«Η επέτειος από την επανάσταση του 1821, ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στη διάρκεια του οποίου συνέβησαν πολλά και μεγάλα γεγονότα, δίνει τη δυνατότητα να βγουν σημαντικά συμπεράσματα για το σήμερα και το αύριο.
Στην επανάσταση εναντίον της φεουδαρχικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ηγήθηκε η αστική τάξη και η επαναστατική της οργάνωση, Φιλική Εταιρεία. Αυτή η τάξη επιτέλεσε τον ιστορικό της ρόλο και είναι πια ιστορικά ξεπερασμένη. Νέα, ανερχόμενη τάξη, φορέας της κοινωνικής προόδου, είναι η εργατική τάξη εδώ και πολλές δεκαετίες.
Τα καλέσματα περί “εθνικής ενότητας”, που απευθύνονται απ’ όλα τα άλλα κόμματα, με αφορμή την επανάσταση του 1821, είναι υποκριτικά. Εθνική ενότητα δεν μπορεί να υπάρχει όταν μία τάξη, η αστική, που αποτελεί μία μικρή μειοψηφία, εκμεταλλεύεται και καταπιέζει με το κράτος και το πολιτικό της σύστημα τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού. Αλλη είναι η πατρίδα των εκμεταλλευτών και άλλη των καταπιεσμένων. Αλλη είναι η πατρίδα του κεφαλαίου και άλλη η πατρίδα της εργατικής τάξης, του λαού.
Αυτό το ιστορικό δίδαγμα αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία, ιδιαίτερα αυτήν την περίοδο, που:
- Τα λαϊκά δικαιώματα τσακίζονται, στο όνομα της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας και της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της χώρας, στην πραγματικότητα για τα κέρδη του κεφαλαίου.
- Η χώρα μας, με ευθύνη της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων, είναι κατάσπαρτη με τις αμερικανικές βάσεις θανάτου, συμμετέχει ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με επίκεντρο το μοίρασμα της λείας των ενεργειακών πηγών και δρόμων.
- Οι Ενοπλες Δυνάμεις είναι ενταγμένες στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς.
- Μεγαλώνει ο κίνδυνος πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας. Σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο η εργατική τάξη και ο λαός χρειάζεται να οργανώσουν τον αγώνα τους, για να υπερασπίσουν τα σύνορα, τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, αλλά και για να βγει ο λαός τελικός νικητής, απέναντι στην καπιταλιστική εξουσία της εκμετάλλευσης και των πολέμων.
Η ενότητα που συμφέρει το λαό είναι μόνο η δική του ενότητα, η οργάνωση και πάλη για να γίνει νοικοκύρης στον τόπο του».
