Σαν τους Γαλάτες στο χωριό του Αστερίξ – Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Με  τούτους που έχουμε μπλέξει γινόμαστε καθημερινά θεατές στο θέατρο του παραλόγου.

Ακούστε:

Πριν από καιρό ο Φίλης ως υπουργός Παιδείας προχώρησε κι έφτιαξε νόμο για τα θρησκευτικά και τα βιβλία τους καθώς κι άλλες παρεμβάσεις.

Η εκκλησία ξεσηκώθηκε, κάποιοι προσέφυγαν στο ΣτΕ για να κηρύξει αντισυνταγματικό τον νόμο,  δημιουργήθηκε τεράστια κυβερνητική κρίση, ο Καμμένος είπε στον αρχιεπίσκοπο «αν μου το ζητήσεις ρίχνω τώρα την κυβέρνηση» κι ο Τσίπρας σε αντίθεση μ’ αυτά που διακήρυττε… έστειλε τον Φίλη στο σπίτι του. Αμέσως μετά, ο Γαβρόγλου που πήρε τη θέση του, κατάργησε τον νόμο Φίλη.

Προχθές, το ΣτΕ έβγαλε απόφαση με την οποία δικαιώνεται η εκκλησία αφού έκρινε τον νόμο (που εν τω μεταξύ δεν υπάρχει πια αφού τον κατάργησε ο Γραβρόγλου)  αντισυνταγματικό!

Κι αρχίζουν οι συζητήσεις κι οι επιθέσεις εναντίον του ΣτΕ.

Ο ίδιος ο Φίλης χαρακτήρισε την απόφαση του ΣτΕ «σκοταδισμό, μεσαίωνα κι αναχρονισμό», ενώ το ίδιο έκαναν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και διαρροές του Μεγάρου Μαξίμου.

Ιδού, λοιπόν το νέο θέατρο του παραλόγου.

Βρίζουν το ΣτΕ επειδή εφάρμοσε κατά γράμμα το Σύνταγμα.

Κοροϊδεύουν τους πάντες.

Ο Τσίπρας έδιωξε τον Φίλη γονυπετής μπροστά στον αρχιεπίσκοπο επειδή θεώρησε το νόμο του μη συμβατό με τις θελήσεις της εκκλησίας και τώρα του φταίνε οι άλλοι!

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κι όσοι σήμερα μιλούν με απέχθεια εναντίον των δικαστών επιθυμούν κάτι άλλο, δεν έχουν παρά ν’ αλλάξουν το Σύνταγμα και δη το άρθρο 16 με τις πιο συντηρητικές –αν όχι σκοταδιστικές- εκφάνσεις του που καθιστούν την εκκλησία συγκυβερνήτη του κράτους.

Άλλωστε, το έχουμε πει πολλές φορές, είμαστε το μοναδικό θεοκρατικό κράτος της Δύσης και δη με βούλα στο Σύνταγμά μας.

Αντί, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ να επιτίθεται εναντίον της Δικαιοσύνης, ας έκανε (περισσότερα από τρία χρόνια στην κυβέρνηση) ότι επαγγελόταν προεκλογικά ή ας το κάνει τώρα.

Δεν μπορεί, όμως, να είναι και με το αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα.

Δεν μπορεί να χωρίζει ΚΑΙ σ’ αυτό το θέμα την κοινωνία.  Χαμός γίνεται στα social media και στα καφενεία. «Παίζουν ξύλο» και βρίζονται ασυστόλως Δεξιοί, Αριστεροί, ψεκασμένοι, παπάδες, καλόγεροι, θεούσες, άθεοι, νομικοί και λοιποί παρατρεχάμενοι.

Θέατρο του παραλόγου.

Μια ολόκληρη κοινωνία τσακώνεται για το αν γράφει το βιβλίο της Γ’ δημοτικού ότι ο Χριστός είναι προσδοκώμενος μεσσίας ή σωτήρας του κόσμου.

Απίστευτο; Ναι, αλλά ελληνικό.

Βρισκόμαστε στον 21^ο αιώνα και δεν μπορούμε ακόμη να κατανοήσουμε ότι η εκκλησία δεν έχει καμιά δουλειά στη διοίκηση του κράτους και στη νομολογία.

