Να μιλήσουμε σήμερα για την ιστορία της Δεξιάς – Κεντροδεξιάς, αναφορικά με την αντοχή της σε σταθερά υψηλά εκλογικά ποσοστά τα τελευταία 60-70 χρόνια. Και τις πρόσφατες παρεμβάσεις των εξαδέρφων Καραμανλή, που ισχυροποιούν αυτό το γεγονός για το εγγύς μέλλον.
Η Δεξιά – Κεντροδεξιά, μετά την ανάληψη της ηγεσίας της από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, το 1955, ουσιαστικά ουδέποτε διασπάστηκε σε μεγάλο βαθμό, ουδέποτε έφτασε στο σημείο εκλογικής επιβίωσης.
Η βάση της, είτε αυτή είχε αμιγώς Δεξιά χαρακτηριστικά είτε είχε αντίστοιχα Κεντρογενή και Φιλελεύθερα, έδειχνε μια πρωτοφανή αφοσίωση – συμπόρευση στην εκάστοτε ηγεσία της. Και δη από τα χρόνια του Ελληνικού Συναγερμού, την περίοδο της ΕΡΕ όσο και της Νέας Δημοκρατίας που ήταν η ευρωπαϊκή μετεξέλιξή της δεύτερης.
Να τα δούμε ιστορικά:
- Το 1958, επιχειρήθηκε από το Παλάτι η πτώση της ΕΡΕ του Καραμανλή, αφού ο τότε πρωθυπουργός δεν μπορούσε να ελεγχθεί από αυτό.
Με αφορμή τον εκλογικό νόμο που προωθούσε ο Καραμανλής (ενισχυμένη αναλογική) ο Γεώργιος Ράλλης κι ο Παναγής Παπαληγούρας, αντέδρασαν με το (προφητικό όπως αποδείχθηκε) επιχείρημα ότι ο συγκεκριμένος εκλογικός νόμος θα έφερνε δεύτερο κόμμα την ΕΔΑ και μάλιστα με μεγάλο αριθμό βουλευτών.
Ανεξαρτήτως του αν είχαν δίκιο ή όχι, μαζί με άλλους 15 βουλευτές αποχώρησαν από την ΕΡΕ . Τεράστιο πλήγμα για τον Καραμανλή και την ΕΡΕ.
Στις εκλογές που ακολούθησαν όμως, η ΕΡΕ έλαβε 41,17% και σχημάτισε αυτοδύναμη κυβέρνηση.
- Μετά την αυτοεξορία του Καραμανλή στο Παρίσι, το 1963, όταν ανέλαβε τα ηνία της ΕΡΕ ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, η βάση του κόμματος τον ακολούθησε με πίστη, ακόμη κι όταν συνειδητοποιούσε την έλλειψη της ηγετικής του πολιτικής προσωπικότητας.
- Τρία χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, στις εκλογές του 1977, ο Στέφανος Στεφανόπουλος κι ο Σπύρος Θεοτόκης, ιδρύουν την «Εθνική Παράταξη», ένα ακροδεξιό –εθνικιστικό κόμμα με έντονες φιλοβασιλικές αναφορές.
Στις εκλογές που ακολουθούν, παρά το σχετικό υψηλό που έλαβαν (6,82%) και παρά την οξύτατη έως υβριστική τους συμπεριφορά προς τη Νέα Δημοκρατία και τον Καραμανλή, οι τελευταία έλαβαν 42% κι οδήγησαν τη χώρα στα τελευταία της δύσκολα χιλιόμετρα προς την ΕΟΚ.
- Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1985, ο Κωστής Στεφανόπουλος που είχε διεκδικήσει την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας πριν ένα χρόνο κι είχε χάσει από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ίδρυσε τη Δημοκρατική Ανανέωση (ΔΗΑΝΑ) και σ’ αυτή προσχώρησαν από τη Ν.Δ. άλλοι εννέα και μάλιστα επιφανείς βουλευτές.
Μα στις εκλογές που ακολούθησαν τον Ιούνιο του 1989, η ΔΗΑΝΑ έλαβε μόλις 1%, αφού η συντριπτική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος της Δεξιάς – Κεντροδεξιάς παρέμεινε συντεταγμένο κάτω από τον πυρσό της Νέας Δημοκρατίας.
- Τον Ιούνιο του 1993, ο Αντώνης Σαμαράς, μόλις αποπέμφθηκε από υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη ίδρυσε την Πολιτική Άνοιξη (με νονό της ονομασία της τον Οδυσσέα Ελύτη (!!!)) και έριξε την κυβέρνηση.
Στις εκλογές που ακολούθησαν η Πολιτική Άνοιξη έλαβε 4.9% κι ανεδείχθη τρίτο κόμμα της Βουλής, ενώ η Νέα Δημοκρατία έπεσε στη δεύτερη θέση, αλλά πάλι η συντριπτική πλειοψηφία της βάσης της τη στήριξε. Και της έδωσε ποσοστό 39,3%.
- Τον Απρίλιο του 1999, ο Στέφανος Μάνος διαφώνησε με τον Κώστα Καραμανλή επειδή η Νέα Δημοκρατία θα στήριζε μια πελατειακή τροπολογία του ΠαΣοΚ (Γιάννος Παπαντωνίου).
