Μόλις μια ημέρα έμεινε για να συναντήσουμε το 2018, το οποίο έρχεται με μπόλικα ζητήματα για την κυβέρνηση.
Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να μιλάει για χρονιά –ορόσημο, με το τέλος των μνημονίων, δημιουργώντας άλλο ένα επικοινωνιακό αφήγημα, αλλά τα πράγματα δεν είναι διόλου έτσι.
Αφενός επειδή το μνημόνιο θα έχει πολλές «ουρές», ακόμη κι αν λήξει κι αφετέρου επειδή τα προβλήματα της κυβέρνησης προβλέπεται να μεγεθύνονται.
Έχει μπροστά της ν’ αντιμετωπίσει –πλην της έντονης κατακραυγής της κοινωνίας για τις οικονομικές πολιτικές της με τους φόρους, τις εισφορές και πολλά άλλα- τρία τεράστια ζητήματα.
- Τους πλειστηριασμούς.
- Τις ιδιωτικοποιήσεις.
- Το Σκοπιανό.
Όλα, αποτελούν φλέγοντα ζητήματα. Να τα πάρουμε ένα ένα.
- Οι πλειστηριασμοί μπαίνουν για τα καλά στη ζωή των Ελλήνων. Ακόμη κι εκείνοι για την πρώτη κατοικία. ΔΕΝ υπάρχει κανένας νόμος να προστατεύει την πρώτη κατοικία. Γι αυτό κι ο Φίλης ζητά τέτοιο νόμο, αφού είναι θέμα χρόνου να μπουν όλα τα ακίνητα στις πλατφόρμες των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών και όχι μόνο από τις Τράπεζες αλλά και το δημόσιο. Οι δανειστές, έχουν ζητήσει κι η κυβέρνηση έχει αποδεχθεί, 600-700 πλειστηριασμούς κάθε μήνα για τους πρώτους μήνες του 2018, σταδιακή αύξηση τους στο δεύτερο εξάμηνο και περίπου 10.000 το τελευταίο τρίμηνο της χρονιάς. Συνολικά, προβλέπεται να πραγματοποιηθούν 18.000 πλειστηριασμοί μέσα στην χρόνο που ξεκινάει αύριο.
Αντέχει κάτι τέτοιο η κυβέρνηση; Αντέχει το σύνθημά της «κανένα σπίτι σε χέρι τραπεζίτη» να γίνεται (και αυτό) σκόνη και θρύψαλα και να μετατρέπεται σε «κανένα σπίτι σε χέρι ιδιοκτήτη»;
- Οι ιδιωτικοποιήσεις καρκινοβατούν. Αλλά ο προϋπολογισμός που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, προβλέπει έσοδα 2,7 δις ευρώ από τις ιδιωτικοποιήσεις. Ιδιωτικοποιήσεις που πρέπει να γίνουν άμεσα. Κι εδώ δεν μιλάμε για μια ιδιωτικοποίηση τύπου περιφερειακών αεροδρομίων ή ανώδυνη τύπου Αστέρα Βουλιαγμένης. Εδώ μιλάμε για βαριά χαρτιά του κρατισμού και του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού. Για τη ΔΕΗ, για την ΕΥΔΑΠ, για την ΔΕΠΑ, για τα ΕΛΠΕ, για την ΕΥΑΘ και άλλες αντίστοιχες. Στις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει αυξημένο κι ισχυρό πελατειακό ακροατήριο.
Αντέχει συγκρούσεις μ’ αυτό το ακροατήριό της η κυβέρνηση;
- Σκοπιανό.
Πριν καν ανοίξει επισήμως το ζήτημα, έχει διαφανεί ασυνεννοησία ανάμεσα στους κυβερνητικούς εταίρους. Οι οποίοι δεν φαίνεται να καταλήγουν σε σαφή και ξεκάθαρη κυβερνητική θέση. Όμως, σε τελική ανάλυση, αυτοί κυβερνούν αυτοί οφείλουν να συμφωνήσουν και να προτείνουν. Αυτό είναι το κλειδί οιασδήποτε εξέλιξης.
Αντέχει η κυβέρνηση τις διαφορετικές απόψεις σ’ αυτό το θέμα; Αντέχει την πτώση της;
Έτσι κι αλλιώς, η χώρα ήδη διανύει μια μεγάλη προεκλογική περίοδο.
Οι δε παροχές της κυβέρνησης υπό μορφή φιλανθρωπίας, από το αίμα της υπερφορολόγησης όλων μας , αυτό καταδεικνύουν.
Και δείχνουν τις κάλπες.
Ίσως ακόμη και την άνοιξη.
Θα πείτε και δικαίως: Πώς μπορεί να γίνουν εκλογές την άνοιξη αφού τότε δεν έχουμε βγει (όπως λέει η κυβέρνηση από το μνημόνιο) και δεν θα μπορεί αυτό να το «πουλήσει» από τα μπαλκόνια ; Όπως πιθανόν να έκανε μετά τον Αύγουστο, που ημερολογιακά λήγει το μνημόνιο;
Η απάντηση είναι ότι δύσκολα θ’ αντέξει τα τρία μεγάλα αγκάθια.
Άλλωστε, όσο πιο νωρίς γίνουν εκλογές, τόσο πιθανότερο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να κρατήσει κάποιες δυνάμεις του. Όσο περνά ο καιρός και αναγκαστικά προχωρούν οι εξελίξεις, τόσο πιο δύσκολο θα γίνεται αυτό.
Κι ο ΣΥΡΙΖΑ ξέρει ότι δεν μπορεί πια να επιτύχει την ανατροπή του σκηνικού που διαφαίνεται στην κοινωνία και αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις. Άρα, τον ενδιαφέρει μια σχετικά καλή εκλογική επίδοση, ούτως ώστε να κρατηθεί στο πολιτικό σκηνικό της επόμενης ημέρας, ίσως περιορίζοντας την αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας…