Βρισκόμαστε στον 21^ο αιώνα και δεν μπορούμε ακόμη να κατανοήσουμε ότι αντικείμενο της εκπαίδευσης αναφορικά με τη θρησκεία είναι η διδασκαλία της ιστορικής και κοινωνιολογικής επιστήμης και το πραγματολογικό μέρος της θρησκείας. Να μάθουν, δηλαδή, οι νέοι άνθρωποι τα θρησκευτικά δόγματα, την ηθική τους, τα κείμενά τους, τα σύμβολα και τα ιερά τους, την ιστορία τους κι όχι να τους γίνεται κατήχηση.

Βρισκόμαστε στον 21^ο αιώνα κι εξακολουθούμε ν’ ασχολούμαστε με το μεταφυσικό κομμάτι της θρησκείας στα σχολεία, που δεν είναι δουλειά του κράτους και της Πολιτείας, που οφείλουν να ενστερνίζονται την αυστηρή ουδετερότητα κι ανεξιθρησκία.

Βρισκόμαστε στον 21^ο αιώνα και δεν έχουμε καν στην εκπαίδευσή μας στοιχειώδη μαθήματα κυκλοφοριακής αγωγής, σεξουαλικότητας, επιχειρηματικότητας, θετικής ή θεωρητικής επιστήμης, τέχνης, κοσμολογίας κλπ.

Βρισκόμαστε στον 21^ο αιώνα και τα παιδιά μας μαθαίνουν για τον γάμο της Κανά (της θρησκευτικής πόλης όχι της Μελίνας) αλλά ελάχιστα μαθαίνουν για την επιστημονική θεωρία του Δαρβίνου και της εξέλιξης!

Η Αριστερά σιωπά και ξεχνά όσα υποσχέθηκε κι ύστερα βρίζει τους δικαστές που εφάρμοσαν το Σύνταγμα. Παρά όσα διακήρυττε πριν καταλάβει τους κυβερνητικούς θώκους, στις προτάσεις του Τσίπρα για την συνταγματική αναθεώρηση δεν υπάρχει λέξη για διαχωρισμό κράτους κι εκκλησίας. Μόνο γενικά, αόριστα και πολιτικάντικα αναφέρθηκε σε μια… διακριτότητα στις σχέσεις!!!

Κάτι που υιοθέτησε και το πρώην ΠαΣοΚ και νυν Κίνημα Αλλαγής.

Σιγά μην ανοίξουν νέα μέτωπα αντιπαράθεσης. Όπως κι η Δεξιά, που ούτως ή άλλως μεγάλα της τμήματα πορεύονται  χέρι –χέρι (που έλεγε κι ο άλλος) με την εκκλησία.

Όλοι  έχουν το νου τους στα ψηφαλάκια που νομίζουν ότι διακινεί η εκκλησία.

Όλοι βαράνε προσοχές και ταυτίζονται με την εκκλησία.

Θα μπορούσαν να το κάνουν ως πιστοί, αλλά το κάνουν με ολοφάνερη ιδιοτέλεια και πολιτική δουλικότητα.

Ταυτίζονται και με τους ιεράρχες.

Όμως, τόσο η εκκλησία, όσο κι οι εκπρόσωποί της ιεράρχες κι αυτοχαρακτηριζόμενοι άγιοι, δεν έχουν καμιά δουλειά στη διοίκηση ενός σύγχρονου κράτους.

Οι δε ιεράρχες παρ’ ότι αυτό απαγορεύεται από το Σύνταγμα (ως δημόσιοι λειτουργοί) ασκούν μέχρι κι εξωτερική πολιτική!!!!

Κι όλοι μαζί, γινόμαστε μαλλιά κουβάρια! Σαν τους Γαλάτες στο χωριό του Αστερίξ!

Είπαμε. Θέατρο του παραλόγου.

Κι όλα αυτά την ώρα που η Ελλάδα βάλλεται πανταχόθεν.

Την ώρα που δυο ελληνόπουλα είναι στις φυλακές του Ερντογάν κι εκείνος ετοιμάζει άλλα κόλπα στο Αιγαίο, την ώρα που το Σκοπιανό έχει ήδη διχάσει την κοινωνία, την ώρα που οι νέες μειώσεις συντάξεων είναι επί θύραις, την ώρα που η κοινωνία βογκάει από τους φόρους, την ώρα που η Ελλάδα βιώνει την καρκινογόνο ασθένεια της στασιμοχρεοκοπίας…

Τι να πούμε, τι;