Το μάθατε φαντάζομαι για την απεργία των ΔΟΕ και ΟΛΜΕ επειδή δεν αποδέχονται την αξιολόγηση. Πόση φαιδρότητα κρύβει αυτό το γεγονός; Δηλαδή, οι ίδιοι να αξιολογούν τα πάντα στην καθημερινότητά τους αναφορικά με δραστηριότητες άλλων –ειδικά στον ιδιωτικό τομέα- αλλά εκείνοι ν’ αρνούνται!
Ας τα πούμε έξω από τα δόντια. Η Αριστερά σε συνδυασμό με τους «κομμουνιστές» συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ, δεν αφήνουν την Παιδεία να ορθοποδήσει. Σε συνδυασμό βεβαίως με άλλα ζητήματα.
Συνδικαλιστές που μιλάνε ακατάληπτα ελληνικά, ψελλίζουν ανοησίες, χώρια που οι περισσότεροι δεν έχουν μπει σε τάξη να διδάξουν. Κι αν το έχουν πράξει ουδείς γνωρίζει αν είναι επαρκείς, αν έχουν μεταδοτικότητα, γνώση ή εν πάση περιπτώσει τα χαρακτηριστικά ενός παιδαγωγού που πρέπει να μεταλαμπαδεύσει όσα γνωρίζει στα παιδιά. Το ίδιο συμβαίνει με το σύνολο των εκπαιδευτικών.
Πρέπει να θυμίσουμε κάποια πράγματα.
Στη χώρα μας αξιολόγηση και Παιδεία είναι έννοιες ασύμβατες, ειδικά μετά τη μεταπολίτευση. Δεν έχει γίνει ποτέ αξιολόγηση, ενώ το ΠαΣοΚ ήταν εκείνο κατάργησε τον θεσμό του επιθεωρητή (1985) που στοιχειωδώς είχε μια ματιά στις τάξεις, με την πλήρη ασυδοσία. Όταν κατάλαβαν τι «έγκλημα» είχαν κάνει εις βάρος της Παιδείας, ήταν αργά.
Η αλήθεια είναι ότι αρχικά ο Αντώνης Τρίτσης επιχείρησε ν’ ανοίξει συζήτηση για την αξιολόγηση. Μα οι συνδικαλιστές πήγαν στον Ανδρέα Παπανδρέου και σε συνδυασμό με αντιδράσεις της εκκλησίας για άλλα ζητήματα, ο Τρίτσης…. έγραψε ιστορία, όπως έλεγαν οι επιστολές που έστελνε ο τότε πρωθυπουργός, σε όσους έτρωγε το μαύρο σκοτάδι.
Έτσι η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών παρέμενε όνειρο θερινής νυκτός για μια κοινωνία που «μάτωνε» για να στηρίζει μια Παιδεία συνεχώς φθίνουσα… Φτάσαμε στο σημείο να έχουμε σήμερα δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων –αποφοίτων Λυκείων κι όχι μόνο- που αδυνατούν να κατανοήσουν ένα κείμενο. Κι ουδείς ντρέπεται γι αυτό…
Αργότερα, το 2002, ο Πέτρος Ευθυμίου επιδίωξε παρεμβάσεις για να αξιολογείται το εκπαιδευτικό έργο. Πάλι ο συνδικαλισμός νίκησε και το πολιτικό κόστος υπέταξε τη λογική. Το 2010 η Άννα Διαμαντοπούλου δημιούργησε τον καλύτερο νόμο για την Παιδεία, που υπερψηφίστηκε με συντριπτική αποδοχή στη Βουλή. Μόνο η Αριστερά είπε «όχι» στον νόμο που προέβλεπε –έστω και δειλά- την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας. Κι ήρθε λίγο μετά ο καταστροφικός Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος –κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου- να καταργήσει ουσιαστικά την αξιολόγηση, συντασσόμενος με τις συντεχνίες.
Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ; Στην κυβερνητική του θητεία ψιθύρισε κάτι περί αξιολόγησης, αλλά με … Φίλη και … Γαβρόγλου διαλύθηκε ακόμη κι ότι υπήρχε όρθιο στην Παιδεία. Με καταληψίες να χοροπηδάνε σαν ζουλού, επάνω στο υπουργικό γραφείο…
Σήμερα η Κεραμέως έχει κάνει το πιο σοβαρό βήμα γι την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων είναι θετικοί στη διαδικασία, επειδή κατανοούν ότι οι ίδιοι και κατά συνέπεια η δουλειά/λειτούργημά τους θα έχει ΜΟΝΟ οφέλη. Όμως, οι συνδικαλιστές ξιφουλκούν πάλι ενάντια στην ελληνική πολιτεία και την ελληνική κοινωνία.
Σε σημείο που ν’ αναρωτιέται κάποιος: Αφού ο νόμος είναι ψηφισμένος, άρα ουδείς μπορεί να τον αψηφά, γιατί δεν απολύονται πάραυτα όσοι τον αρνούνται; Γιατί επιτρέπεται η διαιώνιση της ανομίας και δη από εκείνους που οφείλουν να μεταλαμπαδεύσουν στους νέους την ευνομία; Γιατί η κοινωνία δεν αντιδρά στον εξισωτισμό, την ατιμωρησία και τις λογικές της ήσσονος προσπάθειας;
Κι οι εκπαιδευτικοί των σχολείων; Δεν ντρέπονται να μην αναγνωρίζεται η δική τους προσπάθεια στην εκάστοτε επιτυχία των μαθητών τους κι αυτή να αφορά μόνο τα φροντιστήρια;
Κάτι ακόμη: Όλοι οι συνδικαλιστές, όλων των παρατάξεων συγκλίνουν σε απόψεις που καταστρέφουν την Παιδεία ή εν πάση περιπτώσει την κρατούν στάσιμη. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο μισθός, τα κομματικά/συνδικαλιστικά συμφέροντα κι οι σχεδόν πεντέμισι μήνες διακοπές ετησίως.
Μακάρι η Κεραμέως να επιμείνει, να επιδείξει πυγμή και μαζί με την πλειοψηφία των εκπαιδευτικών να φροντίσουν ν’ αλλάξει σελίδα η εκπαίδευσή μας…
Όσοι αρνούνται ν΄αξιολογηθούν, επιτίθενται στην κοινωνία… Συνεπώς σπίτια τους…
