Τιμή και δόξα στις μανάδες! Τις μανάδες μας. Πού δεν είναι οι τέλειες ινστραγκραμικές αλλά είναι δικές μας και τις πονάμε, μας πονάνε. Γενικώς αυτά, γιατί υπάρχουν και οι άλλες που είναι μανάδες μόνο και μόνο επειδή γέννησαν και μετά ξέχασαν ότι είχαν ένα ρόλο να διαδραματίσουν στη ζωή του παιδιού που έφεραν στον κόσμο.
Υπάρχουν και οι γυναίκες που έγιναν μανάδες χωρίς να γεννήσουν αλλά είναι Μανάδες με όλη τη σημασία της λέξης.
Τέλος πάντων χθες, μέρα της μητέρας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γέμισαν μανάδες, λουλούδια, τρυφερά λόγια. Μέλι έσταζαν τα timeline και μοσχομύριζαν από τα μπουκέτα.
Η αλήθεια είναι ότι βγαίνοντας μια βόλτα με το αυτοκίνητο ήταν η πρώτη φορά που συνάντησα πολύ κόσμο, αγόρια – άντρες κυρίως να κυκλοφορούν με μια ανθοδέσμη στο χέρι. Κι επειδή δεν μπορεί να γίναμε τόσο ρομαντικοί ξαφνικά, βγάζω το απολύτως αυθαίρετο συμπέρασμα ότι τα αγόρια πήγαιναν με τα άνθη τους να πουν «χρόνια πολλά μαμά». Κι αυτό είναι ωραίο από μόνο του!
Στην Ελλάδα όμως εκτός από τις μανάδες έχουμε και και τις «μανούλες»!
Μανούλες στη ρεμούλα, μανούλες στην παπάτζα, μανούλες στα ψέματα, μανούλες στη διαφθορά, μανούλες σε διάφορες αθλιότητες που κάνουν τη ζωή μας βάσανο.
Κι αυτές τις «μανούλες» τις «τιμάμε» αφού κράτος, μηχανισμοί, κοινωνία τις ανεχόμαστε και τις αντιμετωπίζουμε με τον ίδιο «σεβασμό» λες και είναι οι μάνες του λόχου που κοπιάζουν για να μας έχουν όλους ικανοποιημένους.
Κι επειδή είμαστε, όπως και να το κάνουμε, ολίγον «μαμάκηδες» αφήνουμε τις κατά καιρούς «μανούλες» να λυμαίνονται την πολιτική, κοινωνική και οικονομική πολιτική και δεν αντιδρούμε και η ζωή συνεχίζεται σε ένα «ώχου μωρέ, και τι να κάνω…»
Η πατριαρχική λογική που επικρατεί, χρόνια τώρα, μιλάει για τους «πατέρες» του έθνους, περιβεβλημένους με το αλάθητο και πάλι βγάζει τις «μανούλες» στη σέντρα για τα κακώς κείμενα.
Τέλος πάντων, στερεοτυπικώς μιλώντας οι «μανούλες» είναι κατάρα για τις ζωές μας και πρέπει να τις περιορίσουμε!
Γιάννης Καφάτος
