Συγκρίσεις που πονούν, μας μελαγχολούν, αλλά…
«Μου την είπαν» κάποιοι φίλοι, επειδή ,λένε, είμαι «σνομπ» και υποβάθμισα την αξία του «λαϊκού βάρδου», ο οποίος ετάφη εν χορδαίς και οργάνοις.
Ουδόλως τον υποβάθμισα. Απλώς, είπα ότι δεν ήταν του γούστου μου! Και, όπως έλεγαν οι Λατίνοι , « De gustibus non est disputandum», δηλαδή «περί ορέξεως, ουδείς λόγος»…
Μου γράφει μια φίλη ότι «Ο Καρράς ήταν και μεγάλος συνθέτης. Έγραψε άπειρα τραγούδια ,μουσική και στίχους». Μην τρελαθούμε τώρα! Άλλο «συνθέτω» κι άλλο «φτιάχνω τραγούδια». Δεν τα ξέρω (και δεν επιθυμώ να τα γνωρίσω) τα άπειρα τραγούδια που έφτιαξε και δεν τα αμφισβητώ. Όλα, όμως, αυτά, δεν δικαιολογούν τον παροξυσμό και την λατρεία των ΜΜΕ προς το πρόσωπο που μας άφησε προ ημερών.
Και κάθομαι και σκέφτομαι την κηδεία του Ντέμη Ρούσσου! Του ανθρώπου που τίμησε -και τιμά ακόμη- με την μουσική και τις μελωδίες του την Ελλάδα σε όλο τον κόσμο! Άντε να ήμασταν καμιά εκατοστή άτομα ( το πολύ) στην κηδεία του! Τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη θυμάμαι, τον Νικόλα Βουλέλη (συμμαθητής του Ντέμη στην Αλεξάνδρεια) και τον φίλο μου, τον βιρτουόζο του μπουζουκιού και μάστορα της πενιάς Γιάννη Μωραΐτη, με τον οποίο συνυπήρξαμε (και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό) στο πάλκο του «Καν-Καν», στις αρχές του ΄70, όταν έβγαζα το ψωμί μου ασκώντας το επάγγελμα του μουσικού, δίπλα στον Γιώργο Ζαμπέτα, τον Στράτο Διονυσίου, την Ρένα Κουμιώτη, με μαέστρο τον Μίμη Πλέσσα. Εκεί, ο Μωραΐτης, έβαζε πάντα κάποιες νότες από τα κομμάτια του Ντέμη Ρούσσου στα «λαϊκά» που έπαιζε. «Ήταν πολύ μεγάλος καλλιτέχνης», έλεγε ο Γιάννης, στην κηδεία του καλού μου φίλου, Ντέμη.
«Φεύγω από την Αθήνα και στο αεροδρόμιο δεν μου μιλά ούτε εκείνος που μου ελέγχει το διαβατήριο. Και πάω στο εξωτερικό και με περιμένουν συνεργεία τηλεόρασης και δεκάδες δημοσιογράφοι», μου έλεγε πάντα, με παράπονο!
Μα, φίλε μου, εσύ δεν ήσουν «λαϊκός βάρδος». Δεν έπινες το ουίσκι με …πιπέρι ούτε με τις φούχτες! Εσύ δεν ύμνησες την «καψούρα», αλλά την αγάπη, τον έρωτα και την ζωή. Άσε δε που έκανες το έγκλημα και δεν δήλωσες ευθύς εξ αρχής «αντιστασιακός» στα χρόνια της Επταετίας. Μια κουβέντα πολιτική να έλεγες όταν γύριζες στο εξωτερικό, θα είχες επιστρέψει πάνω ει σε άσπρο άλογο και θα γινόσουν υπουργός! Αλλά εσύ, εκεί, με τον Λάκη τον Βλαβιανό, με τον Αργύρη τον Κουλούρη, με τον Λουκά Σιδερά και με τον μέγιστο Βαγγέλη Παπαθανασίου, επέμενες να «κάνεις μουσική για την ψυχή μας», όπως ,μου έλεγες.
Βλέπεις, όπως είπε κι εκείνος ο τύπος, σε μια στιγμή ειλικρίνειας, «Αυτή είναι η Ελλάδα!».
Με τις υγείες μας…
