Το google maps χθες ήταν κατακόκκινο! Αυτό έμεινε από την απεργία που οργάνωσαν οι συνδικαλιστές, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Έμεινε το ατέλειωτο μποτιλιάρισμα που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που έγραψαν στα παλαιά τους υποδήματα συνδικαλιστές και Αριστερά κόμματα κι αναζητούσαν εναγωνίως τρόπους να φτάσουν στις δουλειές τους. Ποιοι απέργησαν τελικά; Κάποιοι λίγοι δημόσιοι υπάλληλοι, κάποιοι λίγοι στον χώρο της Υγείας και πολλοί στις συγκοινωνίες. Για μια απεργία που η Αριστερά είχε χαρακτηρίσει «μητέρα των μαχών» ήταν άλλη μια συντριπτική ήττα. Ουδένα πείθει πια. Ουδείς την υπολογίζει. Περιστρέφεται μόνο πέριξ του εαυτού της.
Έλεγαν για νομοσχέδιο έκτρωμα που οδηγεί την κοινωνία σε «μαύρα» χρόνια. Μα δεν συμβαίνει αυτό. Έλεγαν ότι καταργείται το οκτάωρο, μα τέτοιο δεν συμβαίνει. Έλεγαν ότι η οικειοθελής αύξηση του καθημερινού ωραρίου με αντάλλαγμα ρεπό (δουλεύεις δέκα ώρες, τέσσερις μέρες) δεν βολεύει κανέναν, μα αυτό ισχύει σε όλα τα προηγμένα κράτη. Συνέβαινε και πριν την ψήφιση του νόμου, με συνεννόηση μεταξύ εργαζομένου και εργοδότη. Έλεγαν για καταστρατήγηση χρόνου εργασίας, μα το νομοσχέδιο φέρνει την ψηφιακή κάρτα εργασίας. Έλεγαν για κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, μα σε ορισμένους κλάδους ήδη συμβαίνει αυτό με αντάλλαγμα αργία κάποια άλλη ημέρα. Έλεγαν και για τις απεργίες: Ότι τάχα τις ποινικοποιεί η κυβέρνηση!!! Μα το νομοσχέδιο αναφέρει για προσωπικό ασφαλείας. Δεν μπορεί να απεργούν στο μετρό και να σταματά τελείως η λειτουργία του! Βάλτε προσωπικό ασφαλείας να κινεί λιγότερους συρμούς. Θα νιώσει την ταλαιπωρία η κοινωνία αλλά θα σεβαστεί τον σεβασμό που της επιδεικνύεται και θα κατανοήσει… Ούτε μπορούν οι Φωτόπουλοι ν’ ανεβοκατεβάζουν τους διακόπτες κατά το δοκούν…
Η Αριστερά κι οι συνδικαλιστές ταλαιπώρησαν για μια ακόμη φορά την κοινωνία. Κι είναι χαρακτηριστικό ότι ο περιβόητος Κυρίτσης –πιο Αριστερός κι από τον Στάλιν- ανέφερε στο διαδίκτυο ότι η απεργία δεν προσφέρει τίποτα!
Πλην της ευδαιμονίας των συνδικαλιστών, μπορούμε να πούμε, αφού η αλήθεια είναι ότι ο συγκεκριμένος νόμος αφορά εργαζομένους των μεγάλων κρατικών επιχειρήσεων, ίσως και κάποιων λίγων επιχειρήσεων που είναι μέλη του ΣΕΒ. Άρα, είναι σαφές ότι οι βολεμένοι αντιδρούν. Αυτοί που δεν κινδυνεύουν ελέω μονιμότητας.
Η πραγματική αγορά, οι εργαζόμενοι σ’ επιχειρήσεις των 3-5-10 ή και 30 προσώπων, δουλεύουν ήδη σκληρά επειδή πρέπει να βγει η δουλειά και να επιτευχθούν οι στόχοι. Χωρίς επίτευξη αυτών το χρήμα δύσκολα ρέει… Αυτό δεν αλλάζει όσοι νόμοι κι αν ψηφιστούν. Όπως δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο νόμος αυτός (όπως κι ο παλιός ή κι οι πιο παλιοί) δεν μπορούν ν’ αντιμετωπίσουν τους κακούς εργοδότες. Εκείνους που ούτως ή άλλως δεν πληρώνουν κανονικά τους εργαζομένους τους ή εκείνους που ζητούν να τους επιστραφούν τα δώρα ή τα επιδόματα αδείας! Δυστυχώς, γι αυτούς δεν μπορεί να υπάρξει νόμος… Μα γι αυτά δεν νοιάζονται οι συνδικαλιστές… Αυτά όμως είναι ο πραγματικός μεσαίωνας κι όχι ο νόμος Χατζηδάκη….
Κάτι τελευταίο. Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο αφορά τον ιδιωτικό τομέα και το υποτιθέμενο εργατικό κίνημα. Όμως, το ερώτημα που προκύπτει είναι για ποιον λόγο απέργησε η ΑΔΕΔΥ; Η απάντηση είναι απλή: Επειδή το συνδικαλιστικό –εργατικό κίνημα είναι αποτυχημένο κι απαξιωμένο. Κι επειδή οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δεν απολαμβάνουν την πολυτέλεια ν’ απεργούν και πολλάκις να πληρώνονται συνάμα…
