Σημεία συνέντευξης του Υφυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ
και Κυβερνητικού Εκπροσώπου, Γιάννη Οικονόμου,
στον τηλεοπτικό σταθμό «ΣΚΑΪ»
και τους δημοσιογράφους, Δημήτρη Οικονόμου και Άκη Παυλόπουλο
Για την τραγωδία των Τεμπών και τις χρόνιες παθογένειες
Είναι σοκαριστικοί οι διάλογοι που ακούγονται. Είναι η αλληλουχία σφαλμάτων που έγινε εκείνο το βράδυ. Δεν είναι η μόνη αιτία του δυστυχήματος. Είπαμε από την πρώτη στιγμή ότι ούτε θέλουμε, ούτε μπορούμε, ούτε πρέπει να κρυφτούμε πίσω από αυτά. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι με αυτού του είδους τις συμπεριφορές, τις παθογένειες και τις νοοτροπίες, ο Κυριάκος Μητσοτάκης μάχεται όχι από την πρώτη στιγμή που έγινε Πρωθυπουργός, αλλά από την πρώτη στιγμή που μπήκε σε Κυβέρνηση ως Υπουργός.
Προφανώς και όφειλαν να ήξεραν αυτό το μπάχαλο, το χάος, σε ό,τι αφορά τη διοίκηση του ανθρώπινου δυναμικού, στον ΟΣΕ. Είναι σαφές ότι η εικόνα αυτής της διάλυσης, που αναδείχθηκε μέσα από το δυστύχημα με τον πιο τραγικό τρόπο, σε επίπεδο Κυβέρνησης δεν είχε φτάσει ποτέ. Προφανώς σε επίπεδο Πρωθυπουργού, η εικόνα αυτή δεν είχε φτάσει.
Εγώ, όμως, αυτό που θα πω, χωρίς να κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου, είναι ότι οι αρμόδιοι όφειλαν να ξέρουν. Όλες οι αλυσίδες που εμπλέκονται, όλες οι διοικήσεις. Όφειλαν να γνωρίζουν οι εμπλεκόμενοι με τον ΟΣΕ ότι υπήρχε αυτό το «μαύρο χάλι» στη διοίκηση που είδαμε και που δεν μπορεί να είναι ανεκτό. Εδώ δεν μιλάμε για κάποιες στοιχειώδεις αδυναμίες, αλλά για τη νοοτροπία και την παθογένεια του «λουφάρω και φεύγω μισή ώρα νωρίτερα από τη βάρδια», «βάζω τον καινούργιο που ήρθε, για να κάνουν τα ρεπό τους οι παλιοί», «κάνω τον έξυπνο και φεύγω την επόμενη μέρα, να πάρω μια αναρρωτική για να μην μπλέξω στις διαδικασίες της τραγωδίας». Όλα αυτά είναι συμπτώματα και παθογένειες, που δεν γεννήθηκαν χθες.
Στο ζήτημα που έχει να κάνει με την πρόοδο των έργων υποδομής, με τις συμβάσεις, όλη αυτή η διαδικασία που ξεκινάει από το 2014, έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί το 2016. Πήρε δέκα παρατάσεις. Η ιστορία και η εξέλιξη των συμβάσεων είναι κάτι το οποίο θα αναδειχθεί. Αύριο έχουμε τη συζήτηση στην Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου της Βουλής. Παρέλαβε η Κυβέρνησή μας το 2019, ένα έργο το οποίο ήταν τελματωμένο, σταματημένο. Όλα αυτά θα αποδειχθούν με στοιχεία. Και από το 2019 και μετά -με καθυστερήσεις- ξεμπλοκαρίστηκε ένα έργο, που έχει ως αποτέλεσμα σήμερα να έχει παραδοθεί το 70%.
Θεωρούμε αυτονόητο ότι όλοι οι άνθρωποι, πρωτίστως οι πολιτικοί, που είχαν τον οποιοδήποτε ρόλο σ’ αυτή τη διαδικασία τα τελευταία χρόνια, οφείλουν να μιλήσουν και να απαντήσουν στις ερωτήσεις και να είναι κατ’ αρχήν στη διάθεση όλων όσων διενεργούν τις έρευνες. Την ώρα που εμείς λέμε πως δεν είναι δυνατόν ο κ. Σπίρτζης να είναι «εξαφανισμένος» ή να βγαίνει και να λέει, χωρίς αντίλογο, πράγματα τα οποία δεν στέκουν, για να στηρίξει το επιχείρημα ότι φταίνε οι προηγούμενοι και οι επόμενοι και δεν φταίει σε τίποτα ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι αυτονόητο ότι και Υπουργοί της δικής μας Κυβέρνησης πρέπει, οφείλουν -και είμαι προσωπικά σίγουρος- να πουν αυτά που πρέπει. Η Κυβέρνηση δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της. Όλοι όσοι ήταν Υπουργοί και μπορούν να συνεισφέρουν με την άποψή τους για το τι δεν δούλεψε σωστά είτε από την άποψη της τεχνολογίας, της υποδομής των έργων, είτε από την άποψη των παθογενειών μέσα στο προσωπικό και στη διοίκηση του ΟΣΕ, οφείλουν -χωρίς αμφιβολία- να τοποθετηθούν. Είμαι βέβαιος, ότι δεν θα υπάρξει στέλεχος της δικής μας Κυβέρνησης, που δεν θα το κάνει αυτό.
