν να τετραγωνίσουν τον κύκλο περί του τι είναι «ισότιμη ανατροφή» και τι «διαζύγιο».
Με άλλα λόγια, η πολιτική δύναμη που προσποιείται τον «προοδευτικό πόλο» του τόπου και σκίζει τα ιμάτιά της για ισότητα, ισονομία και όλα τα άλλα ουσιαστικά που ξεκινούν από «ισο-», στέκεται απέναντι στο εν λόγω νομοσχέδιο. Για να καταλάβετε καλύτερα το περίεργο του πράγματος, η Αριστερά, που δυσκολεύεται να ξεχωρίσει τους μπαχαλάκηδες από τους ακτιβιστές, τους μετανάστες από τους πρόσφυγες, τους μετανάστες και τους πρόσφυγες από τους πλήρεις πολίτες, τους ενηλίκους από τους ανηλίκους, τους άνδρες από τις γυναίκες κτλ. κτλ., ανακάλυψε ξαφνικά τους γονείς «δύο ταχυτήτων», δημιουργώντας έτσι πρόβλημα εκεί που ουσιαστικά δεν υπάρχει.
Ωστόσο, αν σκεφτούμε ότι «Αριστερά» δεν σημαίνει κάτι πολύ περισσότερο από «αντίδραση», τελικά δεν είναι και τόσο περίεργο. Διαμαρτυρία ενάντια στο κατεστημένο να είναι κι ό,τι θέλει ας είναι… Νόμιμο ή παράνομο, ηθικό ή ανήθικο, λογικό ή παράλογο, αν έχει αντισυστημικά χαρακτηριστικά η Αριστερά το καλωσορίζει και ας πρόκειται για το πιο συντηρητικό πράγμα στον κόσμο, όπως εν προκειμένω η αντίδραση στο νομοσχέδιο για τη συνεπιμέλεια. Μερικοί, ωστόσο, την περνούν ακόμα για προοδευτική συνιστώσα, επειδή ό,τι είναι αντισυστημικό δεν είναι απαραίτητα και συντηρητικό κι έτσι, κάποιες φορές, η Αριστερά στέκεται τυχερή και βρίσκεται στη σωστή πλευρά της ιστορίας, με τον ίδιο τρόπο που τα χαλασμένα ρολόγια δείχνουν σωστά την ώρα δύο φορές την ημέρα.
Πάρτε για παράδειγμα τη μάχη ενάντια στην κλιματική αλλαγή: Όλος ο κόσμος πιστεύει ότι ο ακτιβισμός κατά της κλιματικής αλλαγής έχει Αριστερό πρόσημο. Στην πραγματικότητα, όμως, Αριστερό πρόσημο έχουν οι διαμαρτυρίες κατά του συστήματος και των μεγάλων εταιρειών κι όχι οι λύσεις που δίνονται για το ζήτημα. Όχι ότι δεν χρειάζονται και οι διαμαρτυρίες… Απλά η Αριστερά καπηλεύεται έναν αγώνα που δεν είναι δικός της. Η ίδια η ιδέα του περιβαλλοντισμού και του σεβασμού προς τη φύση είναι κάτι ξένο προς αυτή και ιστορικά εχθρικό. Συγκεκριμένα, ο περιβαλλοντισμός έχει τις ρίζες του σε Βρετανούς αποικιοκράτες, που ήθελαν να σταματήσουν τους ιθαγενείς από το να χαλούν τα δάση, και έφτασε ως τα τέλη του 20ού αιώνα χάρη στους θρησκόληπτους Αμερικανούς που έβλεπαν τη φύση σαν δημιούργημα του Θεού. Όταν, δε, τη δεκαετία του 1970 το περιβαλλοντικό κίνημα άρχισε να αναπτύσσεται πανεθνικά στις ΗΠΑ και να αγγίζει συνεπακόλουθα και τον υπόλοιπο πλανήτη, η Αριστερά το πολέμησε ως τις ασήμαντες ανησυχίες της άρχουσας τάξης, υποστηρίζοντας ότι οι πλούσιοι ενδιαφέρονται για τις αγροτικές τους περιουσίες και για το κυνήγι πάπιας περισσότερο από τα πραγματικά σοβαρά ζητήματα, όπως ο ρατσισμός, η φτώχεια και ο πόλεμος στο Βιετνάμ. Κι όμως, φτάσαμε σήμερα σχεδόν όλοι να πιστεύουν ότι η προσπάθεια να σταματήσει η κλιματική αλλαγή έχει αριστερές καταβολές.
Με τούτα και μ’ εκείνα, οι περισσότεροι ακόμα θεωρούν την Αριστερά ως τον απαραίτητο πολιτικό παράγοντα που αναδεικνύει τα προβλήματα του σημερινού συστήματος, ενώ μάλλον πιο συχνά συμβαίνει το ανάποδο: Τα προβλήματα αναδεικνύουν την Αριστερά, γιατί ξέρει να τα εργαλειοποιεί προς όφελός της. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν έχει εισφέρει ποτέ τίποτα σε αυτό τον κόσμο… Και μόνο η φασαρία που κάνει, μπορεί να προκαλέσει την προσοχή του κοινού σε ένα πρόβλημα, κι ας το παρουσιάζει με στρεβλό τρόπο. Απλά αυτός ο ίδιος κόσμος προχωρά, προοδεύει, και την ώρα που αφήνει πίσω του τις στεγανοποιημένες ιδεολογίες του χθες, η Αριστερά κάνει τις φασαρίες της πλέον και εκεί που δεν υπάρχουν προβλήματα, σε σημείο να έχει πια γίνει πυλώνας του βαθέως συντηρητισμού.
