Η Εθνική πέτυχε τον στόχο της. Νίκησε εύκολα τη αδύναμη, όπως εμφανίστηκε, Κύπρο με 2-0 αλλά η εμφάνισή της ήταν μέτρια και ασφαλώς έτσι δεν μπορεί να αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον.
Όπως και νάναι όμως, αυτή η ομάδα ήταν πιο ομάδα από αυτή την εθνική –συνονθύλευμα που βλέπαμε τα τελευταία χρόνια. Μια ομάδα που έστω και μέτρια έδειξε να μπαίνει σε μια κανονικότητα.
Αυτή η εθνική έχει την τύχη να έχει τρεις μεγάλους παίκτες. Τους δυο κεντρικούς αμυντικούς Παπασταθόπουλο και Μανωλά και τον Κώστα Φορτούνη. Κι έναν Μήτρογλου που όταν είναι καλά, κάνει την δουλειά του. Και υπό προϋποθέσεις και τον Μάνταλο.
Όμως, από εκεί και πέρα, παρουσιάζει την εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μετριότητα. Απόλυτη μετριότητα.
Με παίκτες που δεν παίζουν καν στις ομάδες τους (Μανιάτης, Τζιόλης) και άλλους που ακόμη και σε κοντινές εποχές δεν θα σκέφτονταν καν ότι θα φορέσουν τη φανέλα της. Όπως ο Μπακασέτας που έπαιξε και δεν ακούμπησε.
Η Εθνική είχε και τύχη. Που τόσο της έλειψε στο πρόσφατο παρελθόν. Είχε και βοήθεια της διαιτησίας, όπως στη φάση του πρώτου γκολ, όπου ο Τζαβέλας γκρεμίζει τον Χαραλαμπίδη πριν ο Φορτούνης δώσει την ασίστ στον Μήτρογλου.
Ας παραβλέψουμε λοιπόν τα πάντα και ας κρατήσουμε τους τρεις βαθμούς στο κυνήγι μιας θέσης στο Μουντιάλ του 2018. Κι αυτοί μπήκαν στο τσουβάλι. Όπως πρέπει να μπουν κι άλλοι τρεις από τον αγώνα με την Εσθονία αύριο. Που θα απογειώσουν την ψυχολογία της ομάδας.
Όπως και να το κάνουμε χρειάζεται υπομονή. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι ακόμη ώρα να μιλάμε για να εστιάζουμε τόσο στην απόδοση, όσο στην απόκτηση χαρακτήρα από την ομάδα και τους αναγκαίους –όπως είπαμε- βαθμούς.
Αύριο, λοιπόν τα νεότερα.
Με την ομάδα να παίζει με τους Εσθονούς χωρίς Τζαβέλα, Σάμαρη και κυρίως Φορτούνη.
Που λόγω τραυματισμών έμειναν στην Αθήνα.
Κι ένα τελευταίο: Αν δεν γυρίσουμε με τρεις πόντους από την Εσθονία, ας μη κάνουμε πολλά όνειρα…
