Πριν από επτά χρόνια, τέτοιες ημέρες η Ελλάδα ζούσε δραματικές στιγμές. Έξι μήνες διακυβέρνησης από ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, την είχαν οδηγήσει στο χείλος του γκρεμού. Οι τράπεζες ήταν κλειστές, η οικονομία κλινικά νεκρή κι η χώρα απαξιωμένη είχε οδηγηθεί σ’ ένα δημοψήφισμα του οποίου το ερώτημα δεν υπήρχε! Το δε αποτέλεσμά του, ερμηνεύθηκε διαφορετικά από τον μέγα ηγέτη εκείνης της εποχής και αίτιο όλων των ανωτέρω.
Βεβαίως, για να είμαστε δίκαιοι με την πραγματικότητα, οφείλουμε να πούμε ότι το 2015 ο λαός ήταν εκείνος που ενέκρινε και νομιμοποίησε το βίο και την πολιτεία Τσίπρα. Τόσο στο θλιβερό δημοψήφισμα, όσο κι αργότερα με την εκ νέου υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Κι έχει δίκιο ο Νίκος Παππάς που αυτό αναδεικνύει από εκείνη την αποφράδα εποχή, έστω κι αν όσα λέει υποκρύπτουν δολιότητα, αφού καθιστούν τον λαό συνένοχο των πολιτικών «εγκλημάτων».
Μα όλα όσα συνέβησαν μπορεί να τα νομιμοποίησε τότε μέρος της κοινωνίας αλλά επ’ ουδενί μπορούν να νομιμοποιηθούν πολιτικά ιστορικά Κι είναι απορίας άξιο ότι κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (Δραγασάκης- Σκουρλέτης κλπ) ισχυρίζονται σήμερα ότι το δημοψήφισμα του 2015 απεδείχθη ωφέλιμο για τα εθνικά συμφέροντα. Υποχρέωσε, λένε, τους Ευρωπαίους να μας δώσουν μια καλύτερη συμφωνία.
Μα τίποτα δεν έχουν καταλάβει οι άνθρωποι; Δεν έχουν καταλάβει ακόμη ότι το νέο μνημόνιο που ήρθε ήταν αχρείαστο και το πιο επώδυνο; Ότι το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησής τους, κόστισε στην Ελλάδα σχεδόν 100 δις; Ότι υποθήκευσαν την δημόσια περιουσία για έναν αιώνα; Ότι χώρισαν την Ελλάδα σε εκείνους και τους άλλους; Ότι μας φέσωσαν με 29 νέους φόρους; Ότι με υψωμένες επαναστατικές γροθιές, νταούλια και χορούς στο Σύνταγμα, το μόνο που γίνεται κάποιος είναι γραφικός;
Ξέρετε κάτι; Επτά χρόνια μετά εκείνες τις θλιβερές ημέρες, η Αριστερά κι η Δεξιά που συμμετείχε στο πολιτικό ανοσιούργημα, δεν έχουν εκστομίσει μια συγγνώμη. Ένα «mea culpa», τέλος πάντων για να μη καταλάβουν και πολλοί… Το μόνο που έχει ειπωθεί από τον Τσίπρα είναι κάτι περί … αυταπατών και… ψευδαισθήσεων. Ούτε αυτοκριτική, ούτε τίποτα άλλο… Ούτε καν για την περίφημη «κολοτούμπα» και την αλλαγή ετυμηγορίας στο δημοψήφισμα. Ευτυχώς για τον τόπο που την έκανε, αλλά κορόιδεψε το 62% του ελληνικού λαού!
Μα εδώ είναι Μπαλκάνια. Είναι και κατάλοιπο Σοβιετίας. Σε οποιαδήποτε κανονική χώρα δεν θα υπήρχε Τσίπρας. Δεν θα υπήρχε ουδείς εκ των συνεργατών του, τότε και μετά. Θα είχαν εξαφανιστεί στη λήθη της ιστορίας. Μα ανερυθρίαστα διεκδικούν επαναφορά και μας προειδοποιούν ότι τη δεύτερη φορά Αριστερά θα είναι αλλιώς.
Ποτέ σε μια χώρα και επί τόσο μεγάλο διάστημα δεν σερβιρίστηκε τόσος σανός.
Κι όπως κάποιοι έστησαν το… μνημείο των νεκρών της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή, ίσως πρέπει να δημιουργηθεί και το τείχος των δακρύων για να κλαίει η κυρία Μπαζιάνα κι άλλοι σύντροφοι, κάθε 5η Ιουλίου… Άλλωστε, ο Αριστερός σουρεαλισμός είναι υπαρκτός, ζει και βασιλεύει.
