Μου έλεγε προχθές φίλος μου – μετριοπαθής Κεντρώος – που προτίθεται να ψηφίσει ΝΔ για να μη διακυβευτούν όσα έγιναν από αυτή την κυβέρνηση, ότι δεν θα «σταυρώσει» κανέναν από τους μεγαλοσχήμονες βουλευτές, υπουργούς και λοιπούς «μεγαλοπαράγοντες», που εξαφανίστηκαν στα δύσκολα της κυβέρνησης μετά τα Τέμπη. Μα και παλαιότερα στον Έβρο, στην πανδημία ή στα άλλα μεγάλα προβλήματα που αντιμετώπισε η κυβέρνηση, οι περισσότεροι παρέμεναν στη σκιά των βουλευτικών τους εδράνων ή στην ησυχία των γραφείων τους.
«Διαφωνώ σε πολλά με την Άδωνι», είπε, «αλλά τράβηξε κουπί. Το ίδιο κι η Βούλτεψη, ο Καιρίδης, ο Βορίδης, ο Παπαθανάσης, ο Θεοδωρικάκος κι ο Γεραπετρίτης. Οι άλλοι χαμένοι… Πού ήταν ο τάδε ή ο δείνα;», αναφέροντας βαρύγδουπα ονόματα.
Μεταξύ μας, κάπως έτσι είναι. Κι αυτό συζητείται όλο και περισσότερο. Κακά τα ψέματα, πέραν αυτών –ίσως και κάποιων άλλων προσώπων που δεν αναφέρθηκαν- ήταν η απόλυτη σιωπή! Κρυμμένοι στην ασφάλεια της αδράνειας…
Κι όχι μόνο σιωπή τους, αλλά και δηκτικά off the record σχόλια για τους κυβερνητικούς χειρισμούς. Ακόμη και … έμπιστα email με χαιρέκακους χαρακτηρισμούς.
Σε σημείο που ν’ αναρωτιέται κάποιος που γνωρίζει τα του πολιτικού παρασκηνίου: Με δαύτους βουλευτές θα κυβερνήσει πάλι ο Μητσοτάκης; Μ’ εκείνους που όταν μιλάνε και με όσα λένε, δύσκολα τους ξεχωρίζεις από βουλευτές της Αριστεράς; Με τους κρατιστές ή εκείνους που προτάσσουν τον εαυτό τους από τη χώρα και την παράταξή τους και σε πρώτη ευκαιρία θα το δείξουν για να επιβιώσουν;
Η αλήθεια είναι ότι όλο και περισσότερο μεγεθύνεται ένα υπόγειο ρεύμα –ειδικά σε ψηφοφόρους που δεν έχουν σχέση με κομματικούς μηχανισμούς της ΝΔ- να καταψηφιστούν οι γνωστοί/άφαντοι και να υπερψηφιστούν πρόσωπα άγνωστα με προσωπική διαδρομή στην κοινωνία.
Είναι εύκολο αυτό; Θεωρητικά είναι. Ήδη στο διαδίκτυο έχουν δημιουργηθεί σελίδες/ομάδες που προωθούν μια τέτοια αντίληψη. Όμως από την άλλη πλευρά, δύσκολα ξεριζώνονται παγιωμένες αντιλήψεις ψηφοφόρων και πρακτικές υποψηφίων, ειδικά στην περιφέρεια. Όπως, δύσκολα ξεπερνιέται από την κοινωνία το ζήτημα της αναγνωρισιμότητας. Το γεγονός, δηλαδή ότι «σταυρώνονται» εκείνοι που είναι γνωστοί παντοιοτρόπως κι όχι οι ικανότεροι ή οι πιο συνεπείς. Έχουμε χιλιάδες τέτοια παραδείγματα…
Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε και κάτι ακόμη: Ότι ο επιτυχημένος στον επαγγελματικό του βίο, ο άξιος, ο ικανός, δύσκολα θα απεμπολήσει όσα δημιούργησε για ν’ ασχοληθεί με την πολιτική. Άρα, θα επιβιώνουν κατά κανόνα, εκείνοι που στα δύσκολα θα κρύβονται για να μη πάψουν να είναι αρεστοί. Αξίζει αυτό στην κοινωνία;
Πάντως, με δεδομένο ότι δειλά δειλά έχει ξεκινήσει μια τέτοια συζήτηση, ας την ανοίξουμε περισσότερο. Ο καθένας στις συναναστροφές και στις συζητήσεις του…
Αλλιώς η προσδοκόμενη «αναμέτρηση» – «σύγκρουση» της επόμενης κυβέρνησης με την «παλιά Ελλάδα», θ’ αποτελεί ανέκδοτο και φυσικά δεν μπορεί καν να αποτελεί στοίχημα της νέας τετραετίας…
