Έχουμε γράψει επανειλημμένως για την ρηχή σκέψη και τις ρηχές πολιτικές της Αριστεράς. Για τις πομφόλυγες και τον ατελείωτο ωχαδερφισμό που εσαεί πορευόταν. Για την αέναη επιπολαιότητα, τον δογματισμό, τις ξεπερασμένες ιδεοληψίες.
Από τα χρόνια της αντιπολίτευσης που έσπαγαν, έκαιγαν, κτυπούσαν πολιτικούς τους αντιπάλους, δεν πλήρωναν και ξεσήκωναν τις αφελείς και αγράμματες μάζες με κορώνες περί δικαίου, μέχρι τα χρόνια της εξουσίας τους που δήθεν διαπραγματεύονταν με τα πουκάμισα έξω και τα βρόμικα παπούτσια να σκονίζουν τα ευρωπαϊκά σαλόνια και να μας κοστίζουν 80 δις και ένα τρίτο και πιο επώδυνο μνημόνιο, η Αριστερά ποτέ δεν μπόρεσε να είναι οξυδερκής και κυρίως φίλη του ρεαλισμού.
Κι όπου έσπαγε τα μούτρα της, δηλαδή παντού, τα φόρτωνε στους άλλους.
Οι κακοί ξένοι, το κεφάλαιο, η διαπλοκή και πάει λέγοντας.
Νόμιζαν ότι με τις ανοησίες και την ασυναρτησία θα τρομάξουν την Ευρώπη.
Μοιραίοι για τον τόπο! Καταστροφικοί! Οπισθοδρομικοί, εκμεταλλευόμενοι το χαμηλό πολιτικό επίπεδο της ελληνικής κοινωνίας.
Με συνεπείς συνοδοιπόρους τα ρετάλια της λαϊκίστικης Δεξιάς και τους ξέμπαρκους σπουδαρχίδες*, τύπου Πολύδωρα.
Και φυσικά τους αρχολίπαρους* του βαθέως και καταστροφικού ΠαΣοΚ…
Με τούτη την κυβέρνηση δεν πλήττουμε ποτέ.
Μπορεί να μας τσακίζουν στους φόρους για να συντηρούν εκατοντάδες άχρηστους κρατικούς οργανισμούς και υπηρεσίες, μπορεί η γραφειοκρατία να μεγεθύνεται αντί να μειώνεται, μπορεί να μην έχει μείνει τίποτα όρθιο στον ιδιωτικό τομέα, αλλά τουλάχιστον μας κάνουν και ευθυμούμε με την γελοιότητα που παράγουν…
- Αρχολίπαρος: ο γλείφων την εξουσία, από το ρήμα «λιπαίνω», αλείφω με λίπος…
- Σπουδαρχίδης: αυτός που σπεύδει να καταλάβει «αρχίδιον», αυτός που σπεύδει να καταλάβει μικρή εξουσία.
Σελίδες 186 και 185 του Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσης, Σκαρλάτος Δ. Βυζαντίου, 1831
