Δεδομένου ότι ο πόλεμος μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, τα αυξημένα ποσοστά στα κόμματα του αριστερού Μελανσόν και, κυρίως, της ακροδεξιάς Λεπέν στις βουλευτικές εκλογές της Γαλλίας μπορούν να χαρακτηριστούν ως μία μικρή επιτυχία του Πούτιν σε δυτικό έδαφος. Ωστόσο, εάν λάβουμε υπόψη και τις υπόλοιπες «μικρές επιτυχίες» του Πούτιν στα δυτικά του, θα δούμε ότι η συνολική επιτυχία του μόνο μικρή δεν είναι.
Επιπροσθέτως, εάν συνυπολογίσουμε σε αυτό τις νίκες του Ερντογάν στους περιφερειακούς του πολέμους, αλλά και την ανθεκτικότητα που επιδεικνύουν οι υπόλοιποι αντιδυτικιστές δικτάτορες του πλανήτη, είμαστε υποχρεωμένοι να παραδεχθούμε μία πολύ άβολη αλήθεια: Η Δύση ηττάται. Για την ακρίβεια, την τελευταία δεκαετία, δεν υπάρχει απλώς μία θεωρητική αμφισβήτηση του δυτικού μοντέλου, αλλά, ακόμα χειρότερα, η δυτικότροπη παγκοσμιοποίηση υποχωρεί με γοργούς ρυθμούς, μέσα από συνεχόμενους και αλληλένδετους πολέμους, οι οποίοι διεξάγονται όλο και εγγύτερα της Δύσης και έχουν όλο και πιο έντονες συνέπειες στην καθημερινότητα των πολιτών της.
Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, ας δούμε λίγο πιο αναλυτικά πού δρουν και πόσο καλά τα πηγαίνουν οι εν λόγω δικτάτορες: Ο Πούτιν, εκτός από τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία, έχει να επιδείξει την πετυχημένη ανάμειξή του στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ το 2016, τη σχεδόν πλήρη εξάρτηση της Γερμανίας από το ρωσικό φυσικό αέριο, την απόσχιση της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας από τη Γεωργία το 2008, την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014 και την επαναφορά του Μπασάρ αλ Άσαντ στη Συρία. Σε ό,τι αφορά τον Ερντογάν τώρα, εισέβαλε κι αυτός με επιτυχία στη Συρία, εξουδετερώνοντας τους Κούρδους και εκμηδενίζοντας τις πιθανότητες ίδρυσης κουρδικού (και φιλοδυτικού) κράτους, νίκησε την Αρμενία στον πόλεμο του 2020, επιστρέφοντας το Ναγκόρνο Καραμπάχ στους Αζέρους, και έχει ακόμα αυξημένη επιρροή στη Λιβύη χάρη στην προ διετίας στρατιωτική του παρέμβαση.
Αν σκεφτούμε ότι θεωρητικά τίποτα από όλα τα παραπάνω δεν ήθελε η Ευρώπη να συμβεί, οι δύο δικτάτορες που βρίσκονται ακριβώς έξω από την πόρτα της δεν τα πηγαίνουν καθόλου άσχημα. Προσθέστε τώρα σε αυτά και την ανθεκτικότητα μικρότερων δικτατοριών όπως αυτή της Βενεζουέλας ή της Λευκορωσίας και μπορούμε να πούμε πως, τα τελευταία χρόνια, η Δύση φαίνεται να έχει χάσει την ικανότητά της να επιβάλλεται αναίμακτα στους αμφισβητίες της. Και δεν έχουμε γράψει ακόμα λέξη για τον γίγαντα που λέγεται Κίνα…
Ο πρωταρχικός λόγος για αυτή την πολύ σημαντική αλλαγή είναι η ίδια η παγκοσμιοποίηση, που αύξησε τους πόρους σε χώρες οι οποίες είναι παραδοσιακά πολέμιοι των δυτικών αξιών, αλλά από ένα σημείο και μετά η βασική αιτία που εδώ και δέκα χρόνια χειροτερεύει η εν λόγω κατάσταση, είναι ο διχασμός εντός των κοινωνιών της Δύσης και η συνεπαγόμενη εσωστρέφεια των χωρών της. Στον αντίποδα, οι μεγαλύτερες δικτατορίες φαίνεται να έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο ισχύος, που κάνουν ό,τι έκαναν οι ΗΠΑ πριν κερδίσουν τον Ψυχρό Πόλεμο: Παρέχουν γενναία οικονομική στήριξη και κυβερνητική τεχνογνωσία στις μικρότερες. Εξάγουν, με άλλα λόγια, το ολόδικό τους μοντέλο διακυβέρνησης! Ο Μαδούρο, για παράδειγμα, αντιμετώπισε βαρύτατες οικονομικές κυρώσεις από ΗΠΑ, ΕΕ και Καναδά, αλλά παραμένει στην εξουσία της Βενεζουέλας, επειδή λαμβάνει δάνεια και επενδύσεις από τη Ρωσία και την Κίνα, κάνει παράνομο εμπόριο χρυσού με τη βοήθεια της Τουρκίας και δέχεται συμβούλους και τεχνολογία ασφαλείας από την Κούβα.
Την ίδια ώρα, στην Ευρώπη έχουν την ψευδαίσθηση ότι ζουν ακόμα στις εποχές των παχιών αγελάδων και κάνουν μούτρα η μία χώρα στην άλλη, επειδή δεν συμφωνούν για την ποσόστωση στο μεταναστευτικό και δεν ξέρουν πώς να χειριστούν περιπτώσεις ηγετών σαν του Όρμπαν. Ε, πού να τα βάλουν μετά με τον Πούτιν και τον Ερντογάν; Βλέπετε, οι συντηρητικές δυνάμεις της ευρωπαϊκής κοινωνίας θεωρούν ακόμα την «ισλαμική απειλή» ως πιο σοβαρή από τους απέναντι δικτάτορες και οι αντίστοιχες αριστερές δυνάμεις βλέπουν τους Όρμπαν και τους Πούτιν αυτού του κόσμου ως δυνάμει συμμάχους στον αγώνα κατά του καπιταλισμού…
Στο μεταξύ, ο πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας μαίνεται. Με δεδομένα λοιπόν, πρώτον, ότι οι δικτάτορες στα σύνορα της Δύσης γίνονται σταθερά όλο και πιο επιθετικοί και, δεύτερον, ότι ο εν λόγω πόλεμος έχει πια τέτοιο μέγεθος σε κόστος και διάρκεια που η έκβασή του θα κρίνει την τύχη του Πούτιν ως ηγέτη, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι στην Ουκρανία παίζεται το μέλλον της Δύσης ως κυρίαρχο πολιτισμικό και οικονομικό μοντέλο. Εάν οι δυτικές χώρες θέλουν να αποφύγουν έναν κόσμο, όχι μόνο με μακρά διεθνή αβεβαιότητα, αλλά με τον πόλεμο να γίνεται και πάλι κανονικό μέρος της εξωτερικής τους πολιτικής, πρέπει να στηρίξουν την Ουκρανία όσο καλύτερα μπορούν. Τα υπόλοιπα προβλήματά τους είναι απλά αντιπερισπασμός…
