Δύο εβδομάδες μείνανε για τις εκλογές. Έστω τις πρώτες εκλογές. Το θέμα είναι ότι οι πολιτικοί τρέχουν και δε φτάνουν για να πείσουν τους αναποφάσιστους, και τους νέους ψηφοφόρους. Βλέπεις οι 450 χιλιάδες νέοι που θα ψηφίσουν για πρώτη φορά είναι μεγάλη δύναμη και τα κόμματα πολύ θα ήθελαν να τους πείσουν και να πάνε να ψηφίσουν αλλά και να τους ψηφίσουν.
Στην εξίσωση των ψήφων που αναζητούν τα κόμματα είναι και των ψηφοφόρων του Κασιδιάρη. Κακά τα ψέματα. Μπορεί να μη θέλουν τον Κασιδιάρη και σωστά και δίκαια να αποτάσσονται τις ακροδεξιές, νεοναζιστικές πρακτικές μιας καταδικασμένης εγκληματικής οργάνωσης, τα σταυρουλάκια όμως είναι χρειαζούμενα και απαραίτητα.
Τέλος πάντων. Το θέμα μας είναι ότι έχουμε μπει στην εποχή «τρεχάτε ποδαράκια μου να μαζέψουμε τα ψηφαλάκια μου».
Αυτό συμβαίνει σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Εκείνο που λείπει τώρα, ή για να το διατυπώσω πιο σωστά, εκείνο που μου λείπει από τα χρόνια τα παλιά-τα ένδοξα είναι ο παλμός της εξέδρας.
Πού είναι οι ομιλίες, που όσο κι αν ο Τάσος Μπιρσίμ ήταν μάγος της εικόνας – και παραμένει ένας εξαιρετικός επαγγελματίας σκηνοθέτης που είχα τη χαρά να συνεργαστώ μαζί του – έκανε τα μαγικά του είχε ένα υλικό να διαχειριστεί. Δηλαδή είχε πολλές χιλιάδες κόσμου από κάτω.
Βλέπω τώρα τους πολιτικούς μας που πάνε σε μικρές πλατείες και με το μικρόφωνο στο χέρι, τους βάζουν μέσα στο πλήθος, κι αυτοί γυρνώντας δεξά-ζερβά να μιλάνε και να στέλνουν τα μηνύματά τους ελπίζοντας ότι θα πείσουν.
Εντάξει έχουμε τα και τα Tik Tok, και τα άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά τον παλμό των προεκλογικών συγκεντρώσεων με το πλήθος να δονείται, τον ηγέτη να πιάνει τον παλμό, να ακούει τα συνθήματα και να αλλάζει την ομιλία του για να κάνει αυτόν τον ιδιότυπο διάλογο από το μπαλκόνι δεν το έχουμε.
Θα μου πεις οι εποχές αλλάζουν. Το πρόβλημα δεν είναι ότι αλλάζουν οι εποχές. Το θέμα είναι ότι ο κόσμος δεν πείθεται έτσι εύκολα να ξεβολευτεί για να πάει και να ενωθεί σε ένα ποτάμι υποστηρικτών κάτω από το μπαλκόνι του ηγέτη.
Σαν stand-up comedians οι πολιτικοί μας με χαριτωμένες ατάκες άφησαν στην άκρη τον μεστό πολιτικό λόγο για να πείσουν εκείνους που τους έχουν γυρίσει την πλάτη. Και με το μικρόφωνο στο χέρι στριφογυρίζουν μεσα σε ένα μικρό πλήθος με το φόβο να μη χάσουν και την κάμερα που είναι εκεί για να τους μαγνητοσκοπήσει.
Δεν είναι κακό ο ηγέτης να αφήνει το μπαλκόνι και να γίνεται ένα με το κοινό του σε μικρές πλατειούλες της Αθήνας και της Ελλάδας. Σημασία έχει τι λέει και πώς τηρεί τα λεγόμενα του αφού μας έχει πείσει να τον σταυρώσουμε.
Αλλά η εικόνα έχει και αυτή το ρόλο της. Κι εμείς οι λίγο μεγαλύτεροι που θυμόμαστε τις προεκλογικές περιόδους από τη δεκαετία του 80 και του 90 δεν μπορούμε να μην κάνουμε τη σύγκριση.
Γιάννης Καφάτος