Ο Καραμανλής τον διέγραψε (ιστορικά και πολιτικά απεδείχθη άστοχη κίνηση) κι ο Μάνος ίδρυσε το «Κόμμα των Φιλελευθέρων», με έμβλημα τον ταύρο.
Στις Ευρωεκλογές που ακολούθησαν, έλαβε μόνο το 1,62% του συνολικού ποσοστού των ψήφων. Όταν το 2009, ίδρυσε τη «Δράση», παρά την βαρύτητα του πολιτικού της λόγου, δεν κατάφερε ν’ αποκτήσει ισχυρό λαϊκό έρεισμα. Ίσως κι εξαιτίας των αντιδημοφιλών της προτάσεων.
- Αργότερα, το 2001, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ένα επιφανές στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας και Δήμαρχος της Αθήνας, ίδρυσε το «Κίνημα Ελευθέρων Πολιτών», γνωστό κι ως ΚΕΠ, το οποίο υπήρξε ένα από τα πλέον βραχύβια πολιτικά κόμματα της ελληνικής πολιτικής ζωής.
Όλες οι δημοσκοπήσεις της εποχής του έδιναν απειροελάχιστα ποσοστά κι αυτό το γεγονός ανάγκασε τον Δημ. Αβραμόπουλο σε αναστολή λειτουργία του κόμματος.
- Το 2010, η Ντόρα Μπακογιάννη, διαγράφηκε από τον Σαμαρά και προχώρησε στην ίδρυση της «Δημοκρατικής Συμμαχίας».
Παρά το βαρύ όνομα της προέδρου του, το κόμμα δεν μπόρεσε να διεισδύσει στο Δεξιό – Κεντροδεξιό κοινό και τελικά στις εκλογές του Απριλίου 2012 δεν εξέλεξε βουλευτή λαμβάνοντας 2,55% των ψήφων του εκλογικού σώματος. Στις δε επόμενες εκλογές (Ιούνιος 2012) συνεργάστηκε με τη Νέα Δημοκρατία και ανεστάλη η λειτουργία του.
- Το 2011, ο Σαμαράς διέγραψε τον Πάνο Καμμένο από την Κ.Ο. της Νέας Δημοκρατίας. Κι εκείνος ίδρυσε τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» ένα χρόνο αργότερα.
Στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012, έλαβε 10,6%, κατετάγη 4ο κόμμα, αλλά πάλι η βάση της Νέας Δημοκρατίας και δη στο συντριπτικό της ποσοστό δεν απομακρύνθηκε από κοντά της. Ο δε Πάνος Καμμένος, αργότερα και μέχρι σήμερα έφτασε στο σημείο να συμπορεύεται με την Αριστερά και να αποκαλεί «συντρόφους» τα μέλη της…
Αυτά, λοιπόν, καταδεικνύουν ιστορικά το πόσο συμπαγής είναι η Νέα Δημοκρατία κι ότι οι διασπάσεις δεν ευδοκιμούν σ’ αυτόν τον χώρο. Κι επιπροσθέτως, επιβεβαιώνουν και τον μακαρίτη Ευάγγελο Αβέρωφ, που ισχυριζόταν ότι «όποιος βγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος»…
Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά;
Επειδή το τελευταίο διάστημα υπήρξε μια άνευ προηγουμένου προσπάθεια αποδόμησης του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Με δηλώσεις κι έντονη αμφισβήτησή του. Εντός κι εκτός Νέας Δημοκρατίας.
Κάποιοι έβαζαν ψιθυριστά στο λατρεμένο τους παρασκήνιο και στο σκοτάδι που έχουν μάθει να ζουν και να κινούνται, μέχρι…. και χείρα φιλίας στον… Καμμένο!
Σε κάποιους άλλους δεν άρεσε το γεγονός ότι ζητά εκλογές και ζητούσαν συναίνεση με τον ΣΥΡΙΖΑ!
Κι επειδή όσοι οργάνωσαν αυτή την αποδόμηση του Κυριάκου Μητσοτάκη (πολιτικοί κι επιχειρηματίες) επικαλούνταν τον… καραμανλισμό, ήρθαν σχεδόν ταυτοχρόνως προς αυτούς δυο… καραμανλικοί πυροβολισμοί!
Ο Καραμανλής jr βγήκε κι είπε ότι ο Καμμένος δεν έχει καμιά σχέση με τον καραμανλισμό κι ουσιαστικά του απαγόρεψε κάθε αναφορά σ’ αυτόν, αποκόπτοντας έτσι μια διέξοδό του για την πολιτική του επιβίωση.
Από την πλευρά του ο Κώστας Καραμανλής, μέσω έμπιστων φίλων του διεμήνυσε σε όλους όσοι επικαλούνται με προσωπική τους σκοπιμότητα το όνομά του, ότι είναι πιστός στρατιώτης στη Νέα Δημοκρατία. Δίνοντας έτσι στήριξη στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Ομολογουμένως ήταν καίριες οι παρεμβάσεις των δυο εξαδέρφων Καραμανλή.
Κι είχαν ιδιαίτερη σκοπιμότητα απέναντι στους τελειωμένους και γραφικούς που είναι φυσικό να χάνουν τη μπάλα κάτω από τα πόδια τους…
Ο δε Καμμένος, έλαβε το μήνυμα ότι η τύχη του πλέον δεν μπορεί να συμπορεύεται με τη Νέα Δημοκρατία, αλλά ίσως στα… ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ….