Έπρεπε να έχουν παραδοθεί 52 σταθμοί το 2017 και 3 κέντρα τηλεδιοίκησης. Και το 2017 είχαν παραδοθεί 17 σταθμοί και κανένα κέντρο τηλεδιοίκησης. Από τους 17 σταθμούς περίπου ένα 15% ξηλώθηκε για να ξανακατασκευαστεί στη συνέχεια. Θα κατατεθούν όλα τα στοιχεία στη Βουλή. Η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι «φταίνε όλοι οι άλλοι, εκτός από εμάς», ότι ο σιδηρόδρομος λειτουργούσε «ρολόι» επί των δικών τους ημερών και ήρθε ο Μητσοτάκης και το διέλυσε όλο. Λες και δεν υπήρχαν παθογένειες, νησίδες στασιμότητας και συμπεριφορές λειτουργίας μέσα στο Δημόσιο και στο βαθύ Κράτος, σαν και αυτές που βλέπουμε να αποκαλύπτονται.
Δεν αρνηθήκαμε ποτέ ότι κατά τη διάρκεια αυτής της τετραετίας δεν καταφέραμε να αλλάξουμε μια σειρά από παθογένειες που έρχονται από πολύ μακριά. Συγκρουστήκαμε, προσπαθήσαμε να κάνουμε μια σειρά από πράγματα. Ακούμε πολλές φορές, με βάση αυτό το τραγικό δυστύχημα -που κανείς μας δεν πρόκειται να ξεχάσει στη ζωή του ποτέ- για το Κράτος. Κράτος ήταν αυτοί οι άνθρωποι που ακούμε να μιλάνε στα τηλέφωνα με αυτούς τους διαλόγους, όλες αυτές οι διαδικασίες που δεν επιτρέπουν σε μια σύμβαση να υλοποιηθεί σε δύο χρόνια και παίρνει δέκα παρατάσεις. Κράτος, όμως, ήταν και οι πυροσβέστες και τα σωστικά συνεργεία εκείνη τη μέρα, τα νοσοκομεία που στήριξαν τραυματίες, οι άνθρωποι που έσπευσαν για να ταυτοποιήσουν σορούς πολύ γρηγορότερα, απ’ ό,τι στο παρελθόν.
Προχωρούμε με ασυμβίβαστη διάθεση σύγκρουσης με αυτές τις παθογένειες του παρελθόντος, με αξιοκρατία, αξιολόγηση, διαφάνεια. Οι πολίτες, γνωρίζουν πότε έγιναν βήματα για να πάει το Κράτος μας μπροστά, ποια ήταν αυτά, ποιοι ήταν εκείνοι που τα έκαναν και ποιοι ήταν εκείνοι που μονίμως φρέναραν και πρόβαλαν αντιδράσεις και αντιστάσεις. Το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη κάνει απολύτως πιο επιτακτικό το δίλημμα, το διακύβευμα για το πώς και κυρίως ποιος μπορεί να αντιμετωπίσει την Ελλάδα του χθες με αξιολόγηση, αξιοκρατία, με συγκρούσεις κόντρα σε αυτές τις παθογένειες και τις νοοτροπίες που είδαμε. Δεν πρέπει να επιτρέψει κανένας μας -είτε είναι Νέα Δημοκρατία, είτε ΣΥΡΙΖΑ, είτε ΠΑΣΟΚ, είτε Κ.Κ.Ε- αυτή η τραγωδία να μετατραπεί σε έναν ιδιότυπο εμφύλιο πόλεμο μεταξύ κοινωνίας, Πολιτείας και πολιτικής. Οι λύσεις πρέπει να είναι πολιτικές.
Βιώσαμε ένα τραγικό γεγονός, ο κόσμος αισθάνεται την ανάγκη να εκφράσει την αγωνία του, την αγανάκτησή του, την οργή του. Αυτό είναι υγιές, πέρα από αυτούς που προσπαθούν να το κανιβαλίσουν. Η Δημοκρατία πρέπει να ακούσει αυτές τις φωνές για να μας οδηγήσουν σε μια συνολική αναγέννηση, σε αντιμετώπιση αυτών των θυλάκων αντίστασης που επιμένουν να τραβούν την Ελλάδα προς τα πίσω, προς το χθες.
