Σκεφτόμουν τι να γράψω σήμερα ως αποχαιρετισμό στον Αλέξη Τσίπρα και την ανίκανη ιδεοληπτική Αριστερά.
Σκεφτόμουν, επίσης, ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, έμεινε, στην ελληνική πολιτική ιστορία της μεταπολίτευσης, ως Εθνάρχης. Ο ηγέτης, ο οποίος κατάφερε την αναίμακτη επάνοδο από την δικτατορία στην δημοκρατία και έβαλε την Ελλάδα στην τότε ΕΟΚ. Από την άλλη πλευρά, θα τον γράψει η ιστορία και για την σοσιολμανία του με τις κρατικοποιήσεις που ξεκίνησαν την γιγάντωση και δημιουργία του ελληνικού… σοβιετικού κράτους.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, θα καταγραφεί ως ο πρωθυπουργός της «αλλαγής», ο οποίος έφερε στο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό προσκήνιο και το άλλο μισό της Ελλάδας, αλλά κι εκείνος από τον οποίο ξεκίνησε η μέγιστη δημαγωγία κι ο λαϊκισμός που βίωσε η χώρα στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Με άφρονα οικονομική πολιτική που κατέληξε να «σκάσει» η χώρα από το 2007/2010 κι ύστερα.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, παρά το ότι κυβέρνησε μόνο τρία χρόνια έθεσε τις βάσεις για μεταρρυθμίσεις που χρειαζόταν επειγόντως η Ελλάδα, όπως το ασφαλιστικό και οι αποκρατικοποιήσεις. Μεταρρυθμίσεις και αποκρατικοποιήσεις οι οποίες συνάντησαν λυσσώδεις αντιδράσεις των συνδικαλιστών και Αριστεράς, εγκαταλείφθηκαν από τις επόμενες κυβερνήσεις και φτάσαμε στη χρεοκοπία.
Τον Κώστα Σημίτη, θα τον γράψει η ιστορία, ως τον πρωθυπουργό που έβαλε τη χώρα στην ΟΝΕ και την Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Θα του καταλογίσει όμως την «σφαγή» του χρηματιστηρίου μα και την εκτεταμένη διαφθορά.
Ο Κώστας Καραμανλής θα καταγραφεί κυρίως για το «όχι» στις ΗΠΑ και τους συμμάχους, οι οποίοι ζητούσαν επιτακτικά την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, σ’ εκείνη την ιστορική σύνοδο του Βουκουρεστίου το 2008. Θα καταγραφεί, όμως κι αρνητικά για την ξέφρενη πορεία της χώρας προς την χρεοκοπία, αφού ουσιαστικά την είχε παραδώσει στα χέρια του πιο αναποτελεσματικού και πιο ανίκανου υπουργού που διέθετε στην κυβέρνησή του, του Προκόπη Παυλόπουλου.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, έχει διχάσει το κοινό της χώρας. Οι μισοί τον θεωρούν προδότη, διότι στα χέρια του χρεοκόπησε η Ελλάδα και θυμούνται κάποιες συναντήσεις με τον Στρος Καν αλλά και Γερμανούς αξιωματούχους πριν την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, ενώ, οι άλλοι μισοί, πιστεύουν ότι χωρίς το επίθετο που φέρει είναι αμφίβολο αν θα μπορούσε να διοικήσει και να φέρει βόλτα ένα περίπτερο.
Ο Αντώνης Σαμαράς, στην περίοδο κορύφωσης της κρίσης κυβέρνησε με τρικομματική κυβέρνηση, να προχωρήσει ορισμένες αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, χέρι – χέρι με τον Ευάγγελο Βενιζέλο και το ΠΑΣΟΚ και να φύγει την ώρα που η οικονομία έδειχνε σφυγμό. Επειδή απέναντί του είχε μια αντιπολίτευση η οποία έταζε λαγούς με πετραχήλια!
Όλοι, είχαν θετικές και αρνητικές στιγμές.
Αντιθέτως, δύσκολα βρίσκει κάποιος έστω και ένα θετικό σημείο στον Αλέξη Τσίπρα, άξιο να καταγραφεί στην ιστορία.
Ο Αλέξης Τσίπρας έταξε στους πάντες τα πάντα. Και σήμερα φεύγει. Θα τον θυμόμαστε με χαρακτηριστικό γνώρισμα το θράσος, την αμετροέπεια, την έλλειψη αγωγής, τον καιροσκοπισμό και τον άκρατο λαϊκισμό του. Θα τον θυμόμαστε ως τον μέγιστο ψεύτη της κοινοβουλευτικής ζωής του τόπου. Κι έτσι τον αποχαιρετούμε…
