Ο συνδικαλισμός στη χώρα μας, υπήρξε γάγγραινα της αντιπολίτευσης. Ειδικά μετά την άνοδο του ΠαΣοΚ στην εξουσία, το 1981, κατέστησαν κράτος εν κράτει, ειδικά εκείνοι του δημοσίου τομέα και των κρατικών ΔΕΚΟ.
Ποιος δεν θυμάται την ασυδοσία του ονομαστού συνδικαλιστή της ΔΕΗ, Νίκου Φωτόπουλου, που όποτε ήθελε και χωρίς καμιά κύρωση, ανεβοκατέβαζε τους διακόπτες του ρεύματος και βύθιζε τη χώρα στο σκοτάδι; Ποιος δεν θυμάται τους συνδικαλιστές των κρατικών συγκοινωνιών που όποτε ήθελαν σταματούσαν τα δρομολόγια λεωφορείων και τρένων και ταλαιπωρούσαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, που δεν μπορούσαν να μετακινηθούν; Ποιος δεν θυμάται τους συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ, που νέκρωναν για ψύλλου πήδημα το κράτος; Ποιος δεν θυμάται τους συνδικαλιστές των τελωνειακών που έκλειναν τα σύνορα της χώρας κατά το δοκούν, για τα … κεκτημένα τους; Ποιος δεν θυμάται (ακόμη υπάρχουν ως συνδικαλιστικά-πολιτικά ζόμπι) τους πέριξ της Παιδείας. Που έκλειναν σχολεία ακόμη και για να πάνε… σε συνελεύσεις των…οργάνων τους.
Ποιος δεν θυμάται ή δεν ξέρει ότι οι συνδικαλιστές ήταν μια ασύδοτη κάστα που ουσιαστικά συγκυβερνούσαν τη χώρα και ΜΟΝΟ απαιτούσαν; Χώρια οι «ευεγερσίες» των πολιτικών προς αυτούς, αφού ουσιαστικά δεν δουλεύαν ποτέ.
Τον χορό στη μεταπολίτευση έσερναν Κομμουνιστές «αγωνιστές», Αριστεροί του πεζοδρομίου μα και των σαλονιών της εξουσίας, εν συνεχεία μαζί τους οι θιασώτες του «πράσινου ήλιου» και τελικά προσχώρησαν κι οι γαλάζιοι της Λαϊκής Δεξιάς. Οι τελευταίοι μάλλον εκ παραδρομής ανήκαν στη συγκεκριμένη παράταξη, αφού ο λόγος τους ήταν (είναι) πιο …κομμουνιστικός από τους κομμουνιστές!
Προσέξτε: Η συντριπτική πλειοψηφία του ασύδοτου λαϊκισμού, είχε κι έχει αφετηρία το…κράτος! Δηλαδή βολεμένους ανθρώπους, με τον μισθό να πέφτει βρέχει ή χιονίσει. Αρνούμενοι ακόμη και σήμερα την αξιολόγηση! Πόσο προσβλητικό είναι αυτό για τους ικανούς.
Όλοι αυτοί δεν θα υπήρχαν, τουλάχιστον στις ημέρες, αν δεν έβρισκαν υπερβολική προβολή από τα ΜΜΕ και κυρίως από την τηλεόραση. Τα ΜΜΕ προέβαλαν ή προβάλουν οποιαδήποτε συνδικαλιστική δραστηριότητα (απεργία, στάσεις εργασίας κλπ) ως γενική κλαδική κι όχι ως αυτό που είναι. Λένε, επί παραδείγματι, ότι απεργούν οι νοσοκομειακοί γιατροί, μα δεν λένε ότι αυτοί που απεργούν είναι μια μικρή μειοψηφία που ανήκουν στο ΚΚΕ ή στην κοινοβουλευτική Αριστερά ή στον εαυτό τους…
Προσέξτε: Προχθές είχαν προκηρύξει απεργία οι συνδικαλιστές των γιατρών και εργαζόμενων σε όλα τα νοσοκομεία. Κάποιοι, ελάχιστοι από αυτούς, με τις γροθιές της επανάστασης υψωμένες, έκαναν πορεία στο υπουργείο Υγείας. Έκλεισαν δρόμοι -παλιά μου τέχνη κόσκινο- ταλαιπωρήθηκε κόσμος και κοσμάκης κι ακούστηκαν όλα τα σχετικά περί κατάρρευσης του συστήματος Υγείας. Ε, λοιπόν, τα τηλεοπτικά δίκτυα παρουσίασαν το γεγονός ως… μαζική συμμετοχή των γιατρών! Ψέμα ολκής αφού η απεργία ήταν κατευθυνόμενη κομματικά, με ελάχιστη συμμετοχή.
Προσέξτε κι αυτό: Στη 2η Υγειονομική Περιφέρεια που καλύπτει Πειραιά και νησιά Αιγαίου απέργησε μόλις το 0,61%. Το μεγαλύτερο ποσοστό συμμετοχής σημειώθηκε στην 7η Υγειονομική Περιφέρεια της Κρήτης με 1,26%, ενώ στην 7η υγειονομική περιφέρεια της Αττικής που είναι και η μεγαλύτερη της χώρας, μέρος στην απεργία πήρε το 1,12%.
Δηλαδή, τα τηλεοπτικά δίκτυα (ειδήσεις και ενημερωτικές εκπομπές) ουσιαστικά έκρυψαν την αλήθεια. Πάντα αυτό γίνεται με τους συνδικαλιστές και τις απεργίες. Παρουσιάζουν τις μειοψηφίες ως …πλεοιοψηφίες.… Κι ας απεργεί μόνο το 1%!
Οι εργαζόμενοι, είναι σαφές πια, δεν ακολουθούν τους συνδικαλιστές, ούτε τους επαγγελματίες διαδηλωτές με τις ντουντούκες. Κι αυτό είναι γενικό, δεν συνέβη μόνο προχθές στην κινητοποίηση των νοσοκομειακών. Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι τέτοιες …τελετουργίες, το μόνο που κάνουν είναι να προπονούν τις δυνάμεις του πεζοδρομίου και του δρόμου.
Οι εποχές άλλαξαν. Η κοινωνία είναι πολύ μπροστά από την πλειοψηφία των πολιτικών και από το σύνολο των συνδικαλιστών. Κι αν αυτό δεν το αντιλαμβάνονται, δεν έχουν παρά να ανατρέχουν στα ποσοστά συμμετοχής στις κινητοποιήσεις. Τα δε τηλεοπτικά δίκτυα ας λένε στον κόσμο ποιοι οργανώνουν τι, ποιοι είναι από πίσω και τι εκπροσωπούν… Ανεξαρτήτως της πολιτικής καταγωγής διευθυντών, αρχισυντακτών, παρουσιαστών και λοιπών παραγόντων τους…
